PokeCenter

Stanie w kolejce NA SZCZĘŚCIE nie trwało wiecznie. Inaczej mogłabym stracić cierpliwość. Ale oto jest, mój własny czerwony skorpion. Oby nie był na mnie zbytnio obrażony. I tak miałam świadomość że będę musiała się trochę poświęcić przy oswajaniu go. Ale pokemony trujące są fascynujące, a ten egzemplarz już wręcz nieprawdopodobne. Na imię dam mu Radscorpion, jak te potwory w grze Fallout! Oby okazał się tylko nie tak zabójczy.
Po udanym odbiorze safariballa (na który bym chętnie coś w przyszłości nakleiła, nie podoba mi się ich design) skierowałam się na wyższe piętro. Pomimo pory nadal kręciły się tutaj różne osoby. Na szczęście nikt nie był już tak podejrzany jak ów kolorowy chłopak. Którego już nie było w zasięgu wzroku. Będzie można spać spokojnie. Powtórzyłam w myślach numer 35. To tu powinnam zapukać. Prosząc w myślach aby był to właściwy pokój, podniosłam lewą rękę i zapukałam środkowym knykciem. Drzwi po chwili się otworzyły i...
- Jesteś z nim w pokoju? - nie mogłam się powstrzymać
Czując się odrobinę zestresowana, złapałam się za kitkę i przeczesałam puszysty twór palcami. Włosy już zaczynały mi się trochę kołtunieć od dzisiejszej podróży i chciałam już tylko znaleźć się w osobnym pokoju i się nimi zająć. Inaczej mogły zdarzyć się złe rzeczy. Jak na przykład gorsze kołtuny i siano na głowie po rozczesaniu ich.
Absolutnie nie chciałam wchodzić im do pokoju. Nawet gdyby był tu tylko Ryu, to kultura zakazuje.
- Przepraszam. Więc... klucz? - przypomniałam sobie po co tu przyszłam

Zdziwiłem się jak usłyszałem głos Ateny w mojej głowie więc pomyślałem, że z nią trochę pogadam.

-Przyznam szczerze nie spodziewałem się spotkać Pokemona, który jest w stanie czytać w myślach. Jedynym Pokemonem którego znam jest Gardevoir mojej matki to jedyny Pokemon który nie jest smokiem w mojej wiosce.- powiedziałem to do Ateny w myślach bo wiedziałem że zrozumie co mówię.

-Osobiście nauczyłem się telepatii właśnie od matki i jej Pokemona, gdybym został porwany i użyto by na mnie czytania w myślach żebym mógł to zablokować i proszę cię zachowaj to dla siebie OK. - wyznałem Atenie mój sekret więc nie wiem czy to było mądre posunięci.

Kiedy powiedziałem Atenie co musiałem zwróciłem się w stronę Małży i poprosiłem ją byśmy na chwilę wyszli z pokoju.

-Proszę masz tu swój klucz i możesz mnie uznać za wariata teraz ale chyba możemy tego typa zabrać ze sobą sądze że może nam się przydać w naszej podróży a zwłaszcza jego Pokemony.- powiedziałem to wiedzą że reakcja Małży może być zgoła inna o zamierzanej.

-Patrząc na to trochę z innej strony może on nam umilać czas podczas podróży jak nie jesteś pewna to prześpij się z tym do rana i mi powiesz ok.-powiedziałem to z nadzieją że się zgodzi bo on nie wydaje się taki zły.

-Dobra to ja wracam do pokoju ok.- pożegnałem grzecznie Małże i poszedłem do pokoju.

Kolorowy chłopak ponownie zwrócił się do mnie "miła pani"... co mogło pokazywać że nie jest zły. Ale czy nie szalony? Do tego nie można mieć pewności. Więc pewnie raczej nic nam nie zrobi, ale ufanie mu to zupełnie inna sprawa. Wtedy usłyszałam w głowie odbijający się echem głos. Przez chwilę byłam zdziwiona, jednak skojarzyłam ów zjawisko z obecnością psychicznego pokemona. I była to Ralts! Widok stworka z rodzimego regionu mnie ucieszył. Wprawdzie na drodze 113 tuż obok Fallarbor Town można było spotkać głównie Spindy i Sandshrewy (miałam nawet jedno zdjęcie Skarmory na telefonie), to byłam kiedyś w okolicach Petalburg City z rodzicami i spotkaliśmy trenera z Ralts. Te pokemony mają naprawdę przyjemną aurę. O ile nie chcę zaufać nieznajomemu, to jemu pokemonowi mogę już prędzej. Uśmiechnęłam się lekko.
- Również mi miło. Małgorzata. Ale wystarczy Gosia, lub Małża. Pseudonim z dzieciństwa. Ateno, czy pochodzisz może z Hoenn? - postanowiłam odpowiedzieć równie uprzejmie co Atena
Nie zdążyłam zapoznać się z kolorowym nieznajomym, bo Ryu wziął mnie na bok. Dziwne. Czego takiego nie może powiedzieć przy wszystkich? Co on...
Na szczęście kiedy zaczął mówić wszelkie wątpliwości się rozwiały.
- Dzięki. Nie przejmuj się. Ja mu nie ufam, ale jego pokemony wydają się być w porządku. Możemy razem podróżować przez jakiś czas. - powiedziałam poważnie
Jeśli coś by się stało nie tak, odłączyłabym się od razu. Ale dopóki nie będzie problemów dam radę.
- Pff. Sam się z tym prześpij.~ - zaśmiałam się lekko
- Dobranoc - odwróciłam się i przeszłam do swojego pokoju
No, nareszcie trochę spokoju. Położyłam plecak koło łóżka i wyciągnęłam luźny biały t-shirt do spania. Na spodnie od piżamy nie chciałam tracić miejsca. Takie jest poświęcenie poprzez zostanie trenerem. Postanowiłam przyszykować się do przejęcia żeńskiej łazienki na korytarzu. Ręcznika niestety nie miałam. Tylko szczotkę do włosów, małą podróżniczą szczoteczkę i miniaturową pastę do zębów. No, coś mi się widzi że życie poza domem łatwe nie będzie. Taki obóz przetrwania.
Z tymi wszystkimi rzeczami wyślizgnęłam się z pokoju i ruszyłam w głąb korytarza na podbój jedynego miejsca w którym kobieta może zadbać o higienę. Jutro raczej już mi się nie będzie chciało, planuję nadać tempa rozwojowi mojemu i moich pokemonów.

Kiedy wszedłem do pokoju Atena zadała mi pytanie więc jej szybko odpowiedziałem.

-Jeżeli chodzi ci oto, że w wiosce pełnej smoków jest wróżka czyli Gardevoir to ci powiem była kimś w roli ochroniarza wioski, pilnowała by żaden smok nie wpadł np. w szał i nie zaczął wszystkiego atakować.-powiedziałem to z spokojem.

-Toshjuki powiem tyle ty chłopie łatwego życia nie miałeś to pewne.- powiedziałem to trochę humorystycznie by poprawić mu humor.

-Ale wiedz jedno gdybyś nie miał tej choroby może żyło by ci się łatwiej ale wtedy nie poznałbyś Ateny i Sabriny. Powiem ci, że zazdroszczę ci spotkania z liderką sali sam bym tak chciał.- pomyślałem jak było by fajnie poznać lidera sali smoczej.

-Powiem ci Ateno i tobie Toshjuki, że rozmawiałem z moją towarzyszką czy by nie zabrać was z nami w naszą podróż i ona się zgodziła. Więc pytam się was czy nie chcielibyście się z nami zabrać.- teraz wystarczy czekać na ich odpowiedź.

Jak to bywa przed łazienką damską była spora kolejka. na drugim końcu korytarza, przy drzwiach męskiej nie było nikogo. Oczywiście. Ustawiłam się w kolejce u uniosłam oczy ku sufitowi mimowolnie stając się słuchaczem głupich rozmów. No, zapewne nie wszystkie trenerki brały w tym udział, ale dwie plotkujące wystarczą by odebrać zmęczonemu dniem człowiekowi tą małą przyjemność jaką może zdobyć opierając się o ścianę. Co właśnie ja robiłam.
Nie że prowadziły jakąś wyjątkowo głupią konwersację. Tylko byłam już zbyt zmęczona i nawet słuchanie poważnych taktyk na tutejszą liderkę by mnie zirytowało.
Zdecydowałam się po prostu cicho czekać na swoją kolej.

*one hundred years later*

Wreszcie byłam na przodzie kolejki, ale zajęło mi to sto lat.
Święty. Arceusie. Co one tam robią? Czemu im się chce tyle robić w podróży? Gdy byłam u siebie to owszem, dwie godziny w łazience to norma, ale w publicznym prysznicu? Podziękuję. Chcę szybko się stąd zmyć. Fajna gra słów, bo właśnie czekam aż się miejsce zwolni żebym ja mogła umyć. Czyli zmyć brud, hah.~
Kiedy opowiedziałam sobie w myślach ten kiepski żart, drzwi od łazienki otworzyły się. Chyba wystraszyłam osobę biorącą kąpiel tym złym sucharem. Brawo ja.
Weszłam do zaparowanego pomieszczenia, od razu cierpiąc z powodu okularów. Eh, i tak je zdejmę i wytrę.

***

Po krótkim, acz wystarczającym prysznicu wróciłam do swojego pokoju z zamiarem przebrania się w mój biały t-shirt i położenia się spać. Miałam zamiar wstać następnego dnia wcześnie i ruszyć na podbój PokeMarktu. W pokoju nie było nikogo. Cóż, wbrew temu co widziałam przy łazienkach to pewnie trenerów było więcej od trenerek, dlatego jest u mnie wolne miejsce. Chociaż nie wiadomo czy ktoś w środku nocy nie będzie potrzebował noclegu.

-To ustalmy jedno, dobra ty możesz pójść z nami a ja pomogę ci znaleźć twoją przyjaciółkę co ty na to.- teraz będę czekał na jego odpowiedź.

-Będę miał do ciebie prośbę a raczej do ciebie i Ateny bo mam do odebrania Pokemona który może być przerażony trochę jak go wypuszczę z Balla, więc czy moglibyście mi trochę go uspokoić żeby się nie bał.- spojrzałem na nich z myślą że mi pomogą.

-To ja wtedy idę po tego pokemona ok.- wyszedłem i zamknąłem za sobą drzwi.

Miałem tylko nadzieje że nie będzie aż tak przestraszony ten Noibat bo nie chciałem mu zrobić krzywdy naprawdę będę musiał z nim pogadać na spokojnie. Podszedłem do PC bo nie było przy nim żadnej osoby. Kiedy wziąłem Balla w którym był Noibat poszedłem z nim do pokoju i usiadłem.

-To co jesteście gotowi.- zapytałem się z niepewnością i z nadzieją że mi pomogą.

Spojrzałem się na Blada a ten skiną głową i już wiedziałem że mogę na niego liczyć w oswojeniu Poka.

Idźcie spać, a nie maltretować pokemona. Bo za długo już piszemy w Centrum Pokemon. xD

Przed zgaszeniem światła nakarmiłam Nebraskę i Radscorpiona, obiecując im że następny dzień będzie pełen wrażeń. Jak można było się spodziewać nie uzyskałam od czerwonego pokemona zbytniej reakcji... no cóż. Pożegnałam się z podopiecznymi, po czym zawróciłam ich do balli.
Ułożyłam się do snu na tym dosyć wąskim i standardowym łóżku. Cóż, minie trochę czasu nim znowu będę mogła się wylegiwać w wygodnym łożu. Kolejny powód do tęsknienia za domem.
Odpływając w ciemność miałam tylko nadzieję że w kiedyś dotrę do Ice Road... a co do bliższych planów to potrenuje Nabraskę. Hmmmm...

-Masz racje trza iść spać i oswoimy ją jutro dobra.- miał racje za pochopnie podjąłem decyzje jest już późno i jestem zmęczony wszyscy na pewno też.

Przebrałem się więc w swoją piżamę i powiedziałem wszystkim dobranoc przy okazji zdjąłem swoją rękę by mi nie przeszkadzała podczas snu. Blade się położył koło mnie bo sam nie lubi spać. Pospaliśmy trochę a pobudkę sprawił mi Blade bo jak on zobaczy pierwsze promienie słońca to nie da mi spokoju do puki nie wstanę, cóż mam darmowy budzik. Teraz trzeba obudzić Toschjuke i trzeba zobaczyć czy Małża wstała.

Następnego dnia obudziłam się w miarę łatwo. Po krótkich przygotowaniach znowu byłam gotowa do wyruszenia na trasę.
Podeszłam pod drzwi Ryu i tego drugiego wariata i zapukałam.
- Pora zwiedzić West Star. I Poke Mart. I może gdzieś potrenować. Znajdziemy odpowiednie miejsce.
Odczekałam chwilę.
- Taki plan wam pasuje?... - no, możliwe że wyskoczyłam z propozycjami trochę nieoczekiwanie
Ale sama nie mam zamiaru na nic czekać.

Ostatecznie skierowaliśmy się do wyjścia z Centrum Pokemon, po drodze dziękując Siostrze Joy. Ja korzystając z wczesnej pory przemknęłam szybko do PC i wyciągnęłam stamtąd Fantasmę, moją Croagunk.
(wychodzimy do West Star, Patryk tam pisze jako pierwszy)

Tchomer wysłuchał tego, co miał do powiedzenia Adriado. -Napewno. -Odpowiedział
 Nie czekając wszedł do pokecentrum. Tam podbiegł do siostry Joy.
- Siostro Joy, mamy parę rannych pokemonów, obejrzysz je? - Powiedział po czym położył Charmandera przed siostrą. Poczekał na Adriado, który zrobił ze swoimi podopiecznymi to samo.

Chłopak popatrzył z zainteresowaniem na Buizela. - Cześć mały. - Przywitał się. -Teraz moja kolej. Gwarantuję, że kopara Ci opadnie. - Powiedział do Adriado po czym podszedł do komputera. Chwilę przy nim stał, albowiem kontaktował się ze swoimi bliskimi. Po 10 minutach wrócił do znajomego. Wyciągnął dwa pokeballe i wyrzucił do góry. Z błysku wyszły dwa pokemony. Deino oraz Vulpix.. Vulpix o rzadkich kolorach. - Cześć! To ja, wasz nowy trener, a to Adriado, znajomy z którym prawdopodobnie będziemy podróżować. Przywitajcie się! - Powiedział do swoich pokemonów. - I co powiesz?

Tchomer odebrał swojego Charmandera od siostry Joy.

Chłopak przyglądał się Adriado. Wydawało mu się, że znajomy chce oswoić Chikoritę.

- Ciekawe czy mu się uda.. - Rozmyślał chłopak. Miał nadzieję, że tak. Tymczasem razem z Buizelem i resztą pokemonów oglądał walkę. W końcu postanowił wyciągnąć wcześniej wspomnianą paczkę z jedzeniem.

- Hej! Chodźcie wziąć coś na ząb! - Krzyknął do Adriado i Chikority. Być może zwykły "obiad" przybliży do siebie tę dwójkę.

Tchomer ze zdziwieniem wysłuchał towarzysza.

- Poprostu lubię zawierać nowe znajomości. A ty jesteś pierwszą osobą, którą miałem okazję spotkać w tym regionie. - Powiedział. Powoli wyciągał zawartość paczki. Wszystko kładł na stół, przy którym siedzieli. - Jedzcie! Chodźcie, chodźcie. - Powiedział zaglądając na przebieg walki w telewizji.

W między czasie przyplątał się do niego Vulpix, który wyraźnie chciał, by go trochę pogłaskano. Tak też zrobił Tchomer