Polowanie Filipa nr.2

32, parzysty.
Stworek, tak zasmucony swoją sytuacją, nawet nie zauważył rzuconego na niego safariballa. Nie próbował też uciec, więc widocznie mu na tym nie zależało. Ty nie masz się jednak co przejmować, bo to oznacza kolejnego złapanego pokemona! Nie ma to jak szczęście! W końcu jednak i burza i deszcz ustał, jednak niebo dalej było zachmurzone i chyba nie było co liczyć na słońce. Nie było jednak zimno, a ty miałeś do złapania masę pokemonów. Albo nie złapania. W sumie, wszystko się jeszcze okaże.

Zostało mi siedem z piętnastu safariballi. Skoro tylko jednego z nich zmarnowałem to złapałem pokemony w siedem balli, a więc mam siedem złapanych poków. Co oznacza że na tą chwilę trzy z nich zatrzymam i cztery sprzedam. To niezły wynik, tym lepszy, że przecież to nie koniec polowania. Rozejrzałem się po okolicy szukając wzrokiem pokemonów i jeżeli żadnego nie namierzyłem ruszyłem dalej na łowy.

61, nieparzysty.
Niestety, nie znalazłeś żadnego pokemona w okolicy. Może było to jakiegoś typu "miejsce odosobnienia" i dlatego spotkałeś tu tak smutnego pokemona? Kto wie, najwyraźniej jednak na razie, albo zwykle nikogo tu nie było, więc nie marnując ani chwili ruszyłeś w drogę. Chmury dalej straszyły, jednak jak na razie nie padało, ani też nie słychać było już grzmotów, więc wyglądało to na zwykłe zachmurzenie raczej niż na zapowiedź kolejnego deszczu.

Już nie pada. A ja chodzę. Desperacko i na przekór wszystkim schnę... no dobra, nie rymuje się... zastanawiałem się jakie gatunki mogę jeszcze spotkać nad tym osobliwym jeziorkiem. Osobliwym o tyle, iż mogły tu z powodzeniem mieszkać też pokemony trawiaste, albo robacze, a jednak z tego co było mi wiadomo te rejony zamieszkiwały jedynie pokemony wodne... ale przecież dlatego tutaj przybyłem. Rozglądałem się więc bacznie by nie przegapić żadnego okazu.

92, parzysty.
Kiedy tak sobie desperacko i na przekór wszystkim schnąłeś, niemalże nadepnąłeś na Claunchera, który sobie wesoło dróżką, wydeptaną przez ludzi odwiedzających te strefę safari. Wyglądało na to jednak, że wcale się nie zdenerwował, a tylko popatrzył się na ciebie ze zrozumieniem. Miał już iść dalej, gdy zauważył przysmaki, jakie ze sobą miałeś. Chyba był głodny... albo łakomy. W każdym razie zaczął skakać niezdarnie w nadziej, że może uda mu się zabrać parę z przysmaków, jednak byłeś dla niego o wiele za wysoki.

To serio mój szczęśliwy dzień! Ten pokemon ma zadatki na niesamowitego wojownika! Trochę o nim czytałem kiedyś, pamiętam że jego ewolucja uczy się kilku pulsów, w tym chyba heal pulse, kuli aury i wodnego pulsu... nie jestem pewny, ale więcej tego chyba było. DO tego dysponuje umiejętnością która zwiększa siłę tych pulsów i potężnym specjalnym atakiem. Jednym słowem genialny, jeśli chodzi o walkę na dystans! Muszę go mieć! Jak się uda to zabiorę stąd dwa skorupiaki i chyba Chinchou... a może Feebas... nad trzecim pokemonem pomyślę, ale krewetka i krab idą ze mną!
- No już, nie musisz się tak męczyć. Wystarczy poprosić. - Powiedziałem wesoło do pokemona podając mu kilka przysmaków. - Wiesz, miałbyś jedzenia do woli jakbyś zechciał się do mnie przyłączyć... - dodałem niewinnie.

65, nieparzysty.
Krewetka po tym jak się najadła, odsunęła się od ciebie na dość dużą odległość. Szczególnie nie zadowolona zdawała się być, gdy dodałeś ostatnią kwestie - widać było, że był to wolny duch. W każdym bądź razie, jak na razie miałeś szczęście, bo się odsunęła, a nie kompletnie uciekła. Czyli, że mogło być gorzej. Jednakże nie ma pewności, że w safariballa się złapie. Słońca dalej widać nie było, ale robiło się coraz cieplej.

- Proszę Cię, nie uciekaj. Obiecuję, będziesz u mnie miał wszystko czego trzeba do szczęścia. Będziesz miał wszystko, jedzenie, przygody... nawet w ballu nie będziesz musiał siedzieć. Zawsze będziesz mógł przebywać poza nim. Bardzo bym chciał abyś dołączył do mojej drużyny. Proszę zgódź się... - no i niezależnie od decyzji pokemona postanowiłem spróbować szczęścia i rzuciłem w niego ballem. Złap się!

64, parzysty.
Pokemon chyba zlitował się na twoją przemowę, bo westchnął lekko i popatrzył się na ciebie wzrokiem mówiącym : "No dobrze... ale nie trzymaj mnie w tej ciasnej kulce zbyt długo!". Kiedy rzuciłeś w niego ballem zamknął oczy i... gratulacje! Kolejny pokemon, nawet ten, którego ty bardzo pragnąłeś mieć. Jeszcze niedługo i złapiesz całe safari... no może nie całe, ale z pewnością dużo już okazów z tego miejsca złapałeś.

Z trudem powstrzymałem się przed triumfalnym okrzykiem, ograniczyłem się do cichego, ale pełnego szczęścia tańca zwycięstwa. Nie chciałem wypłoszyć pozostałych kandydatów na moich zacnych towarzyszy... sześć balli jeszcze zostało. Ciekawe kogo teraz znajdę. Gdy emocje już opały, jak po wielkiej bitwie kurz, ruszyłem przed siebie szukając kolejnych wodnych pokemonów.

#VI balli

69, nieparzysty.
Na twoje nieszczęście, nie spotkałeś niczego, ale to niczego na swojej drodze. Cóż, może wodne pokemony są naprawdę czułe i nawet twój taniec szczęścia je wystraszył... lub myśląc bardziej logicznie, po prostu na żadnego jeszcze nie natrafiłeś. Przynajmniej nie było zimno ani nie padało, więc bez problemu mogłeś szukać dalej, chyba, że byłeś tak zmęczony, że wolałeś urządzić postój i czekać, aż jakiś odważny sam do ciebie przyjdzie.

Nie. Jednak wolę przystanąć na postój i znów zarzucić wędkę. ponownie więc założyłem przysmak na haczyk jako przynętę. Następnie zarzuciłem wędkę mniej więcej tam gdzie łowiłem przedtem. Może jeszcze jakieś pokemony się tam kręcą wyjadając resztki zanęty?

#VI balli

87, nieparzysty.
Pokemony jednak niestety musiały już zanętę zjeść i wypłynąć w różne kierunki, bo nie było widać ani jednego, ani też nic nie złowiło się na twoją wędkę. Może warto zarzucić kolejny przysmak? Kto wie, może to tylko wina pogody, albo los na chwilę zaspał. Wszystko jest możliwe!

Wrzuciłem do wody jeszcze garść przysmaków. Oczywiście celowałem w okolice spławika. Miało to na celu zbawienie wodnych pokemonów, większość z nich jest raczej żarłoczna, a każdy zapełniony ball się przyda. Bądź co bądź pieniądze zawsze się przydadzą, choćby na wzmocnienie tych pokemonów które już mam.

86, parzysty.
Chyba to podziałało, bo z wody wyłonił się Froakie. Kiedy zjadł całe obecne w wodzie jedzenia (musiał być chyba naprawdę głodny), uważając by nie nabić się na hak, to wyskoczył z niej i popatrzył się na ciebie wyczekująco. Wyglądał naprawdę przesłodko z tymi wielkimi ślepiami, nieustannie gapiącymi się na ciebie i miną zbitego poke-psa.

F-R-O-A-K-I-E. Ten FROAKIE? Wodny starter z Kalos?! O rany! On jest prze... no po prostu naj! Trzeba go złapać! Do tego nie jest głupi! Nie dał się złapać na haczyk. Oby się teraz nie rozmyślił, bo... przecież nie wyskakiwałby tu bez powodu. Chyba, że chce więcej jedzenia...
- Jak chcesz przysmaków, to usiedź w tym ballu 10 sekund! - Krzyknąłem rzucając safariball w wodną żabkę.

85, nieparzysty.
Chyba jednak nie chciał się on złapać w ball, bo odskoczył od niego jak oparzony z wyraźnie złą miną. Chciał, byś mu jakoś to zrekompensował. Przysmakami na przykład. W końcu kto to widział tak rzucać w normalne pokemony piłkami, tak znienacka? Brak kultury! W każdym razie nie uciekał, a to już był plus. Kto wie, może się jeszcze złapie!

// Mee taka dobra, bo Mee złapała cudeńko *^*//

Wdech, wydech, spokojnie, nie spłoszyć...
- No dobrze. Może moje zachowanie faktycznie było nie kulturalne... - powiedziałem do Froakiego. Podniosłem z ziemi Safariaball, w nadziei, że jest cały. Schowałem go jednk do kieszeni, po czym wyjąłem przysmaki.
- Proszę, poczęstuj się. - Położyłem kilka z nich na ziemi i cofnąłem się pół kroku.

40, parzysty.
Pokemon podszedł do ciebie pewnym krokiem i zaczął znowu wyjadać wszystkie przysmaki. Następnie popatrzył się na ciebie swoimi wielkimi ślepiami w sposób wyczekujący, jakby chciał usłyszeć z twoich słów przeprosiny. I jakby nie zamierzał się ruszyć póki one nie padną.

- Przepraszam. Ale zrozum, jesteś takim świetnym pokemonem, że gdy tylko Cię zobaczyłem to bardzo chciałem Cię mieć w drużynie... - powiedziałem do pokemona i nieśmiało wyjąłem balla z kieszeni. - To może... dasz mi drugą szansę i dołączysz do mnie i reszty moich pokemonów?

68, parzysty.
Pokemon westchnął zrezygnowany, po czym wskoczył do balla. To dopiero szczęście, kolejny pok złapany. W każdym razie kolejne gratulacje! Oby tak było do samego końca. Ale kto wie co przyniesie pan Los?

Zostało pięć balli do zapełnienia. Nie wiem kogo musiałby mi przynieść los, abym zrezygnował z tej trójki, Krabby, Clauncher i Froakie... ale kto go tam wie. Tak czy siak czas zużyć pozostałe safariballe i kończyć to safari. Już nie mogę się doczekać, aż przekonam się jakie naprawdę są pokemony które ze sobą zabiorę, co potrafią i co dopiero będę je musiał nauczyć...

#V safariballi

2, parzysty.
Nie musiałeś czekać długo, gdy pojawił się kolejny pokemon, tym razem był to Simipour. Pokemon niespodziewanie wyłonił się z wody i widząc ciebie, uśmiechnął się i... chyba zaczął się przedstawiać. Nie byłeś pewien, bo wymachiwał tylko w kulturalny sposób łapkami, a z tego wiele się nie zrozumie.

- Witaj Simipour. Jestem Filip Foxyr, trener pokemon. Przybyłem tutaj aby zdobyć kilku kompanów do mojej drużyny. Może jesteś zainteresowany? - Zwróciłem się do pokemona, wcześniej wyczekawszy, aż zakończy swój osobliwy rytuał powitalny.

#V safariballi

Pokemon podszedł do ciebie zaciekawiony i jednocześnie niezwykle szczęśliwy. Nareszcie! W końcu można mieć jakąś normalną ludzką rozmowę z... człowiekiem. Zwykle oni rzucają tylko w nich jakimiś "pokeballami" czy czymś tam innym. Nawet nie da się z takim osobnikiem poznać. W końcu mają być partnerami przez jakiś czas, nie? A co jak mu się taka osoba nie spodoba? No właśnie, wtedy co!?