Polowanie Filipa

Gorąco w cholerę. Piasku w cholerę. Wody.. No, jej już tutaj nie ma w cholerę. Ale za to w cholerę jest pokemonów Ziemnych, które tylko czekają na zostanie złapanym! Mogłeś gnać gdzie chcesz, miałeś spory zapas wody i 10 Safariballi.

Ziewnąłem, przeciągnąłem się jakbym dopiero co wstał, rozejrzałem dookoła... no takiego czegoś to na wyspie nie było! W sumie kij z tym gdzie pójdę, pustynia wszędzie jest podobna, więc... ruszyłem przed siebie, oby moja droga skrzyżowała się z fajnym ziemnym pokemonem!

Droga na pewno się skrzyżowała, ale z wielką ilością krecich dziur. Krety? Na pustyni? To bez wątpienia dziwne i zaskakujące, ale w pewien sposób można tego stwora nazwać kretem. A już na pewno był to bardzo przyjemny gryzoniowaty stwór z pazurkami, który siedział w połowie zakopany w ziemi i obserwował cie uważnie nie będąc pewnym co chcesz zrobić, dziwny panie nie pokemonie.

Oho... takiego cuda to jeszcze nie widziałem. Miejmy nadzieję, że nie zwieje zbyt szybko...
- Cześć. - Powitałem pokemona i przykucnąłem w pewnej odległości od niego. Następnie nie spuszczając go z oczu powoli sięgnąłem po poke-karmę.
- Może chcesz coś zjeść? Tu pewnie nie ma wielu smacznych rzeczy, a to może Ci posmakować... - mówiąc to delikatnie rzuciłem karmę w stronę pokemona, ale tak by wylądowała ona przed nim i musiał się po nią pofatygować i wyjść ze swojego okopu.

Pokemon słysząc twój głos wzdrygnął się i położył po sobie uszy. Patrzył nieufnie, jak to dziki pokemon, który spotkał człowieka, któryś raz z rzędu i wiedział, że nie każdy jest super i w ogóle. Obserwował tak uważnie, że to aż niekomfortowe..
Kiedy wyciągnąłeś i rzuciłeś mu karmę zaczął patrzeć też i podejrzliwie. Coś knułeś, tak przynajmniej mu się zdawało. Ale nie mógł odmówić darmowego posiłku, racja. Tutaj nie ma za dużo super przysmaków więc zaczął zajadać się smakołykami z chęcią, ale wciąż mimo to patrzył na ciebie, nie na jedzonko.

Podejrzliwy... w sumie to i dobrze. Krabby też cały czas się na wszystko GAPI. Nie patrzy, tylko czasami wręcz GAPI. W sumie to odróżnia go od wielu innych, które albo szczypią, o czym się za dzieciaka przekonałem nie raz, albo uciekają. A jak się tak gapi to znaczy, że obserwuje, analizuje, myśli... dobrze znaczy.
- Spokojnie mały, nie chcę cię do niczego zmuszać. Ale chciałbym ci złożyć propozycję. Propozycję wyruszenia w przygodę i stania się silniejszym niż jesteś. Co ty na to? - Mówiąc to wysunąłem safariball w stronę pokemona, ale nie rzuciłem, tylko czekałem jak zareaguje.

Pokemon jadł w spokoju, a na twoje słowa jedynie się wzdrygnął i znów wrócił do swojej nory z dala od balla. Chyba nic go nie przekona do wejścia do tej zapyziałej, ciasnej kuli, w której jest ciemno. To dosyć.. Okropne w jego mniemaniu. Tak się przynajmniej wydaje. Miał jednak trochę przekichane.. Bo ta cała przygoda i siła bardzo go zainteresowały, przez co trochę wysunął się z norki.

- Ale spokojnie, wystarczy, że raz tu wejdziesz na chwilkę, a potem będziesz mógł przemierzać region razem ze mną na własnych łapach. Bez używania tego. - Nie kłamałem. W końcu Krabby też nie znosi balla...
- To jak, poświęcisz chwilkę by zyskać życie podróżnika pełne przygód i siłę większą niż ta którą posiądziesz siedząc tutaj całe życie?

Pokemon w dalszym ciągu patrzył na ciebie nieufnie, jakby pytał "Skąd mam wiedzieć, że nie kłamiesz?". Nie ma co mu się dziwić! Każdy taki stwór jak on ceni sobie wolność, ale te wszystkie słowa o podróżowaniu i sile.. Ciągle go to przyciągało, zdawał się walczyć sam ze sobą.. Brakowało.. Czegoś. Ostatecznego słowa, ostatecznej myśli, która go przekona!

I jak go tu przekonać... uparty jest... w pewnym sensie. W sumie to raczej ostrożny. Pewnie to i dobrze, ale nie teraz...
- Słuchaj, zaufanie polega na tym, że musisz mi uwierzyć na słowo. Nie wiem jak mogę udowodnić, że nie kłamię inaczej niż dotrzymując danego słowa. A przyrzekam, że jeżeli nie będziesz chciał nie będziesz musiał w tym siedzieć. Jeśli mamy stworzyć dobrą drużynę która przeżyje mnóstwo przygód i wygra mnóstwo walk... musimy sobie ufać. Ja ufam, że podejmiesz właściwą decyzję.

Cóż.. Stworek od samego początku nie był zbytnio tego wszystkiego pewien. W końcu, przychodzi sobie człowiek i nagle, bam! Chce go złapać i przekupuje wszystkim co się da i wciska jakąś gadkę! Nic dziwnego, że początkowo nie chciał współpracować, ale chyba w końcu stwierdził, że inaczej się nie da. Zaufanie to coś wyjątkowo dziwnego i zdawał się nie mieć go za wiele, ale chyba odda wszystko, żeby wynieść się z tej przeklętej pustyni.
Pokemon podszedł do ciebie, ostrożnie i powolutku, wyciągając niechętnie łapki w kierunku Safariballa. To co? Łapiesz, czy może jednak odmówisz? *jakby było inne wyjście!*