Seath

Młodzik zamknął za sobą drzwi posiadłości. Stało się. Wtargnął. Biorąc pod uwagę panujący tu klimat samo to było już wyzwaniem, a nie był to wcale koniec! - miał jeszcze odnaleźć te zagubione pokemony...
Cóż... Nie robił tego za darmo! Obiecano mu zapłatę, a w wypadku opłacanego zlecenia nie było miejsca na jakieś tam - strachy na lachy - do sprawy trzeba było podejść profesjonalnie! O tak! Musiał być dzielny!
Owładnięty tą mistyczną odwagą ruszył przed siebie - nie zważając na nawie i upiory, rusałki i utopce, strzygi i czorty - parł do przodu. Cóż.. Właściwie to zrobił jeden krok. Ale za to bardzo pewny krok!
Mały krok dla poke-trenera, ale wielki krok w sprawie zaginionych Pumpkaboo.
Starał się myśleć pozytywnie... Właściwie to wystrój nawet mu się podobał, był w jego guście. A ta mgiełka - cóż - ona też miała swój klimat. Ta pleśń tak samo. Taaaaa.
W każdym razie jakoś ta autosugestia chyba podziałała i w końcu ruszył przed siebie. Póki co zamierzał zwiedzić parter. Uważnie przeglądał wszystkie zakamarki, a nawet przeszukiwał ściany w poszukiwaniu przycisków, za którymi mogłyby kryć się tajne przejścia. Jeśli coś wyglądało wyjątkowo ohydnie - to zamierzał się temu przyjrzeć uważniej - w końcu w takich rzeczach może być coś ukryte, jakieś ukryte przejście do pieczary gdzie skryły się Dyniaki, albo chociaż wskazówka... Rozsypana karma. Ślad ektoplazmy. Cokolwiek?

Chłopak poczuł się nieco jak detektyw. Zwyczajne ściany? Zwyczajna podłoga?
- Podejrzane - szeptał.
Mimo że chodzenie i obserwowanie warstw kurzu było nużące, to Dyunn nie zniechęcał się. Minął okno usłyszał wycie wiatru.
- Niezwykle podejrzane.
Brak poszlak...  
- Okropnie podejrzane.
Opowieści o tym miejscu zwiastowały mordercze bestie, krzyki, morderstwa, halucynację, niezapowiedzianą wizytę teściowej, bóle głowy, nudności, (skontaktuj się z leka...), a tutaj póki co było cicho. Cóż.. Z jednej strony ''najciemniej pod latarnią'', więc w tej ciszy i nudzie coś mogło się kryć, z drugiej zaś strony nikt nigdy nie widział latarni, pod którą było ciemno. Chyba że była wyłączona.
Wiedziony tą niesamowitą filozoficzną wypowiedzią, Seath postanowił kontynuować przeszukiwanie parteru, może coś tutaj znajdzie... A jeśli nie.
Cóż.. Jeśli nie znajdzie niczego, to chyba będzie musiał wymyślić nowy plan.

Zawsze istniała opcja, że Ci wszyscy ludzie, którzy tu zaginęli po prostu umierali z nudów próbując przeszukać parter. z drugiej zaś strony to mógł być cwany zabieg, dół był wyjątkowo nudny, hyc na górę i prosto w łapy bestii. I tak źle i tak też niezbyt szampańsko. Życie poszukiwacza zaginionych dynio-monów nie jest łatwym życie.

Półmrok pobudza wyobraźnie, myślenie pobudza wyobraźnie, podejrzane rzeczy pobudzają wyobraźnie. A zarówno ten parter, jak i całe domostwo, były mocno podejrzane. Detektyw Seath nie mógł tego nie zauważyć. Wprawdzie detektywem był od niespełna kilku godzin, ale już czuł, że ma to we krwi.

W końcu! Po lato-godzino-sekundach buszowania w nicości, natknął się na coś wartego poświęcenia kilku łyżek uwagi. Kolejny ciasny korytarz, bez wątpienia był to podejrzany symptom.
Drzwi w liczbie mnogiej, zdecydowanie będzie trzeba sprawdzić obydwa. Jedne nosiły ślady użytku inne wręcz przeciwnie, jedne były dwuskrzydłowe i spore, drugie pozłacane i mniejsze.
Pomyślmy, gdzie bardziej prawdopodobne byłoby ukrycie owych dyń? Cóż... Zakładając, że porwał je ktoś kto ma pełen dostęp do tegoż domostwa, to raczej nie musiałby się tu włamywać, z drugiej strony dynie wcale nie musiały zostać porwane. W takim wypadku mogłyby być zupełnie wszędzie. Miał dość mało informacji, mimo wszystko nie poddawał się, kto nie ryzykuje ten pokeszampana Piccolo nie pije.

Gdy tak zastanawiał się nad wyborem swej drogi, poczuł, że jest mu nieco chłodniej. Czym prędzej zaczął kiwać się w miejscu, by chociaż w drobnym stopniu ocieplić swój organizm. Chwilę później podjął decyzję, nie mógł tutaj zostać na wieczność i zamarznąć, musiał cały czas się przemieszczać.
Czym prędzej zbliżył się do dwuskrzydłowych drzwi i pociągnął za klamkę, zamierzał dokładnie zbadać wnętrze, może to tam ukrył się jeden z gagatków.

Pomieszczenie pełne książek, marzenie książkocholika. Co prawda Dyunn nigdy za książkami nie przepadał - jego siostra wręcz przeciwnie - ale i tak na chwilę zaparło mu dech w piersi widząc tak okazałą kolekcję.
Przesunął spojrzeniem po ścianach. Eh.. Brakowało okien. Gdyby tu były, to mogłoby to być jakaś opcja do ewentualnej ewakuacji. Wejść na półki, skoczyć do okna... Czy coś w tym stylu. No ale okien brak, więc plan też do wyrzucenia.

Gdy tak rozmyślał i rozważał zalety i minusy okien, jego wzrok skierował się na podłogę. A tam niespodzianka.
Ślady!
Czy mogły one należeć do Pumpkaboo.. Nie wiadomo, ale nie można było tego wykluczyć.
Na chwilę zapominając w jakiej sytuacji się znajduje, (w dziwnym opuszczonym domu zdany tylko na siebie) pełen determinacji ruszył tam gdzie prowadziły ślady. I.. Pusto. Żadnej dalszej poszlaki. Już chciał przeszukiwać całe pomieszczenie gdy...

Znikąd zabrzmiał dziwny chichot. Dyunn instynktownie spróbował podążyć wzrokiem tam skąd dobiegł dźwięk. Oczywiście, jak to zwykle w takich sytuacjach bywa, nic nie zobaczył, a jego determinacja, która chwilę temu zapłonęła mocnym żarem, teraz odpłynęła drewnianą łódeczką gdzieś w głębię świadomości Seatha.

Przez chwilę nastał spokój. Śmiech ustał i serce młodzieńca powracało do tradycyjnej szybkości bicia. A potem... Armagedon, jedna z największych ksiąg upadłą na ziemię. W pierwszej chwili chłopak usiłował się jej przyjrzeć, zobaczyć jej tytuł, okazało się to jednak niemożliwe. Najpierw poczuł lekkie uderzenie w barku, a następnie spojrzał w górę, rychło w czas by uniknąć kolejnego tomiszcza. Na domiar złego powrócił złowieszczy chichot.
Lepiej być już chyba nie mogło? Prawda?
W tym momencie na stopę dziewiętnastolatka upadła kolejna książka.
- Auu - zawył zaskoczony.

Zamierzał działać szybko. Wziąć duże tomiszcze - to które upadło jako pierwsze, a następnie schronić się gdzieś, gdzie książki nie spadają. Przy okazji starał się - najlepiej jak mógł - namierzyć źródło tajemniczego chichotu.
No i oczywiście nie chciał obrywać więcej niż to konieczne.

~ Czy... ten stworek nie zabrzmiał bardziej niepewnie zaraz po tym jak oberwałem? ~ pomyślał dziewiętnastolatek skacząc po bibliotece wciąż usiłując unikać tomiszczy.
Jeśli miał racje i stworek faktycznie tylko się ''bawił'', a nie chciał zrobić mu faktycznej krzywdy, to nicpoń powinien zaprzestać swych czarów gdy Dyunn rzuci się na zimie i zacznie udawać obolałego. Tak przynajmniej mu się wydawało. W innym wypadku dlaczego stworek miałby przerywać kaskadę pocisków za pierwszym razem?
~ No chyba że wcześniej sprawdzał czy jeszcze dychram ~ przemknęło mu przez myśl gdy zaczął wprowadzać w życie swój plan.
Seath zamierzał przyjąć na siebie kilka ciosów książek, dostatecznie dużo żeby wszystko wyglądało wiarygodnie i jednocześnie na tyle mało by nie został doszczętnie zmasakrowany. Uderzenia, które chciał na siebie przyjąć planował rozłożyć w czasie. Najpierw oberwać jedną, zachwiać się, oberwać drugą, uniknąć dwóch, dostać następną, paść na ziemię i liczyć, że chochlik przerwie ulewę. Plan idealny.
Jeśli stworek zdecyduje się podejść blisko leżącego - w celu rewizji, czy coś - to trener miał w planach szybkie powstanie i pochwycenie nicponia!

Widząc że jego strategia odniosła jako taki efekt Dyunn postanowił dalej brnąć w aktorstwo.
Chłopak z wolna otworzył oczy.. Poruszał się powoli, nie chciał przecież wystraszyć małej dyńki. Teatralnie przesunął swą dłoń na swe serce i kaszlnął.
- Ehh. Nieźle oberwałem.. Ale chyba się wyliżę.. - szepnął łamanym głosem kasłając dwukrotnie.
Lekko się podniósł i oparł na łokciach, pozostał jednak w pozycji leżącej i nadal udawał, że odniósł obrażenia. Chciał by dyńce zrobiło się go żal i by poszła z nim po dobroci, zaczął więc opowiadać jej łzawą historię - która właśnie wpadła mu do głowy..
- Przybyłem tutaj by was wszystkich ocalić... Ciebie i tobie podobnych... Jednak w tym stanie.. Sam na pewno nie dam rady - po wypowiedzeniu tych słów skrzywił się i lekko podupadł na swych ramionach.
Zakasłał i spojrzał w sufit.
- Próbowałem.. Ale chyba już po mnie.. Nawet jeśli uda mi się przezwyciężyć ból... jestem zbyt przerażony i słaby by udać się w dalszą drogę samotny.. Chyba że...
Spojrzał dyńce w oczy:
- Nie.. Nie mogę Cię o to prosić... Chociaż.. Gdybyś zdecydowała się pomóc mi w misji odnalezienia twoich pobratymców.. Gdybyś mi pomogła.. Może wtedy to wszystko nie poszłoby na marne.. Może wtedy udałoby mi się was wszystkich ocalić..
Tutaj przestał mówić, starał się wyglądać jak ktoś pogodzony ze swym losem, jak ktoś bez nadziej, jak ktoś komu trzeba pomóc.

Łzy ciekły dyńce strumieniami, a Dyunn starał się utrzymać swą maskę bólu i rozpaczy, choć wewnątrz płonął. Jego plan się powiódł.
~ Dobrze.. Dobrze.. - powtarzał sobie w myślach czując się jak jeden z tych złych masterplanerów z książek kryminalnych.
Co prawda dyńka wyglądała na nieco skonfundowaną - zapewne nie wszystko co powiedział pasowało do tego co ona sama wiedziała, ale nie było to wielce ważne biorąc pod uwagę to, że Seath osiągnął swój cel. Gdy znalazł się już w pionie oparł się o jakąś półkę i przemówił do dyńki:
- Powoli jest coraz lepiej.. Nie martw się.. Dam radę iść. - Rzekł, nadal starał się jednak udawać ból, tak by dyńka niczego nie podejrzewała, z czasem będzie pewnie mógł porzucić tą manierę, ale jeszcze nie teraz - Wiesz może gdzie znajduje się jakiś z twoich ziomków?.. Musimy ich znaleźć.. Inaczej...
Nie dokończył zdania, udał, że jego dokończenie jest czymś zbyt strasznym by je wypowiedzieć. Jeśli dyńka zamierzała go gdzieś zaprowadzić, udał się za nią, jeśli nie znała położenie żadnej z pozostałych dyniek.. Cóż.. W takim wypadku zamierzał wrócić do rozdroża (Tam gdzie wybierał przez które drzwi przejść), a następnie przejść przez drzwi, które do tej pory ominął. Dyńkę wolał trzymać przy sobie. Była dość psotna, więc obawiał się, że jeśli puści ją samopas to ta zdecyduje się dać dyla.

Za sobą - w bibliotece - zostawił istny rozgardiasz, nie czuł jednak by w zakresie jego obowiązków było sprzątanie tegoż opuszczonego domostwa - chyba że o czymś nie wiedział - tym samym nie odczuwał żadnych wyrzutów sumienia w związku z tym, iż biblioteka została zmasakrowana.
Gdy znalazł się już za drugimi drzwiami ujrzał... schody. Cóż.. Każde schody gdzieś prowadzą, więc był to trop lepszy niż żaden. Pumpkaboo wydawała się ukontentowana widokiem przejścia, które się przed nimi otworzyło. Dlaczego? Tego nie wiedział... No ale była raczej jego sojusznikiem niż wrogiem, skłonny był więc zaufać, że jej pozytywna reakcja nie zwiastuje olbrzymiej tragedii.
- Myślisz, że to dobra droga? - spytał dyńki najogólniej jak potrafił, choć nie wierzył, że ta odpowie mu jakoś niezwykle wylewnie.
Powoli odpuszczał sobie również swoją manierę ogromnego bólu wstrząsającego jego ciałem, nie zrobił jednak tego od razu.. Starał się by wyglądało to raczej na coś w rodzaju: ''Przełamania bólu wielką motywacją do osiągnięcia celu''... Zresztą... Czy ty dyńkę to w ogóle jeszcze obchodziło?
Tak czy inaczej. Nie namyślając się zbyt długo, Dyunn rozpoczął wędrówkę w dół schodów, nie spieszył się i uważał gdzie stąpał, nie uśmiechało mu się uruchomić jakiegoś złowieszczego mechanizmu, ani przełamać się przez spróchniały stopień.

Znalazł się w kuchni, nie bardzo go to jednak martwiło, wszakże dyńki mogły kryć się wszędzie, nie tylko w mrocznych pomieszczeniach pokroju strasznej biblioteki. Zaczął się rozglądać. Na chwilę skupił wzrok na swojej przyjaciółce - pociesznej dyńce - która wykonywała teraz jakąś powietrzną akrobację...
Wtem.. Zaczęły dziać się czary. Zapatrzony na swą dyniowatą towarzyszkę nie zauważył, że w pomieszczeniu znajduje się coś jeszcze. Fartuch psychopata i Tasak tajemnic. Czy coś takiego... W każdym razie coś niebezpiecznego. Cóż.. Na szczęście monstrum jeszcze nie zwracało na niego uwagi.
Dyunn działał szybko, przystawił sobie palec do ust, wskazując dyńce by była cicho, a następnie skradając się niczym złodziej pierwszej klasy miał zamiar ukryć się czymś co wyglądało na na tyle duże by z łatwością się za tym skryć. Jakaś szafka? Coś takiego?
W międzyczasie zamierzał również szepnąć do dyńki:
- Wiesz coś o tym? To jakiś twój przyjaciel? Rodzina?