Dżungla

Sielski klimat drogi numer dwa ustąpił miejsce parnym realiom Shirubańskiej dżungli. Dobiegające zewsząd szepty sprawiły, iż dłon Dyunna momentalnie pognała w kierunku pokeballi. Był gotów by wezwać swych towarzyszy w razie nagłego ataku dzikich pokemonów.
Kawka zachowywał się co najmniej niecodziennie, jeśli Seath wcześniej mu ufał, to teraz nie był tego pewien. Wydawało mu się, że jego towarzysz zmierza w jakimś KONKRETNYM celu.
- Masz tutaj do załatwienia poza treningiem? - spytał szeptem bez zbędnych ogródek, starał się by ton jego głosu był jak najbardziej naturalny i nie zabrzmiała w nim nuta oskarżenia.
Dziewiętnastolatek starał się mieć oczy dookoła głowy, ataku spodziewał się praktycznie z każdego kierunku.

Las był niezwykle bogaty w roślinność, tak że mieliście chwilami problemy przejść dalej. Wysoka temperatura sprzyjała transpiracji, toteż powierzchnia liści była bardzo wilgotna. Gdy przesuwałeś się między mini czułeś jak robią ci się nowe plamy na bluzce. Przynosiło to nieco ulgi w tej duchocie. Cień rzucany przez drzewa się nieco zagęścił, ale wciąż byliście w stosunkowo "płytkiej" części dżungli. Dalej się chyba nie ma co zapuszczać. Mrok, dzikie pokemony i więcej roślin? Nie jesteś jeszcze na to gotowy. Nie wchodząc dalej w las, zaczęliście krążyć, by rozglądać za workami treningowymi... to jest, odpowiednio słabymi stworkami do pobicia... znaczy... to i tak brzmi źle. Gdy zadałeś swoje pytanie, Kawka mimowolnie przystanął na sekundę, ale nie odwrócił się w twoją stronę.
- Ja... szukam czegoś. - Była to prawda, albo bardzo dobrze ukryte kłamstwo, bo mówił normalnie, zawahał się tylko na początku. Tylko... nie zdradził wszystkiego. Po dłuższej chwili milczenia szarooki cicho odchrząknął, by zwrócić twoją uwagę.
- Zostawiłem tu coś przy poprzedniej wizycie. Jeśli wszystko pójdzie gładko, to będziesz mógł rzucić okiem. - Miałeś wrażenie, iż nie zaoferował tego z zaufania (w końcu jeszcze żadnego do siebie nie mieliście), a w ramach udowodnienia, że jest wiarygodny.
Gdzieś wysoko dostrzegłeś nieruchomego Slakotha, jednak nie było możliwości wspięcia się do niego. Zresztą, niech sobie śpi. Jeśli zajął gałąź aż tak wysoko to chyba nie chce aby mu przeszkadzano. Kilka minut później odgłosy dżungli się wzmocniły... i zaczęły zbliżać! Lokowłosy stanął bez ruchu i chwycił jednego ze swoich pokeballi. W końcu hałas dało się rozróżnić jako... małpie krzyki. Czyżbyście kogoś rozzłościli? Czy będzie to dla was za trudne? Nie musieliście długo czekać w napięciu, bo z krzaków wyskoczyły dwie zwinne małpy, wyraźnie rozsierdzone. Krzyczały na siebie, na was, okładały się łapkami. Małpie sprawy.
- Passimiany. Spodziewałem się trawiastych pokemonów, jak poprzednio. Ale z tymi też sobie poradzę. Poradzimy. - Na jego twarzy zagościł lekki uśmiech. Gestem ręki "zaprosił" cię do walki, jak jakiś staroświecki kamerdyner. Wreszcie się coś dzieje, huh?
Twój towarzysz przyzwał swojego pokemona którym okazał się być Snivy. Czemu nie Litwick? Przecież duch nie otrzymałby żadnych obrażeń od ataków walczących.
- Dużo wilgoci tutaj, hmm? - Albo wyglądałeś na zamyślonego z powodu jego wyboru, albo Kawek potrafił czytać w myślach pod wpływem adrenaliny. W sumie... faktycznie jest trochę inny niż poprzednio. Żywszy. Ulżyło mu, skoro ci powiedział co naprawdę tutaj robi? Lubi walczyć? Po głowie wciąż chodziły ci pytania dotyczące tajemniczego przedmiotu który szarooki tu ukrył, ale póki co najlepiej było odeprzeć atak skłóconych małpiszonów.

Panująca w Dżungli atmosfera była... paradoksalnie przyjemna, może i było duszno, ale przynajmniej słońce nie grzało tak w kopułę jak działo się to na drodze, z której niedawno zeszli.
~ Szuka czegoś? ~ myślał Seath po zadaniu swego pytania. ~ Czego można tutaj szukać?
Kawka ewidentnie kręcił, nie jest to coś, co Dyunn cenił wśród swoich znajomych - nie żeby jakichś miał - ale w tej chwili nie mógł sobie pozwolić na luksusy, więc nie robił głupot i dalej podążał za swym przewodnikiem.
~ Zostawił coś? To ciekawe.
Mimo iż to definitywnie nie była sprawa dziewiętnastolatka i zdecydowanie nie powinno go interesować co inni młodzi ludzie gubią w dżungli to... Paradoksalnie.. Bardzo go to zainteresowało... W końcu... Co może być dostatecznie wartościowe by podejmować ryzyko i narażać zdrowie by próbować to odzyskać z zakichanej dżungli? W końcu dżungle - przynajmniej z tego co Dyunn słyszał - bywają całkiem niebezpiecznymi (i dziadkowski) miejscami. (O czym zapewne - nie miał złudzeń - niedługo się przekona)
Chłopak skupił swój wzrok na wiszącym na gałęziach Slakoth'cie, przez chwilę nawet rozważając czy ten nie chciałby się z nimi zmierzyć, jednak wtem...

Z dżungli nadeszły dźwięki, a chwilę później owe dźwięki ukazały swą fizyczną postać. Nadeszły ''Worki treningowe''. Szarooki skierował swą dłoń ku pokeballowi, więc Seath zrobił to samo. Przez kilka następnych sekund zaczął rozważać, którego ze swych pokemonów wysłać w bój. Yorokobi i Nintendo ze względu na normalny typ mogliby zbyt mocno oberwać. Rankaku raczej nie otrzymałby zbyt dużych obrażeń, jednak z drugiej strony ze względu na to jakie zna techniki mógłby zaistnieć problem z przeprowadzeniem ofensywy względem walczących pokemonów. Kamo nie nadawała się póki co do walki, Dyunn nie chciał również by zrobiła sobie krzywdę i zraziła się do przyszłych wyzwań... A Kaiju? Cóż... Seath po prostu nie chciał by z Passimianów nic nie zostało, bo choć Karp zna tylko Splash, to długowłosy był pewien, iż znalazłby jakiś sposób by zniszczyć swych wrogów.
Pozostał więc tylko jeden pokemon, który mógłby tu coś zdziałać.
- Akuma! - mruknął chłopak wypuszczając z pokeballa swego demonicznego pomagiera.
Kilka następnych sekund trener poświęcił na krótkie oględziny pola walki. Gdy czas na podziwianie okolicy minął Seath wydał pierwsze polecenia:
- Widzisz te małpiszony, Akuma? To twoi przeciwnicy. A ten zielony wężowaty jest po twojej stronie - sprecyzował na dobry początek, wskazując palcem na odpowiednie pokemony gdy o nich mówił - Skup się na jednej z małp, zacznij od Knock Off, jeśli ma coś przy sobie w ten sposób ją tego pozbawisz. Następnie staraj się utrzymać przeciwnika na dystans i nękać go kilkukrotnie z użyciem Gust.
Wydał polecenie tak by było jak najkrótsze oraz jak najbardziej treściwe. Wiedział, że Akuma nie należy do pokemonów, które lubią słuchać długich i szczegółowych poleceń.

Dyunn uważnie obserwował Lemurze ruchy. Gdy jeden pacnął drugiego ledwo powstrzymał parsknięcie, nie była to jednak pora na śmiech. ''Rozkojarzenie to największy wróg młodego trenera.'' - zwykła powtarzać jego siostra.
Walka przebiegała raczej na ich korzyść, zarówno Vullaby jak i Snivy wydawali się mieć przewagę nad swymi dzikimi przeciwnikami. Nic dziwnego, w końcu ''Pokemon jest najsilniejszy gdy ma za plecami oddanego trenera.'' Czy Dyunn był oddanym trenerem, cóż... Starał się.
Gust wydawał się robić robotę, Seath wiedział jednak, że nacieranie bez przerwy jednym atakiem może sprawić, że przeciwnik zacznie skutecznie go unikać. Knock off nie było zbyt skuteczne, a zdecydowanie potrzebowali czegoś by uzupełnić technikę.
- Akuma! Dobrze Ci idzie, ale będziemy musieli spróbować wprowadzić coś nowego, pamiętasz jak udziobałaś mnie w palec gdy się poznaliśmy? Musisz wykorzystać swój dziób - zrobił krótki wstęp - Nowa strategia wygląda tak, błyśnij Leerem, następnie spróbuj wytrącić przeciwnika z równowagi dwoma Gust, a na końcu wznieś się w powietrze i zaszarżuj ze swym dziobem na przeciwnika (Próba Pluck)!
Następnie trener skupił się na otoczeniu, wyglądało na to, że reszta pokemonów będzie z czasem odzyskiwać tutaj siły witalne... Akuma musi więc uważać, jest tutaj w nieco gorszej pozycji.
- Akuma! Pamiętaj żeby nie podlatywać do przeciwnika jeśli nie jesteś pewna, że jesteś względnie bezpieczna. Nie daj się poturbować!

Teren nie był zbyt sprzyjający pokemonom latającym, co nie zmienia faktu, iż nawet gdyby dziewiętnastolatek wcześniej o tym wiedział to nadal wybrałby Vullaby. Patrząc na resztę jego drużyny nadal wydawała się najrozsądniejszym wyborem. Dyunn zdał sobie sprawę, że Dżungla chyba nie była dla niego najszczęśliwszym miejscem treningu. Tak czy inaczej do pewnego momentu szło dobrze, a konkretnie do chwili gdy Akuma wylądowała w parterze. Otrzymywała cios za ciosem, jednak nim Seath zdążył zareagować Kawek wysłał już swojego Snivego na ratunek.
Mimo wszystko - chwilę później - świeżo wybudzona Akuma dała radę wykorzystać swój dziób, więc nic jeszcze straconego i coś może z tej nauki wyniknąć.
Szarooki zadał pytanie, na które odpowiedź Długowłosego była krótka i prosta:
- Mi pasuje.
Następnie Seath skupił swój wzrok na polu bitwy i wydał swemu pokemonowi kolejne, równie proste jak jego wcześniejsza wypowiedź, polecenia.
- Akuma, pora na odwet. Poślij serię Gust w kierunku tej małpy, która tak Cię urządziła. Wykorzystaj swą wściekłość ale nie daj się ponieść, bądź ostrożna!

Po drobnym potknięciu w ubiegłej turze, ta przebiegła całkiem dobrze. Co prawda Snivy Kawki przyjął na siebie nieco obrażeń, jednak nie wyglądał na specjalnie rannego, a otoczenie - w jego przypadku - sprzyjało procesowi gojenia ran. Co prawda problem okazała się Passimian numer 2, która nie zamierzała czekać aż jej partner w zbrodni padnie i wykorzystywała każdą okazję by dogryźć swym przeciwnikom. Pozostawiona sama sobie całkiem nieźle sobie raziła. Dyunn postanowił jednak nadal ją ignorować, a powodem tego było to, iż Passimian numer 1 kiepsko się już trzymał i nie powinien poradzić sobie z dalszym grodem ciosów.
- Dobrze Vullaby, nie wiele brakuje, w następnych ciosach musisz dać z siebie wszystko! Poślij kolejną serię Gust, postaraj się zwalić go z nóg!
Chłopak miał głęboką na dzieje, że to wystarczy. Gdy przeciwnik zostanie już tylko jeden zagrożenie znacznie zmaleje. W prawdzie Akuma zdecydowanie nie obawiała się obrażeń, ale Dyunn tak czy inaczej wolałby by nie oberwała w ogóle. Wcale nie dlatego, że się martwił - chociaż to trochę też.. Chodziło o widok rannych pokemonów... ów widok przypominał mu jego siostrę owijającą bandażem łapkę rannego Yorokobiego, bądź złamane skrzydło Tanoshiego... A wspomnienia o siostrze zawsze wiązały się z bólem. Z bólem na który mimo wszystko zasłużył. Z bólem który powinien okiełznać... Wykorzystać.. Lecz nie potrafił.. Potrafił tylko cierpieć.

Było dobrze. Nawet bardzo dobrze, Akuma wykazała się jak mało kiedy skutecznie pacyfikując złośliwego Lemura. Jedną maupę mniej, teraz pora zająć się drugą... Chociaż nie.. Teraz pora spróbować wycisnąć z tej walki najwięcej jak się da!
Myśli Seatha przestały krążyć wokół jego siostry i powiązanych z nią uczuciami, a ponownie skupiły się na walce.
- Świetnie Akuma! Teraz pora na to co wcześniej przerwaliśmy. Rozpędź się, następnie podskocz, ale uważaj żeby nie zaplątać się w liany, poczekaj aż będziesz miała czysty teren do skoku, a na końcu zbierz całą siłę w swym dziobie i zaatakuj nim tego Passimian'a - rzucił szybkie rozkazy w kierunku sępiczki - a i uważaj żeby nie zrobić krzywdy Tikadiemu, twojemu sojusznikowi, pamiętaj że Ci wcześniej pomógł.
Po wydaniu poleceń Dyunn obserwował pole bitwy, nie był teraz czas by rozgrzebywać stare rany i skupiać się na przeszłości. Odsunął więc od siebie swoją przeszłość skupiając się na teraźniejszości - cóż - przynajmniej dopóki walka się nie skończy. ''Podczas walki można zapomnieć o troskach i znaleźć się w innym świecie'' - zabrzmiał głos z przeszłości, ale to do kogo należał nie było teraz istotne. Dziewiętnastolatek skupił się na treningu swojego pokemona i tym by ową walkę zwyciężyć.
- Akuma! Pamiętaj jak dziobnęłaś mnie gdy się poznaliśmy! - rzucił w nadziei, że pomoże to pokemonowi wykonać technikę właściwie.

Ten cały Kawka okazał się być całkiem w porządku, przynajmniej jeśli chodzi o podwójne walki. Nieufność Dyunna wobec szarookiego nieco spadła, nadal mu nie ufał ale... nieco mniej.
Akumie po raz kolejny się nie powiodło, Seath zgrzytnął zębami, nie szło jej za dobrze... Wtem.. Coś się zmieniło, Vullaby spojrzała w jego kierunku, a w jej oczach chłopak ujrzał pewność siebie. Wiedział, że następnym razem się uda. Wyciągnął swą rękę przed siebie i przemówił podniesionym głosem.
- Akuma, to co właśnie przećwiczyłaś nazywa się Pluck!.. Wpraw swój dziób w ruch! Pluck! Seria dziobnięć w maupę! Dasz sobie radę!
Po wydaniu poleceń, dziewiętnastolatek szybko rozejrzał się wokół, czy aby na pewno Passimiany były same? Wydawało się, że tak, ale zawsze lepiej się upewnić. Długowłosy zamierzał rozejrzeć się po zaroślach, a także koronach drzew, na wszelki wypadek.. Upewnić się, czy te pokemony nie mają jakiegoś Bossa, czy czegoś w tym rodzaju.
A jeśli chodzi o niedawne nieprzyjemne myśli, które zaprzątały mu głowę to zdążyły one już zniknąć. Był skoncentrowany na walce i na niczym poza tym.

- Ta. Już czas - odpowiedział swemu towarzyszowi.
Po raz kolejny skierował swą dłoń w kierunku małpy i przemówił:
- Akuma do dzieła, Pluck, następnie zrób miejsce na atak Tikadiego, kolejny Pluck, kolejny odskok i tak w kółko dopóki Passimian nie padnie! - wydał szybkie acz treściwe polecenie.
Nadal był przygotowany na to, że małpie uda się w jakiś sposób przetrzymać atak, było to jednak mało prawdopodobne. Zresztą... Co by wtedy zrobiła? Uciekła? Wtedy i tak wyszliby zwycięsko. Wezwała pomoc? Gdyby mogła to pewnie zrobiłaby to dużo wcześniej. Rzuciła w nich bananem? Cóż... O Banan tutaj chyba poszło.. Zaraz co?... Chyba ta walka trwała już zbyt długo i jego umysł zaczął robić mu psikusy... Albo po prostu robił się głodny. Tak czy inaczej.. Nie widział zbyt wiele wyjść dla Lemura. Nie było mu również ich zbyt szkoda, w końcu sami ich zaatakowała, co z tego, że prawdopodobnie wpakowali im się do domu i tym je sprowokowali... Chyba za dużo o tym myślał.
Przestał więc zajmować się filozofowaniem i skupił swe spojrzenie na toczącej się walce.

Zwyciężyli. Akuma dobrze się spisała. Nie dość, że walczyła jak Pyroar to jeszcze opanowała nową technikę.
- Dobrze się spisałaś - rzekł do niej z ledwo widocznym uśmiechem - teraz odpocznij.
Gdy Vullaby zniknęła wśród czerwonego światła, Seath zauważył, iż okolica niemalże wymarła, tylko Slakoth nic sobie nie zrobił z bitwy, która właśnie się tutaj rozegrała i na pewno spowodowała wyniesienie się z okolicy większości pokemonów. Slakoth wydawał się całkiem sympatycznym stworzeniem, gdyby mieli więcej czasu, może nawet spróbowałby go złapać, nie był to jednak czas i miejsce na takie wyczyny, więc Dyunn szybko odpuścił sobie ten pomysł.

Długowłosy ruszył za Kawką, minął zemdlone lemury i śledził wzrokiem poczynania swojego towarzysz. Lokowłosy zaczął sprawdzać drzewa, dziewiętnastolatek wnioskował więc, że to w jednym z nich Kawka ukrył swój drogocenny ''artefakt''. Szarooki przejechał palcem po korze drzewa i chyba w ten sposób je rozpoznał... Następnie odwrócił się w stronę Seath'a i zaczął swą przemowę.
Słysząc tłumaczenie się Kawki chłopak parsknął i uśmiechnął się, nie jakoś wyjątkowo promiennie, mniej więcej tak jak Snivy Kawki chwile temu, tylko w ludzkim wydaniu.
- Nah. Nikomu nie powiem, nie żebym miał komu... Wolałbym też trzymać się z dala od mediów, więc o to też możesz być spokojny - zapewnił rozmówcę najlakoniczniej jak był w stanie.
Dyunn był ciekaw co Kawka ukrywa, ale nic poza tym. Niezależnie od tego czym by to nie było, był zbyt zaaferowany własnymi sprawami i zbyt przeżarty niszczycielskim poczuciem winy, by robić cokolwiek innego niż robić zdjęcia i próbować zbierać odznaki. Co będzie gdy już to zrobi?.. O tym wolał na razie nie myśleć.. Zwłaszcza, że nie pokonał jeszcze żadnego z liderów, więc miał przed sobą jeszcze całkiem sporo roboty..
Wyrwał się ze swych myśli i ponownie skierował swe spojrzenie na Kawkę:
- Jestem tylko ciekaw co jest, aż tak ważne, żeby była konieczność ukrycia tego w Dżungli. To wszytko.

W rękach kawki pojawiło się tajemnicze pudełko. To było to? Na pierwszy rzut oka wyglądało niepozornie, ale kto wie co tajemny pojemnik kryje w swym wnętrzu. Wiatr, który właśnie się wzmagał wydawał się idealnie akompaniować w klimacie sceny... Myśl o tym, że znalezisko Kawki powoduje zmiany pogody była głupia: Ale... Może jest to jakoś powiązane? W każdym bądź razie nie Seathowi było to oceniać porzucił tą myśl.
Ciekawość? Pierwszy stopień do piekła.
~ Ja JUŻ jestem W piekle - pomyślał Dyunn, lecz nie wprowadził tej myśli w eter. Mimo wszystko zareagował również w jakiś widoczny sposób, mianowicie: Na jego ustach zagościł wężowaty uśmieszek gdy usłyszał sentencje wypowiedzianą przez Kawka. Choć ten raczej pomyślał, że Seath'owi zwyczajnie przypadł do gustu humor dziewiętnastolatka, bo co innego mógł pomyśleć? W końcu raczej nie znał jego przeszłości..
Wtem - komnata tajemnic została otwarta - szarooki wysypał zawartość pudełka na swą rękę ukazując długowłosemu jakiś przedziwny przyrząd. Seath zwęził swe oczy by dostrzec więcej szczegółów, niestety nie odniósł większego sukcesu, bo jego towarzysz zabrał przedmiot sprzed jego oczu - najwyraźniej uznając, że to koniec pokazu. No.. I pojawiła się kolejna komnata tajemnic.
Pudełko wylądowało na trawie, widocznie nie było zbyt wiele warte.
''Mam nadzieję, że sam dojdziesz do tego, co to jest.'' Te słowa Dyunn skwitował krótkim wzruszeniem ramionami i równie krótką odpowiedzią:
- Ok.
Nie chcąc dłużej przeciągać chłopak ruszył w stronę Gold Beach, Kawek nie powiedział nic o tym, żeby sam tam nie wracał, więc pewnie powie gdy już wyjdą z Dżungli, bądź również tam zmierza. Póki co nie oddalał się więc i wędrował tuż przy tajemniczym jegomościu.