PokeCenter

Biały budynek z czerwonym dachem, czyli bezpieczna przystań dla każdego podróżującego po świecie pokemon człowieka. Siostra Joy wraz ze swoimi poke - pomocnikami jest zawsze gotowa by wyleczyć twoje pokemony nawet z najcięższych ran. Można tu też przenocować i najeść się w podróży, bo Centrum posiada wiele pokoi które są udostępnianie trenerom za darmo. Prócz tego w głównej sali znajduje się kilka terminali PC, dzięki nim można na przykład przenieść pokemony z BOXu do drużyny i odwrotnie.

Zadowolony chłopak wybiegł z PokeCenter. Schował swoje przedmioty gdzie tylko mógł, po czym wypuścił Charmandera z pokeballa. - Cześć, mały! - Przywitał się wesoło. Tchomer kucnął i  wystawił rękę do przybicia piątki. Malec przybił piątkę podskakując. - Słuchaj, widziałem mapę tego miasta, myślę, że póki co, nie mamy tutaj nic do roboty. Pójdziemy więc do sąsiedniego miasta, tam zaczniemy się bawić, a kto wie, może znajdziemy tam kogoś do walki. Co ty na to? - Zapytał swojego ognistego towarzysza, po czym podał mu do łapki gryzak. 

Niestety spora ilość ludzi była i tutaj. Ale ci to przynajmniej trenerzy.
A skoro o trenerach była mowa... ktoś skupił na sobie sporą uwagę. Od razu dało się wyczuć drobne napięcie w powietrzu i ukradkowe spojrzenia skierowane na... dość dziwnie wyglądającego młodzieńca.
Strasznie kolorowy. I chudy. I jego ubiór... uciekł z poprawczaka czy co? A może jakiś kryminalista? O rany... Nie, lepiej nie.
Zaczynałam się odrobinę stresować obecnością tej dziwnej osoby. Czujność przede wszystkim, tym bardziej że jestem z daleka od domu. Chciałam już przysunąć się do ściany i zwyczajnie poczekać aż podejrzany typek sobie pójdzie, ale Ryu zwrócił się do mnie z miną wyrażającą zgoła inne odczucia od moich. Mentalnie walnęłam się w czoło. Ten to chyba urwał się z jakiegoś raju bez przestępczości... a może faktycznie to ja przesadzałam?
- Faktycznie... należy to zrobić. Może są wolne pokoje na dziś. Nawet jeśli będziemy z kimś to i tak jeszcze jutro się spotykamy, tak? - zapytałam z nadzieją
Co jak co, ale przez dziwny pokaz tego kolorowego wariata będę się teraz baczniej rozglądać. A skoro Ryu tak bardzo chce do niego podchodzić to bardzo dobrze... mam gaz pieprzowy i ćwiczyłam samoobronę! Dzięki tato...

Kiedy stanęliśmy w kolejce, chłopak o blond włosach pofarbowanych od połowy długości na fiolet (noż od razu widać że dziwak...) stanął przy PC. Nie mogłam się powstrzymać przed wbiciem w niego swojego wzroku. Jeśli tylko zrobi fałszywy ruch...
Ze skupienia wyrwały mnie kolejne słowa czarnowłosego. Odwróciłam głowę, aby przekonać się o tym że Blade wymownie pogładził się po brzuszku. Widok poprawił mi nieco humor.
- Nie zostało ci już nic z jedzenia dla niego? Hm, powinniśmy dostać gdzieś trochę standardowej poke-karmy. Mi też się przyda, bo Nebraska też już prawie wszystko zjadła. - złapałam się na wspomnieniu mojej towarzyszki zbyt późno
Ahhh, wciąż niełatwo przychodziło mi mówienie o mnie i moich pokemonach przy obcym. Ale chyba pora trochę się otworzyć przed jedynym sprzymierzeńcem w tym regionie. Pożyjemy, zobaczymy.
Kiedy przyszła nasza kolej i mieliśmy zacząć rozmowę z Siostrą Joy... podszedł ten typek!
- A, tak. Jesteście trenerami, udostępniamy im darmowe pokoje na wyższym piętrze. Wieloosobowe, osobno dla chłopców i dziewczynek. - oznajmiła i zmierzyła nas wzrokiem
Biedna Siostra, wygląda na to, że jest tu duży ruch. Joy z Fallarbor Town była wręcz promieniująca w porównianiu z tą tutaj. Może jednak powinnam zostać w Hoenn... czy się do tego wszystkiego przyzwyczaję?
- Chcielibyśmy się też zapytać o jedzenie dla pokemonów... - skoro już nie mamy wyboru, tylko stać z tym dziwakiem, to przynajmniej załatwimy swoje sprawy.
- Jest dostępna u nas darmowa karma. A teraz, jeśli nie macie więcej pytań, ani pokemonów do leczenia... są kolejni oczekujący.
Hm, no ja już skończyłam. Mam tylko przesyłkę do odebrania w CP i możemy iść po tą karmę. Zdecydowałam się jednak poczekać na Ryu. No i stać w gotowości by prysnąć temu chudzielcowi.

Ryu zajął się naszymi kluczami i wziął zapas poke-karmy również dla mnie, co było miłe. Mogłam spokojnie zająć się operacją na PC. Oczywiście kiedy miejsce przy ów maszynie się zwolni. Słysząc jego komentarz na temat pokemonów dziwnego trenera, wywróciłam mimowolnie oczami.
- A ludzie to nie potrafią śmierdzieć?~ Trujące pokemony mogą kontrolować coś takiego jak zapach i ich toksyczność. No, ale Grimer to Grimer. Dosyć pospolity pokemon. - nie miałam zamiaru obrażać się za komentarz czarnowłosego, bo pomimo tego jak bardzo lubiłam trujące poki, to miał rację
A żarty o śmierdzących Grimerach, Koffingach i Trubbishach nigdy nie wyjdą z mody.
Kiedy mój czarnowłosy towarzysz podróży powiedział, że idzie sprawdzić nasze pokoje, potaknęłam głową. Mogę sobie poradzić.
Chłopak oddalił się i wszedł na wyższe piętro PokeCenter gdzie były pokoje dla trenerów właśnie. Ciekawe czy nasi współlokatorzy na tą noc już tam są.
Tymczasem miejsce przy PC zwolniło się, a ja nawet tego nie zauważyłam. Niestety przegapiłam swoją kolej. I ktoś oczywiście to wykorzystał. Wypuściłam cicho powietrze z płuc i przybliżyłam się o krok do stanowiska przy komputerze żeby nikt już nie próbował mnie wyłączyć z kolejki. Ryu trochę poczeka.

No, wy się z Patrykiem zapoznawajcie w waszym pokoju (jeśli Patryk chce spać w PokeCenter, bo zawsze pozostaje chodnik, prawda?)

-Primo, naszyjnik otrzymałem od swoich rodziców bym pamiętał skąd pochodzę, bo widzisz wywodzę się od szlacheckiego rodu który rządził niewielką wioską, jest na nim wyryty Haxorus symbol naszego rodu.- mówiłem to wspominając nasz dom Blada i mój.

-Secundo, już wiesz że pochodzę z szlacheckiego z małej wioski, a przybyłem do tego regionu po to by pokazać ludziom, że Pokemony nie są takie groźne na jakich wyglądają prawda Blade.- spojrzałem na Blada i się uśmiechnąłem a ten mi wskoczył na rami bo wiem, że lubi siedzieć na moim ramieniu.

-A jeżeli chodzi o moją rękę to opowiem ci jak było, że ja straciłem.-Odwróciłem się w jego stronę i zacząłem opowiadać.

-Zaczęło się to tak, że w wieku 12 lat wybiera się w mojej wiosce swojego Pokemona byłem niezdecydowany więc powiedziałem żeby rodzice dali mi czas do namysłu. Potem koło północy usłyszałem dziwny wybuch, więc poszedłem zobaczyć o co chodzi i zobaczyłem, że ludzie atakują nasz dom krzycząc "PRECZ ZE SZLACHTĄ. POWIESIĆ ICH. ZABIĆ ICH!!!"-nagle zaczęło mi serce mocniej bić bo przypomniałem sobie co wtedy czułem.

-Potem usłyszałem od taty bym stąd uciekał i się gdzieś schował pamiętam jego słowa do dziś powiedział "Ryuji schowaj się gdzieś jak wszystko się uspokoi to razem z matką po ciebie przyjdziemy a teraz nie patrz się tak a uciekaj JUŻ!!!"-strach jaki wtedy czułem powrócił i jeszcze bardziej przyspieszył mi puls.

-Uciekłem przez okno z tyłu domu i myślałem, że jestem bezpieczny ale zostałem zauważony przez dwóch napastników i pobiegli za mną w stronę lasu. Osaczyli mnie i nie miałem gdzie uciec jeden z nich wezwał swojego Pokemon nie wiem jaki był bo zanim zobaczyłem co to za pokemon leżałem już na ziemi bez jednej ręki.- poczułem nagle ból w lewym ramieniu tak jakbym znowu stracił rękę.

-Wtedy mnie tam zostawili bo mieli nadzieje, że się wykrwawię. Straciłem przytomność i obudziłem się rano z obandażowanym ramieniem w szpitalu strasznie bolało. A przy mnie byli moi rodzice którzy  spali pewnie byli przy mnie całą noc.- mówiłem to podenerwowany, ale szczęśliwy zarazem.

-No i tak straciłem rękę a reszta to już formalność zbudowanie ręki zajęło mi 4 lata, a rehabilitacja kolejne 2 i stąd mam bioniczną rękę. Blada poznałem po tym jak skończyłem rehabilitację i razem chcieliśmy pokazać ludziom, że smoki potrafią być uroczymi stworzeniami.- w tym momencie pogłaskałem Blada po jego główce.

Kiedy opowiedziałem mu swoją historie miałem nadzieje, że Toshiyuki opowie coś o sobie i swoich Pokemonach.