Gold Beach

Gdy wszedł do miasta odwołał Rankaku i Akumę do pokeballi, to raczej nie miejsce dla nich. Natomiast Yorokobi, cóż, on wychował się w mieście, pobyt tutaj nie powinien być dla niego problemem.
- Doobra. To jestem już tu. - Mruknął do samego siebie wyobrażając sobie mapę regionu.
Gold Beach to pierwszy przystanek trasy, którą zaproponował mu Archie.

Do doliny Trzech jezior. napisał:

drogą nr. 1 do Gold Beach, następnie drogą nr. 2 dotrzesz na pogranicze dżungli i Rajskiego półwyspu. Tam droga skręca ostro na południe, w stronę kolejnego miasta i dżungli. Ty jednak musisz z niej zejść i podróżować wzdłuż granicy dżungli, a kiedy dotrzesz do brzegu oceanu udać się wzdłuż plaży na północ. W pewnym momencie powinieneś ujrzeć wielkie jezioro... wtedy już będziesz na miejscu.

Dolina trzech jezior była jego pierwszym celem.
Nie zamierzał gnać tam jednak od razu. O nie. Po pierwsze musi tutaj znaleźć miejsce do noclegu, pewnie poke-centrum. Jeśli jest otwarte... Chociaż nie widział nigdy zamkniętego Poke-centrum zawsze może być ten pierwszy raz. (Może Siostra Joy jest milsza od tej z West Star.) Rano pewnie trochę potrenują, w końcu co to za podróż treningowa bez treningu. Warto byłoby również znaleźć jakiegoś przeciwnika.
- Chodź tutaj Yorokobi. - Wziął swego pokemona na ręce. Tak by nikt na niego nie wszedł.
Wolnym krokiem ruszył w stronę Poke-Center. W międzyczasie obserwował okolicę. Zdjęcia raczej porobi rano, gdy widoczność będzie lepsza, jego aparat nie był cudem techniki, więc raczej wszystko byłoby czarne. To miasto nieco przypominało jego rodzinne, miasto interesu. Niezbyt interesujące dla trenerów, interesujące dla przedsiębiorców.
Rodya nie polubiłaby tego miejsca, tak jak nie przepadała za rodzinnym miastem.

Na własną odpowiedzialność.:

Brakowało słońca. Nie raziło go to, nie był specjalnym miłośnikiem światła słonecznego, zwłaszcza po podróży po plaży, gdzie piasek odbijał niemiłosierne promienie słoneczne wprost w jego twarz. Yorokobi był senny, trzymał się już tylko po to by dodać trenerowi otuchy, Dyunn o tym wiedział, gdy zaśnie cofnie go do Pokeball'a, tak postanowił, by nie zrobić mu przykrości.
- Staruszku, odpocznij, świetnie się dziś spisałeś. - Mówił gdy szczurek zasypiał.
Teraz szedł sam. Obserwował różne szyldy, knajpa, hotel, klub.
~ Rodya nienawidziłaby tego miejsca. ~ Pomyślał i on też go nienawidził, mimo iż niegdyś czułby się tu jak ryba w wodzie.
Przez dłuższy moment bezskutecznie szukał jakiejś wskazówki dotyczącej drogi do PokeCenter. Zapadł kompletny mrok. Błądził tak dalej, a potem usłyszał szmer. W swym rodzinnym mieście na pewno by to sprawdził, w końcu jego hobby było obserwowanie problemów ludzi, teraz również zamierzał to zrobić. W innym jednak celu, tym razem chciał pomóc. Gdy szczurek zasnął, Seath bez słowa cofnął go do Pokeball'a. Zaczął się skradać. Ruszył w ciemność, by zobaczyć co skrywała.
Bał się, jak to człowiek. Ale czym jest strach w porównaniu do mocy przygody. Zamierzał sprawdzić czy ktoś, albo coś nie czai się w kuble.

~ Fałszywy alarm? Chybaaa ~ Myślał zbliżając się do kubła.
Gdy zaczęło się dudnienie, chłopak lekko odskoczył.
~ Straszy czy co?
Chwilę później cała sytuacja się wyjaśniła. Kot dręczył kota, prawie jak ludzie.
Chłopak zaczął zastanawiać się co zrobić, zdecydowanie powinien uwolnić kociaka-ofiarę z kubła, tego był pewien. Tylko jak...
Mógłby spróbować wystraszyć kociaka-terrorystę, ale to słaba nauczka. Zresztą, bądź co bądź sytuacja była idealna do małego treningu. Mógłby sprawdzić jak Rankaku nadaje się do walki, może i to noworodek... Ale.. Trenować trzeba. Tym szybciej, tym lepiej, prawda?
Cóż. Prawda czy nie prawda, zdecydował.
- Rankaku, idź - Wypuścił swojego robaczka.
Wskazał na kota.
- Widzisz tego przebrzydłego prześladowcę? Wygoń go z tego kubła. Zacznij od Twineedle, potem zwiń się w kłębek, przyjmij postawę defensywną (Defense Curl) i nacieraj (Rollout)! - Wydawał polecenia. - A, i postaraj się nie przewrócić kubła. Jeszcze kociakowi-ofierze coś się stanie.  
Miał nadzieję, że jego nowy nabytek wie co robić. On sam nie był specjalnie pewny, ale nie pozwolił by jego podopieczny to słyszał. Pierwsza walka pokemon, w której uczestniczył, zakończyła się porażką Yorokobiego.
~ Tym razem musi być inaczej ~ zdecydował Dyunn.

Rankaku okazał się... Wojowniczy... A i to mało powiedziane, to niemalże szalona bestia. Bez wątpienia w walce niosło to jakieś plusy, stworzonko nie będzie od niej stronić, a w ich misji walka była kwestią kluczową. Nie da się zdobywać odznak bez chętnych do walki pokemonów, tak mawiali w tych reklamach w telewizji... 
Potyczkę rozpoczął Kot-Terrorysta, nie wyglądało jednak żeby smagnięcie pazurem mocno onieśmieliło Skorupka, więc Dyunn się nie martwił. Kot rzecz jasna przemieścił się ze swojej pozycji na kuble, jednakże był na tyle szybki, że uwięziony Kociak-ofiara nie zdołał wyrwać się z pułapki.
~ Nie teraz, to później. ~ Pomyślał Seath.
Nawet mimo trafienia Twineedle, kot-terrorysta nie dał za wygraną. Nie mieli tu do czynienia z nowicjuszem. Był to na swój sposób plus, z walki z takim przeciwnikiem, Rankaku więcej wyciągnie.
Gdy spojrzenie Kota-Terrorysty spotkało się z wzrokiem Seatha, chłopak mimowolnie wzdrygnął się. Było w oczach Kiciusia coś, co budziło przerażenie, coś co pokazywało, że jest to godny przeciwnik, a nie pierwszy lepszy dachowiec. Dyunn stał twardo na nogach, nie cofnął się. Strach nie zapanował nim, dziewiętnastolatek opanował go. Zresztą... Co powiedziałaby jego siostra gdyby zobaczyła, że trzęsie portkami przed kotem.
Skorupek zignorował defensywę. Nie było to zbyt mądre, zwłaszcza, że przedwczesne zwinięcie się w kulkę mogłoby pomóc mu z jego natarciem. Ruszył jak strzała. Cóż... Bywa i tak.
Następnie spotkał się z kontratakiem. Tak też bywało. Kot-terrorysta nadal był królem kubła. Co gorsza, z kubła nie dobywały się już żadne dźwięki. Nie był to dobry omen. Seath miał nadzieję, że kociak-ofiara tylko się zmęczył... W innym wypadku.. Cóż, niedaleko może być pokecenter, albo zakład pogrzebowy. W tym mieście pewnie prędzej znalazłby to drugie... Nieważne! Nie teraz. Musiał skupić się na walce.
- Rankaku! Wracaj na śmietnik! Kontynuuj natarcie (Rollout'y), potem znowu spróbuj go zatruć. (Twineedle). Pamiętaj o defensywie! Spróbuj unikać jego ciosów, w końcu cały czas wydajesz się być coraz szybszy, uda Ci się. - Wydawał komendy, miał nadzieję, że ich sens docierał do Rankaku.

Cały świat zanikał, nastała cisza - bowiem w przestrzeni kosmicznej dźwięk się nie rozchodził - a Dyunn czuł się dokładnie tak jakby znalazł się w owej osławionej przestrzeni kosmicznej. Ogarnęła go pustka, ponieważ teraz liczyła się tylko walka. Niebezpieczeństwa nocy, nawet jeśli istniały, nie miały teraz większego znaczenia, był w transie, w stanie świadomości, w którym liczyły się tylko najbliższe sekundy. Sekundy, podczas których rozstrzygnąć miała się kolejna faza walki na naszym - małym bo małym - polu bitwy.
Druga runda rozpoczęła się, Rankaku nacierał , ale... Jakby inaczej. Jakby w efekcie swej wcześniejszej lekkiej porażki stał się bardziej... opanowany, spokojniejszy..  Jego ataki były jakby bardziej.. rozsądne. Albo przynajmniej tak się Seathowi zdawało.
~ Cóż, wygląda na to, że nasz mały robaczek to nie ktoś komu można w przysłowiową kaszę dmuchać ~ stwierdził. Był dumny z Venipede'a. Mimo iż jeszcze nie zwyciężyli, Seath już czuł się, poniekąd, zwycięzcą.
Ich przeciwnik zaś... Cóż, Kot-Terrorysta wydawał się tracić swą pewność siebie. Co było zdecydowanie dobrym omenem.
~ Stracić pewność siebie to jak kraść karmę Snorlaxowi... Tak mawiał ojciec? Coś w tym stylu. A może to było coś z Rattatą?
W międzyczasie pancerzyk robaka przyozdobiło kilka zadrapań - raczej nic groźnego - tak przynajmniej wynikało z pobieżnych obserwacji Dyunna. Jak było w istocie? Pewnie podobnie.. Może.. Chyba..
W każdym bądź razie, gdzieś pomiędzy kolejnymi atakami, Kot-Terrorysta-Król-śmietnika powrócił na swój tron - który był kubłem - jednakże, jak się okazało, nie na długo. Kot został szybko zrzucony ze swego prowizorycznego piedestału. Tyran został obalony! Kot-Terrorysta-Tyran zniżył się na cztery łapy, dla Seath'a był to znak. Znak iż ich przeciwnik zaczyna korzystać z maksimum swych zdolności. Mogło to oznaczać, iż mroczniak jest coraz słabszy, z drugiej strony może to oznaczać, iż sięga on po ciężką artylerię. Jedno czy drugie, walka trwała dalej.
Co do tego, że kocur sięga po ciężką artylerię, miał chyba rację. Tyran śmietnika wykonał bowiem potężny cios. Rankaku mógł teraz przejść do atakowania za pomocą swych ''robaczy'' zdolności, które były chyba efektywne przeciwko ''mrocznym'' stworkom. A ten kot taki był, chyba...
~ Musze chyba przeczytać jakąś książkę o gatunkach pokemonów, czy coś ~ trafnie skomentował swą niewiedzę Seath.
A na polu bitwy nastąpiły kolejne zmiany, ''robaczy'' atak Rankaku najwidoczniej zatruł oponenta. Czas grał teraz na ich korzyść, gdyby tylko Rankaku zechciał być bardziej defensywny wszystko poszłoby jak z płatka... Wtem, jak na zawołanie Rankaku przestał rwać się do walki jak opętany i... zmądrzał. Ba. Nawet uniknął pazurów Kota-Terrorysty-Zdetronizowanego-Króla, ową postać najwidoczniej mocno sytuacja irytowała, kolejny plus.
Wyrwał się z transu. Zaczął postrzegać okolicę, co ciekawe, nie była to przestrzeń kosmiczna, był to ciemny zakątek. A takie zakątki mogą szybko stać się niebezpieczne. Nie zważając na to co wcześniej mówił o przeciąganiu, zdecydował, że muszą się spieszyć. Jeszcze zamkną Pokecenter! W takim mieście wszystko było możliwe. Chociaż... Zawsze miał swój śpiwór.
- Rankaku może i zwycięstwo jest na wyciągnięcie ręki, ale nie możesz dać się ponieść. Rozegraj to bezpiecznie. Spróbuj go wymanewrować, gdy się odsłoni żądl do skutku. (Z 3 razy Twineedle)

Kot okazał się być nie tylko Terrorystą-KrólemŚmietnika-Demonem, był również podłym oszustem. Ale w tym nie było nic dziwnego biorąc pod uwagę jego typ. Wszakże mroczne pokemony nie od dziś znane były jako niezwykle wredne istoty, trudne w treningu i zazwyczaj o równie trudnym usposobieniu. A przynajmniej tak gdzieś kiedyś zasłyszał... Chociaż taka Akuma nie do końca pasowała do tego opisu, więc zapewne zdarzają się większe bądź mniejsze wyjątki. W każdym bądź razie, gdy pufneło dymem, Seath zdał sobie sprawę, iż kocur nie był sam! Miał pomocnika, bądź partnera, może nawet bossa, w każdym razie, współpracownika. Był nim ten dziwny szarak, który najwidoczniej miał zdolność zmiany swej postaci. Sytuacja prezentowała się z grubsza źle, nawet jeśli kot nie wytrzyma już zbyt długo, to zawsze pozostawało zagrożenie ze strony lisowatego. Ranakaku raczej nie dałby rady pokonać kolejnego przeciwnika, raczej nie w pojedynkę.

Seath zaczął już planować kolejny ruch: Zmienić pokemona? Wypuścić drugiego? Poczekać, aż Rankaku ''skończy'' kociego przeciwnika i wtem go zmienić? Cóż jak się okazało nic z tych rzeczy.

Gdyby pojawienie się lisa okazało się nie być dostatecznie dużym zaskoczeniem, los miał w zanadrzu więcej niespodzianek, w powietrzu świsnął Pokeball. Ktoś pochwycił Lisa. Tak po prostu.
~ Co do... ~ Przemknęło przez myśl Dyunn'owi.
Trener pojawił się chwilę później. Jakiś przeciętny mruk wraz ze swym pokemonem duchem. Wyróżniała go tylko Aura. Co za sobą skrywała? Ciężko było powiedzieć, zwłaszcza w takiej chwili, gdy było jeszcze co nieco do zrobienia w sprawie pojedynku. Typ ruszył w stronę Pokeballa i... Kot również. Widocznie był bardzo przywiązany do liska bo postanowił go w ten sposób bronić. Scena była nawet na swój sposób urocza. Terrorysta był jednak widocznie zbyt słaby by coś zdziałać, zatrucie i rany po użądleniach to w końcu nie byle co. Człowiek z łatwością go odepchnął i wypowiedział słowa. ''Dobij go.''

Tak zamierzał zrobić. Nie czuł do kota specjalnej empatii, toteż następne polecenie wypowiedział bez większych emocji:
- Rankaku zrób to, wykończ go. (Just do It. :V)
W międzyczasie Seath - wierząc, że walka nie potrwa już zbyt długo - ruszył w stronę śmietnika, musiał sprawdzić co stało się z ''zawartością'' aka Kociak-ofiara. Stawiając kolejne kroki przemówił, nie żeby był zbyt chętny do mówienia, ale wydawało mu się to właściwe.
- Dzięki - Zaczął, a następnie dodał. - Wiesz może gdzie tutaj mają Poke-Center?
Skąd przybył tajemniczy przybysz? Kim był? Co tu robi? Odpowiedzi na te pytania nie były Dyunn'owi jakoś specjalnie potrzebne, na pewno nie teraz, teraz liczył się kubeł. A raczej kwestia życia, bądź śmierci w nim zawarta. Kociak-ofiara już gdzieś od połowy walki nie dawał znaku życia. Mogło to oznaczać najgorsze...
Ale o najgorsze będziemy się martwić gdy nastąpi.
First things first.

Sif the Bezłuski ale z włosami:

Twój Venipede dzielnie ruszył i dobił przeciwnika Rollout. Wystarczył tylko jeden cios i było po wszystkim. Najpewniej sama trucizna też by go dobiła, ale na szczęście nie byłeś aż takim sadystą żeby męczyć pokemona bez powodu. Mroczny kociak opadł na beton zemdlony, ale bez poważnych ran. Powinien się wylizać, w końcu tylko go oklepaliście, a trucizna sama schodzi gdy pokemon straci przytomność. Nieznajomy skinął tylko głową z uznaniem i podniósł balla. Popatrzył się na kulkę przez chwilę, po czym schował ją do plecaka. Dalej nie skomentował sytuacji w jakiej się znaleźliście. Prawdopodobnie nie byłoby zbyt wiele po powiedzenia, nawet gdyby był gadułą.
Litwick na jego ramieniu dalej nie ruszył się nawet o milimetr. Okrągłe żółte oczka patrzyły się na wprost, jednak niczego konkretnego nie analizowały. Creepy.
Hm. Jak tak podeszli bliżej to chyba da się zauważyć że ta świeczka ma lekkie rzęsy. Ale z drugiej strony nauka różnic dymorficznych u pokemonów nie było twoim hobby. Nie zdążyłeś rozważyć zmiany zainteresowań, bo brązowowłosy odezwał się znów. To już drugi raz.
- Nie wiem co planujesz, ale ostrzegam cię: tak jak w innych miastach, im później tym łatwiej spotkać kogoś nieprzyjemnego. - tutaj przerwał na chwilę i uniósł kącik ust jakby usłyszał coś zabawnego
- Nie patrz się oczywiście na mnie. A Pokemon Center jest kilka minut drogi w stronę środkowej części miasta. Niemal schowane za szyldami atrakcji dla ludzi, ale są drogowskazy. - sięgnął ręką do swojej nawiedzonej świeczki i pogładził jej woskowy bok
Wtedy po Litwicku dało się zobaczyć pierwsze oznaki życia. Pokemon przekrzywił się w stronę dotyku, jednak wyraz twarzy nie zmienił się w widoczny sposób. Ale cóż, teraz przynajmniej wiesz że to nie jest jakaś sztuczna figurka.
Sam nie miałeś zamiaru się zbytnio przypatrywać, bo ruszyłeś w stronę blaszanego pojemnika na odpadki. Zawartość śmietnika zbyt długo pozostawała już niewiadomą. No, wprawdzie wiedziałeś że są tam śmieci, ale ustaliłeś już że siedzi tam również stworek. Najwyższa pora go oswobodzić.
Uniosłeś pokrywę śmietnika i zajrzałeś do środka o wątpliwie przyjemnej woni. Ruch i nagłe pojawienie się słabego światła zwróciły uwagę pokemona zwiniętego w kłębek pod ścianą kontenera. Otworzyła się para oczu, a ich wyraz przeszedł od bezsilności i rozpaczy do nadziei. Kot jednak nie ruszył się ze swojego miejsca w śmieciach i brudzie, wyraźnie onieśmielony. Może nawet wystraszony. Przyjrzałeś się stworkowi dokładniej. Wprawdzie był trochę zabrudzony i podrapany (zapewne wynik potyczki z Evil Kiciusiem), jednak charakterystyczna złota moneta na czole była wszystkim czego potrzebowałeś do identyfikacji. Meowth. Dosyć często spotykany w miastach. Nie najłatwiejsze życie dla pokemona. Udało ci się uratować przynajmniej tego. Musisz jednak zaplanować co z nim zrobić. Może zostawienie go samemu sobie jest opcją. A może zaniesienie go do schroniska?
W międzyczasie nowo napotkany trener podszedł powoli od twojego boku by poznać przyczynę twojego zainteresowanie śmietnikiem. Wciąż jednak zachował odpowiednią odległość. Czy to z czegoś w rodzaju szacunku, czy sam był typem który nie lubi dyszeć innym przez ramię - tego nie wiedziałeś.
- Wiele z nich żyje na ulicach. Szkoda że nie jest inaczej. - skwitował i był to jego jedyny komentarz
W czasie gdy robiłeś w sprawie Meowtha to co postanowiłeś, nieznajomy o nieco falowanych włosach był już przy wyjściu z zaułka. Czyżby sam nie wiedział czy jesteś sobie w stanie sam poradzić? Ha, to chyba dobrze że nie wyglądałeś na zagubionego, ani na napastnika z nożem. Musisz też przyznać że zwykli ludzie nie spędzają czasu w zaułkach z śmieciami z własnej woli.
- Powtórzę, ponieważ kot cię wyraźnie zajął: Co zamierzasz?

No i już. Pierwsze zwycięstwo w karierze duetu Dyunna i Rankaku, ba ich pierwsze zwycięstwo również z osobna. O ile po swojej pierwszej porażce Seath był prawdziwie zraniony i rozdarty wewnętrznie , tak teraz, po swym pierwszym zwycięstwie nie odczuwał prawie nic. Cóż. Widocznie należał do tych, których to bardziej motywują tragedię niż sukcesy. Rodya z pewnością miała odwrotnie, wszakże po każdym ze swych wielu sukcesów pracowała jeszcze mocniej, nie pozwalała sobie na błędy czy niedociągnięcia. Może nawet nigdy nie zaznała smaku porażki? Wydawało się to niemożliwe, w każdym bądź razie Dyunn nie potrafił stwierdzić czy tak było czy nie. Całkiem możliwe, że nieco idealizował obraz swej siostry...
Tak czy inaczej, w aktualnym momencie rozwodzenie się nad życiorysem siostry nie było sprawą priorytetową. Podszedł do Rankaku i cofnął go do Pokeball'a rzucając tylko.
- Dobra robota, odpocznij.

''Im później tym łatwiej spotkać kogoś nieprzyjemnego.'' Cóż, kot terrorysta nie był najprzyjemniejszym osobnikiem jakiego można by spotkać, toteż rada rada nieco spóźniona, chyba że przybyszowi chodziło konkretnie o ludzi. Z ludźmi Seath umiał sobie radzić, przynajmniej z tymi niegodziwymi, tak mu się wydawało. Tak czy inaczej teraz miał zając się pokemon, nie człowiekiem. Przyjrzał się uważnie leżącemu w śmietniku stworzonku. Nie ulegało wątpliwości że był w dość nędznym stanie. Nic jednak nie wskazywało na to, by był martwy bądź śmiertelnie ranny. To już coś.
Mimo wszystko, jego psychika wydawała się być mocno nadszarpnięta, stracił wolę walki, był apatyczny.
Pokemony tego gatunku często widywał w swym mieście. Były chyba dość pospolite. Mieszczuch. Zupełnie jak on.
- Zaprowadzę Cię gdzieś gdzie jest bezpiecznie. - Rzekł wyciągając rękę w kierunku kota. - Chodź pomogę Ci wyjść.

Gdy załatwił już sprawę z kociakiem-ofiarą mógł skupić się na przybyszu i jego świeczce.
- Co zamierzam? Zabieram tego kota do centrum pokemon, pewnie też tam przenocuje - mruknął - jeśli owy przybytek jest Ci po drodze to udałym się tam z Tobą, może i są tutaj znaki jednak prawdę mówiąc nie widziałem ich i zważywszy na to, że jest dość ciemno pewnie już nie zauważę.

Seath the Cierpliwy:

Smak zwycięstwa słodki jest, zwłaszcza jeśli poprzedzała go porażka. Postawiłeś ważny krok w przód, wszak walka podobno rozwija pokemony najbardziej. Teraz musisz sobie tylko odpowiedzieć na pytanie dokąd zmierzasz... chociaż to już doskonale wiesz. A jeśli znajdziesz czas na coś dla siebie, poza przemierzaniem trasy wytyczoną przez Rodyę i zdobywaniem dla niej odznak... to się zobaczy. Aczkolwiek twoje pokemony na pewno będą potrzebować każdej chwili jaką będziesz gotów im poświęcić. Ot, uroki bycia trenerem. Zapominasz o swoich problemach i przesz naprzód, po drodze nawiązując ze stworkami piękną przyjaźń. W teorii tak to wygląda. W praktyce zależy od człowieka, bo w końcu rzadko kiedy pokemony są złe same z siebie.

Meowth w śmietniku był widocznie zbyt sparaliżowany z szoku, bo nie odsunął się od wyciągniętej ręki, ani nie miał zamiaru przypuścić na nią ataku. Dalej leżał zwinięty w kłębek i obserwował szeroko otwartymi oczyma. Jedynym ruchem jaki wykonywał było nabieranie tlenu i wypuszczanie dwutlenku węgla. Wydawało ci się że nawet nie mrugał. Cóż, a jak miał się zachowywać po takim przeżyciu? Plusem było to, że nie syczał ani nie panikował. Dlatego postanowiłeś zaryzykować wzięcie go na ręce. Kot dał się podnieść bez oporów, zachowując się przy tym jak szmaciana lalka. Zacząłeś się już obawiać o to czy nie ma przypadkiem uszkodzonego kręgosłupa, kiedy Meowth ruszył łapkami żeby lepiej ułożyć się na twoich ramionach i by się nie ześlizgnąć. Miłą niespodzianką było to że nie użył przy tym pazurów. A może to właśnie to było powodem jego kłopotów? Na tym jednak wszystko co miłe się skończyło, bo wraz z naciskiem łapki na swoim przedramieniu poczułeś coś zimnego i lepkiego. Po wstępnej analizie z ulgą uznałeś że to keczup, czy inny czerwony sos. Zapewne monetogłowy wdepnął tam w jakiś wyrzucony posiłek.
Wspomniany pokemon nie zmienił swojego zachowania, leżał tylko na twoich rękach z wytrzeszczonymi oczyma i najpewniej myślał jedynie o zachowaniu równowagi.

Brązowowłosy jegomość popatrzył się chwilę na kocinę zanim ci odpowiedział.
- Cóż, jeśli nie masz ognistego albo elektrycznego pokemona to nic dziwnego że nie zobaczyłeś znaków o tej porze. Ignis, byłabyś tak uprzejma?... - zwrócił się bezpośrednio do świeczki na swoim ramieniu
Mała Litwick potaknęła, a następnie płomień na jej knocie zajaśniał mocniejszym światłem. Teraz oświetlona została spora średnica podłoża wokół was, jak i okolicy. Można było niemal rzec że teraz dwie osoby mogłyby podróżować bez strachu... gdyby nie to że kolor światła był identyczny jak płomienia - zimny fioletowy, który mógł posłać drobne ciarki do pleców niektórych ludzi i pokemonów... Pytanie tylko, czy ty jesteś jednym z tych ludzi? Wygląda na to że Meowth jest jednym z tych pokemonów, sądząc po jego minimalnym drżeniu i lekko najeżonym futrze. Nie ruszył się mimo wszystko o milimetr w twoich objęciach.
- Cudownie. Możemy ruszać?

I w ten sposób dołączyłeś na chwilę do kogoś innego. Budynek za budynkiem, latarnia za latarnią... Szarooki nie odzywał się przez te minuty dotrzymując ci kroku, ale z odpowiedniej odległości. Zerkał też co jakiś czas na ciebie. Zgadywałeś że sprawdzał czy niczego podejrzanego nie planujesz. Huh, czyżbyś wyglądał mu na takiego w mroku zaułka, a teraz z kolei w ów fioletowym świetle?
- Możesz mówić mi Kawka. Albo Kawek, jeśli tak byś wolał ze względu na żeńską formę i tak dalej... - ów "Kawek" rozluźnił się nieco
Ostrożne podejście do obcego na ulicy było w końcu najrozsądniejsze. Jednak o ile przestał wyglądać jakby oczekiwał od ciebie czegoś nie na miejscu, to jego mina nie straciła nic z powagi. Taki typ, albo taka pora. W końcu nie wmówisz nikomu że sam nie jesteś zmęczony po tym wszystkim.

Kociak ofiara - biorąc pod uwagę przez co przeszedł - miał się (o dziwo) całkiem nieźle. Co prawda był brudny - (i Dyunn teraz też był brudny, nawiasem mówiąc) - tak czy inaczej dla kota, owe lekkie zanieczyszczenie, było raczej niewielką ceną za pozostanie we względnie niezłej kondycji fizycznej, a dla Dyunna keczupowe ślady również nie były raczej ogromnym problemem. A udzielenie pomocy zawsze jest miłym uczuciem, prawda?...
Cóż... Dla niektórych pewnie tak. Jak było z Seathem? Tego nawet on nie do końca był pewny. Chciał pomagać, więc to robił, czy kierowały nim altruistyczne motywy, czy może jakaś bardziej skomplikowana i pokręcona logika? Tego nie wiedział sam. W każdym bądź razie owa niestabilność duszy młodzieńca - mimo że bez wątpienia na przyszłość może okazać się dość ważna - nie była w tej chwili sprawą kluczową.

Nieco bardziej naglącą sprawą były oględziny Kociaka-ofiary, z grubsza przyjrzał się pokemonowi.
~ Kot jak kot ~ wysnuł w myślach swą ekspercką diagnozę ~ łapki ma raczej sprawne, kręgosłup i moneta się trzymają... Będzie żył.
Złapał kota mocno, tak by nie istniała nawet najmniejsza szansa by się wyślizgnął, nie przesadzał jednak z siłą, nie chciał zmiażdżyć, zrobił to z wyczuciem. Z wyczuciem odpowiednim dla młodego i empatycznego młodzieńca - którym rzecz jasna nie był. (Ale tym razem się postarał.)

Następnie młodzieniec przeniósł swą uwagę na swego nowego znajomego i jego pokemona. Jegomość rzucił tekst w stylu ''Kogo oni wypuszczają samych na ulicę w tych czasach.'' a jego świeczka rozświetliła okolicę. Cóż.. Było to całkiem adekwatne do formy owego pokemona, więc nie zaskoczyło zbyt Dyunna, iż owa istota to potrafi. Okolica zrobiła się jasna i nieco fioletowawa, kot zadrżał a Seath w końcu mógł zobaczyć znaki.
- Spokojnie. To tylko świeczka - mruknął do kota by dodać mu otuchy - świeczki już tak mają, że się zapalają.
Brązowowłosy zaproponował wymarsz, więc Seath bez słowa przytaknął i ruszył się z miejsca by dać znak, że jest gotów by udać się do Pokecenter.

I po raz kolejny przechadzał się tymi paskudnymi ulicami, tymi samymi które tak bardzo przypominały mu jego rodzinne miasto.
Paskudne... nie. Nie do końca tak je widział, mimo wszystko odnajdywał w tej odrazie jakąś radość, spokój związany ze znajomym widokiem.
A może po prostu poprawił mu się humor?
Jedno z dwóch, bądź oba.
Szarooki wydawał się nie do końca mu ufać, Dyunn nie miał takich wątpliwości, przybysz miał idealną okazję by go zaatakować, nie zrobił tego. Z tego wynikało, że albo nie jest wrogo nastawiony, albo ma jakiś wyjątkowo skomplikowany plan. Tak czy inaczej Seathowi pozostało zaufać Kawce - bo tak mu się powsinoga przedstawił.
- Kawka... Jasne zapamiętam - mruknął w odpowiedzi.  
Po kilku krokach uzmysłowił sobie, iż również mu wypadałoby się przedstawić, co prawda tamten nie podał swego prawdziwego imienia.. (Bo raczej rodzice nie nazwali go Kawka :V) Ale z kolei Seath też nie miał, ani nie specjalnie chciał wymyślać na poczekaniu, jakąś ksywkę, więc postanowił przedstawić się w prosty sposób.
- Jestem Dyunn Seath.

Dyunn wraz z Kawką opuścili mury PokeCenter. Trzeba było przyznać, że za dnia Gold Beach z pewnością prezentowało się lepiej niż nocą, ale nadal było zbyt podobne do rodzinnego miasta Seatha by ten był w stanie jakkolwiek polubić to co miał przed oczyma. Mimo wszystko sięgnął po swój aparat i uwiecznił kilka budynków na kliszy.
Trener nie zamierzał obijać się w mieście, zgodził się więc na skoczenie na szybki posiłek, a następnie równie szybko udać się na drogę nr.2 skąd chyba najbliżej do ''dziczy'', gdzie zamierzają trenować.
- Aktualnie celem mojej podróży jest Dolina Trzech Jezior, gość o imieniu Archie powiedział mi, że to dobre miejsce żeby się sprawdzić - postanowił powiedzieć nieco o swoich planach Kawce. Gównie po to by przerwać na chwilę ciszę. Nie żeby mu owa cisza przeszkadzała. Dziewietnastolatek był w końcu mrukiem, wiedział jednak, że czasem warto wypowiedzieć kilka słów. Choćby tylko po to by przekonać się, że ta druga osoba wciąż żyje.
Przy okazji chłopak wypuścił z pokeball'a swego Rattate, by ten mógł zaznać trochę świeżego powietrza. Najchętniej wypuściłby również Nintendo, wolał odpuścić mu jednak ewentualnych stresów.
Maszerując trzymał Yorokobiego na rękach od czasu do czasu drapiąc go za uchem.

Nareszcie w mieście. Co prawda Gold Bicz nie było celem w samym sobie, ale teraz można odhaczyć na mapce - chociaż tylko tej mapce w głowie, może niezbyt dokładnej, ale zawsze jakiejś - aha, tu byłem. Pewien odcinek trasy pokonany. No ale... chwilowo najbliższym celem było PokeCenter, a błądząc tak w tłumie chyba prędko go nie znajdę. Kurcze, nie ma tu punktu informacji turystycznej, planu miasta na słupie, drogowskazu? Pytanie przypadkowych przechodniów o drogę wydało mi się głupie. Większość z nich pewnie zna to miasto niewiele lepiej niż ja - turyści. Poza tym jakoś średnio uśmiechało mi się zaczepianie obcych w tym tłumie... a więc należało szukać innych wskazówek, a przy okazji i samego centrum co też zresztą robiłem.

Znaki - owszem były... problem w tym, że większość z nich wskazywały duże atrakcje turystyczne i tym podobne.. Zapewne podobnie jak w West Star i tutaj trenerzy pokemon nie są grupą, nad którą zarząd miasta chciałby specjalnie się schylać. Cóż... Pewnie były jakieś znaki wskazujące na centrum pokemon, ale zapewne nieco mniej na widoku, niż te na które do tej pory trafiałeś...
Ruszyłeś więc w stronę centrum rozglądając się przy okazji zza drogowskazami i... chyba widać było, że czegoś szukasz bo przemówił do Ciebie siedzący na pobliskiej ławeczce pomarszczony staruszek z wąsem. Na ramieniu siedział mu Wurmple - wyjątkowo tłusty, acz energiczny okaz. Mężczyzna ubrany był w proste niebieskawe kimono oraz kroksy. Wygoda przede wszystkim.
- Szukasz czegoś młodzieńcze? - spytał spod wąsa, a Wurplme zawtórował mu mądrze potakując swym robaczym łebkiem.
Cóż.. Dziadek nie był chyba zagrożeniem, zresztą wyglądał trochę tak jak gdyby miał zejść na zawał przy każdym większym podrygu, więc w razie czego bez trudu byś sobie z nim poradził.

Nieco się zdziwiłem gdy dziadek mnie zaczepił. W pierwszej chwili nie byłem nawet pewien, czy zaczepił mnie, ale mimo to odpowiedziałem dość szybko:
- Em... tak. Wie pan może gdzie znajdę CentrumPokemon? - Oby wiedział. Chwilowo traciłem zdecydowanie zbyt wiele czasu na poszukiwanie tego jednego budynku, a to bardzo niedobrze. Co prawda nigdzie się specjalnie nie śpieszyłem, ale czas można było wykorzystać dużo lepiej...

Staruszek zaśmiał się serdecznie po czym przemówił spokojnym, uprzejmym głosem.
- Centrum Pokemon? Tak, tak. Proszę za mną... Kiedyś często tam przesiadywałem doskonale pamiętam drogę.
Staruszek podniósł się ze swego miejsca i ruszył, zadziwiająco żwawo jak na swój wiek. Nie miałeś innego wyjścia jak udać się za nim.
Wurmple cały czas energicznie bujał się na ramieniu starca, jakby starając się znaleźć jak najbliżej Ciebie, widocznie był mocno zainteresowany twoją osobą..
- Huh. Widać Wurmple już cię polubił - przemówił starzec widząc co wyczynia jego robaczy podopieczny.
Dziadek prowadził cię głównymi ulicami. Zbliżaliście się do centrum i ludzi było coraz więcej, większość nawet na was nie spoglądała, jednak kilku przechodniów pomachało w waszym kierunku i wymieniło ze staruszkiem w kroksach pozdrawiania. Był chyba tutaj dość znana personą.
- Wnioskuje, że jesteś trenerem, prawda? Jak na Ciebie wołają, jak idzie twoja podróż i dokąd się wybierasz? - zasypał cię pytaniami, a uzmysławiając sobie, że takie przesłuchanie może być dość dziwne, dodał - Do PokeCenter nie jest wcale tak blisko, więc nic się nie stanie jeśli ubarwisz nieco życie staruszkowi ( i jego pokemonowi ) jakąś ciekawą historyjką.

Cóż było począć, Cichy ani pisnął, położył uszy po sobie i ruszył za starcem. Oczywiście nie było widać jak kładzie po sobie uszy, ta umiejętność była przecież poza zasięgiem większości, o ile nie wszystkich ludzi. Nieznane miasto w przeciwieństwie do nieznanych twarzy było czymś nowym. O ile nauczyłem się (a! jakie płynne przejście z narratora trzecioosobowego w pierwszoosobowego! :o) już właściwie ignorować coraz to nowe i nowe i kolejne i jeszcze jedne fizjonomie migające przez moimi oczami - życie w West Star do czegoś się przydaje, choć ciężko stwierdzić czy to zaleta. Może to swego rodzaju wyzbycie się pewnej cechy rodzaju ludzkiego?... rozmyślając tak nie skupiałem się na mieście, drodze - karygodny błąd! - ani niebie, czy przypadkowych ludziach których mijaliśmy, a wpatrywałem się w robala. Od tak. To swego rodzaju spaczenie, ale już analizowałem wartość bojową robaka. Trochę otyły, Wrumple i bez tego przesadnie mobilne nie są, ciekawe czy umiał by podciągnąć się na własnej sieci. Chyba każdy Wrumple umie ją tworzyć...
Budzimy! Z zamyślenia wyrwały mnie pytania. Przez brak nadmiernie częstych rozmów z innymi ludźmi i to jeszcze takich nieschematycznych. Bo kiedy przez rok wchodzisz do domu, witasz się z rodzicielką, pytasz co jest na obiad, słyszysz odpowiedź która zaskakuje cię jedynie w niewielkim stopniu, szybko wysyłasz zapytanie do mózgu - lubię? Dostajesz odpowiedź, którą wplatasz w krótką wypowiedź by poinformować matkę czy postąpiła słusznie, czy wręcz przeciwnie przygotowując to konkretne danie to czy zmuszasz tę część synaps odpowiedzialnych za interakcje z innymi do dużego wysiłku? I oczywiście z mamą rozmawiałem trochę więcej i rzecz jasna nie tylko z nią, ale prawdą jest, że dawno nie słyszałem tylu pytań na raz. I to pytań których nie można było zignorować, ani wzruszyć ramionami i odejść. Trzeba podjąć interakcje! E? Kolejne informacje dopływały do mózgu wiedzione do niego od skomplikowanego ucha wewnętrznego nerwem.
- Em... - jak zwykle podstawa to zgrabnie rozpocząć wypowiedź! - no tak, zgadł Pan jestem trenerem. Cichym trenerem. Wyruszyłem bardzo niedawno, z West Star. Obecnie chcę się dostać do Silence Forest z którego pochodzę, idzie nieźle. Odkąd wyruszyłem pokonałem i złapałem dwa dzikie pokemony, Phanphyego i Ratattę. Rattatę na drodze nr. 1, całkiem niedawno, walczyła z Phanphym i dlatego szukam Centrum Pokemon.

Mężczyzna zmarszczył swe brwi i przez krótką chwilę trawił informacje, które mu przekazałeś. Chwilę później jego twarz wygładziła się a dziadek zaśmiał się serdecznie.
- Silence? To jeszcze daleka droga przed tobą Cichy trenerze. Życzę powodzenia - rzucił po czym kontynuował dialog - Schwytałeś dwa pokemony? Phanphyego i Rattatę? Hmm. Rattaty są dość pospolite na Rajskim Półwyspie, ale Phanpy to całkiem niezły okaz. Niezły początek. Gratuluje.
Wtem mężczyzna spojrzał na robaczego pokemona, przeprowadził go na swoją rękę i po raz kolejny przemówił:
- Obserwowałeś go prawda? - rzekł wskazując na robaka - Oceniałeś jego wartość bojową? Póki co nie jest zbyt wysoka, kilka dni temu wykluł się z jajka, które złożyła moja Beautifly. Ale gwarantuje Ci, że w przyszłości zostanie silnym pokemonem. Chociaż z pewnością nie ja będę trenerem, który nim się zajmie.
Droga była wyjątkowo spokojna, tutaj nie panoszyło się, aż tak wielu turystów, mijaliście kolejne budynki, a po drodze wpadł Ci nawet w oko duży znak, który informował, w którą stronę jest centrum pokemon i pokemart. Staruszek nie zwalniał jednak i dalej prowadził cię ku celu. Idealnie w kierunku wskazanym przez znak.  
- Mówią na mnie Stary Shao, niegdyś byłem trenerem. Wielkim sentymentem darzę czasy, gdy dane mi było toczyć pojedynki pokemon i nie ominę żadnej okazji by podyskutować z młodym trenerem, który pomoże mi sobie przypomnieć te dawne chwile.
Gdy Shao skończył tą część swojej wypowiedzi przed wami pojawił się biały budynek z czerwonym dachem. Centrum Pokemon:
- To tutaj.
Po tych słowach skierował się ku wejściu, chyba zamierza jeszcze chwilę z tobą zostać.

(Możesz pisać w PokeCenter)