West Star

-A śniadanie? Nie jedliśmy nic z Ateną od przybycia do regionu...-Atena zrobiła maślane oczka i spojrzała na Małgorzatę- To zajmie tylko chwilkę. Prooosze z pustym brzuchem i tak się niczego nie nauczę- Wymownie spojrzałem na Ryuji'egp.-O kolejny smok. Czyli serio jesteś z tych co specjalizują się w jednym konkretnym typie co? Sam za małego chciałem być mistrzem pokemonów mrocznych...-spojrzałem na dziewczynę-A imię, jestem Toshiuki Kenkarā

Chyba coś widzę...-Wskazałem palcem nie duży lokal niedaleko, z filiżanką kawy w roli szyldu napis był duży , go zignorowałem-Jadłodajnia to jadłodajnia nie?- O mają w ofercie :naleśniki z...-Nim zdążyłem spojrzeć dokładnie padło przeciągłe-NALEEŚNIKI!!!!-Po tej myśli Atena pędziła już do wskazanego lokalu-Atena! Tak się nie robi! Umawialiśmy się na coś! Nie biegniesz na oślep do najbliższych naleśników! Takie zachowanie nie przystoi młodej damie!-Albo mnie nie słyszy albo mnie olała. Wolałbym to pierwsze- Generalnie dalej pędziła jak szatan-zwłaszcza na jej możliwości... -Lekko zażenowany spojrzałem na towarzyszy- Proszę jej wybaczyć, ta dziewczyna ma pewną obsesje na punkcie naleśników... No cóż podejrzewam że samych naleśników tam nie serwują zawsze możemy tam  zajrzeć.

Mam tylko nadzieje że Blade zdoła przekonać Atenę albo my szybciej do nich dojdziemy kto to wie.

Tchomer razem z Adriado nareszcie dotarli do West Star, by uleczyć pokemony. - To podbijemy Shirubę razem i spotkamy się w finale ligi, mam rację? - Zapytał Tchomer. Po tym zaczął się rozglądać za centrum pokemon, bowiem ich pokemony były ranne i potrzebowały pomocy. - Gdzie to może być?

Pierwszy przystanek w pierwszym mieście w nowym Regionie. Ahh czuje ten zapach przygody.
-Szukam Centrum Pokemon by odebrać Deino z PC

Tchomer i ja:
- Mam nadzieję, że będzie taki scenariusz. Nigdy jednak nie wiadomo, czy nie trafimy na trenerów lepszych od nas. Albo trafimy na siebie przed finałem, bo taki scenariusz też możliwy. Ale zgodzę się z jednym: "Podbijmy" Shirubę. - lekko się uśmiechnąłem. Szybko rozejrzałem się. Od razu rozpoznałem tę ulice.
- Na szczęście pamiętam położenie, bo byłem w Centrum pokemon tuż przed opuszczeniem miasta. Chodź za mną... - Zacząłem iść. Problem polegał na tym, że część drogi była w miejscu z lekka zatłoczonym. Dwójka trenerów z dwoma rannymi pokemonami w rękach raczej rzucała się delikatnie w oczy. W końcu jednak zeszliśmy w mniej uczęszczaną ulicę i już po chwili parę kroków stąd znajdował się biały budynek z czerwonym dachem. Spojrzałem na trzymaną Chikoritę, a po chwili wyjąłem też pokeball z Fletchlingiem.
- A więc wchodzimy? - zapytałem Tchomera.

Po opuszczeniu Centrum Pokemon postanowiłem się rozejrzeć, słyszałem o pewnym miejscu(Snorche) gzie można coś zjeść, więc postanowiłem go poszukać.

Po opuszczeniu Snorche, razem z resztą wyszłaś na ulice nadal skąpane Słońcem. Wydawało się, że  jest trochę mniej ludzi, ale w sumie to i tak nie było aż tak luźno. Nadal panowało zatłoczenie. No ale przesuwałaś się dalej. W końcu zwróciłaś uwagę, że zgubiłaś resztę towarzyszy. Twój niski wzrost i dość dużo osób na ulicy musiało być tego przyczyną. No trudno, wiedzieliście gdzie się spotkać. Mijając kolejne budynki, najczęściej hotele i kina, powoli byłaś blisko celu. Droga wydawała się dłużyć niemiłosiernie, czułaś, jakby mijały godziny aż w końcu oto cel... Duży, szary budynek z równie szarym symbolem pięści stał tuż przed tobą. Bez namysłu weszłaś do środka.

(Od razu link: https://pokemonsilver.forumpl.net/t491-centrum-walk-pokemon)

-Zdziwiony obserwował znikającą Małże-Cóż my też powinniśmy ruszać nie? Na trening-Jej trening...-Cóż Atena nie jest zbyt szczęśliwa-No to idziemy nie?

Pożegnałem się z mamą już z godzinę temu. A właściwie to zaczęliśmy się żegnać wcześniej, bo godzinę temu to ja wychodziłem z domu. I od godziny tak łażę bez celu po mieście... i właściwie to nie wiem gdzie iść.
Znaczy, jeszcze w domu oglądałem dokładnie mapy regionu, ale nie mogłem zdecydować w którą stronę się udać. Nie było sensu zaglądać do sal pokemon, bo z jednym tylko Chimcharem i zerowym doświadczeniem praktycznym w walkach... no więc należało by znaleźć miejsce gdzie będzie jakiś niezbyt silny dziki pokemon, który stał by się pierwszym przeciwnikiem moim i mojego małpiszona, który siedział sobie w pokeballu. I tu pojawiał się problem, bo nie bardzo miałem pojęcie gdzie można znaleźć takie pokemony. Z tego co wiedziałem... jakieś gdzieś żyją niemal wszędzie. Tylko nie sztuką jest się władować pod stado rozpędzonych Taurosów, albo na terytorium które zawłaszczył sobie jakiś dziki Charizard... chociaż takie to raczej będą się trzymać z dala od miasta, tu zaraz by się ktoś pofatygował by takowego pokonać i przynajmniej spróbować złapać... no ja na razie muszę się skupić na bardziej przyziemnych celach, bo Chimi przy całym swoim zaangażowaniu nie ma szans w walce z żadnym Charizardem.
Także dokąd iść... bezradnie spojrzałem w niebo i przypomniałem sobie, że dzień nie będzie trwał wiecznie... dobra, szybka decyzja! Wyjdę tak jak idzie jedna z dróg na północny-zachód, ale zamaist kierować się ubitą... chyba nawet wybrukowaną ścieżką od razu po wyjściu poza granice miasta odbiję gdzieś na północ. Bardziej w głąb lądu, a więc z dala od plaż do których jednak głównie ciągnie turytów pewnie będzie spokojniej i może uda się tam coś spotkać. Przynajmniej taki jest plan, dobry jak każdy inny na tym etapie podróży, a więc w drogę!

Tak zaczynała się twoja wyprawa! Co prawda wciąż byłeś w rodzinnym mieście, ale nie przeszkadzało Ci to czuć zapachu zbliżających się przygód. Otoczony owym zapachem zręcznie przemykałeś się przez tłumy turystów, mieszkałeś tu jakiś czas, wiedziałeś więc jak to robić.
Dzień był taki jak każdy inny w West Star. Głównym ''nurtem'' ulicy gnały stada turystów, wiecznie kursujących między plażami, a luksusowymi hotelami. Po bokach w ''rafach'' ulic stali ''naganiacze'', wesoło zachęcający turystów do wizyty w ich lokalach. A ''głębinami'': czyli ukrytymi ścieżkami dostępnymi tylko dla bywalców, maszerowali zwykli szarzy mieszkańcy miasta.
- Uff. Jak dziś gorąco. - Mruknął jakiś grubszy mężczyzna w szortach i Hawajskiej koszuli, z pewnością zmierzał na plażę.
- Świeżaaaa rybaaaaa! - Krzyczał Naganiacz.
- Dawno nie było takiego sezonu, kto to widział, kto ma na to pieniądze... - Mamrotała jedna z mieszkających w mieście babć do innej kobiety w podobnym sobie wieku.
Dynamicznie przemieszczałeś się owymi ''głębinami'' zmierzając w stronę drogi na północnym zachodzie miasta, z tego co kojarzyłeś była to droga numer 8. Gdy już zdarzało Ci się przemieszczać się głównymi ulicami, szedłeś raczej pod prąd, niż z prądem masy ludzi. Turystyczna plaża znajdowała się raczej przy drodze numer 1, a więc taki obrót spraw nie dziwił.
Tak czy inaczej dotarłeś na początek drogi numer 8.
(Zmieniasz temat i piszesz na drodze numer 8.)

Oszołomiony tłumem ludzi nie wiedziałem co robić. Na szczęście Ryui wiedział. Trochę boję się oddzielać a może źle zrozumiałem ale cóż. Im szybciej znajdziemy małże tym prędzej znajdziemy się w centrum walk.


P.S. Małża jeśli to czytasz to zgłaszam pokemona tygodnia i przepraszam że rzadko jestem, miałem ostatnio zawalony miesiąc. Już będę częściej

Uliczki, jakimi prowadziła mnie Alma, ukazywały zupełnie inne, zwykle niezauważane przez zwiedzających oblicze miasta. Ponieważ niekiedy nasza trasa krzyżowała się z szerszymi, zalanymi słońcem i przepełnionymi ludzką ciżbą alejkami, kontrast był dla mnie tym bardziej uderzający. Przez chwilę moje zmysły atakowane były przez feerię jaskrawych barw, drażniących zapachów i dźwięków tłumu, wśród których prym wiodły okrzyki kramarzy ("Ryby, świeże ryby! Dobre ryby, najlepsze w mieście! Może rybkę, psze pana?"), a potem momentalnie wszystko znikało, zastąpione przez półmrok wąskich, stęchłych zaułków. Tylko gwar jeszcze przez jakiś czas docierał do moich uszu niczym szum źle nastrojonego radia. Tutaj życie wyglądało zupełnie inaczej; ludzi prawie nie można było uświadczyć, gdzieniegdzie jakaś mizerna roślinka heroicznie wyrastała spomiędzy kostki brukowej i usiłowała wyłapać tę odrobinę światła, która niefortunnie zbłądziła na ten wrogi teren. W oddali mignęło mi również parę bezpańskich Pokemonów, które były tylko smugami cienia szybko kryjącymi się przed nami w ciasnych wnękach i brudnych śmietnikach.
Dwa sąsiadujące ze sobą i jednocześnie tak drastycznie odmienne światy. Paradokslanie ten drugi, ciemny, cichy i tajemniczy, wydawał mi się znacznie bardziej pociągający. Mimo wszystko ucieszyłam się, gdy moja przewodniczka oznajmiła, że dotarłyśmy już do celu.
- Dziękuję. Jestem ci naprawdę bardzo wdzięczna - powiedziałam, ściskając jej rękę. - Chciałabym jeszcze tylko... - zawahałam się na moment; strasznie korciło mnie, by spytać Almę o jej dziwne zachowanie, ale nie chciałam wyjść na wścibską. - Po prostu... Jeśli masz jakieś kłopoty lub coś w tym stylu i będziesz potrzebować jakiejś pomocy, to chętnie spłacę swój dług.

Na twarzy Almy pojawił się uśmiech, nie żeby wcześniej go nie było, ale ten był zdecydowanie bardziej promienisty. Wydawało się, że odegnała już swoje przejściowe stresy, przynajmniej z pozoru. Nawet jej Glameow wydawał się do Ciebie uśmiechać.  
- Nah. Nie ma za co - skwitowała twoje podziękowania - a z tamtym sobie raczej poradzę. To nic nowego prawdę mówiąc... Aleee dziękuję za propozycję. A i gwarantuje Ci, że nie jestem ulicznym rzezimieszkiem i nie ma nagrody za moją głowę, więc nic mi nie grozi. Sprawiedliwość jest po mojej stronie!  
Dziewczyna kilkukrotnie machnęła twą ręką po czym pobiegła w stronę ciemnej alejki, z której przed chwilą wyszłyście, pomachała Ci na pożegnanie i zniknęła.
Nietypowa osóbka.
Ty zostałaś sama z Apash, która podejrzliwie spoglądała w stronę wysokiego ogrodzenia. Za nim widziałaś kilku trenerów, cześć trenowała swoje pokemony, a część prowadziła sparingi z innymi trenerami. Nawet w mieście gdzie liczyła się tylko turystyka było miejsce gdzie to Pokemony stały na pierwszym miejscu.
Kilka pól było zajętych, większość jednak była wolna, mogłaś wybrać pole bardziej z tyłu ''kompleksu'' bądź gdzieś na froncie i tu i tam wydawało się być dość miejsca na trening twojej towarzyszki.
A owa towarzyszka wydawała się być lekko poddenerwowana, cóż w końcu musiała za wami gonić przez te wszystkie ciemne uliczki, minęła sporo obcych ludzi, do których w końcu nie pała sympatią, i taki tam. Korzystając z sytuacji rozłożyła się na asfaltowym podłożu i tak leżąc czekała co zrobisz.

(Jeśli decydujesz się wejść to możesz już pisać w Centrum Walk Pokemon!)

Krzykliwe barwy, gwar i ścisk zaczynały powoli przyprawiać mnie o zawrót głowy. Łatwo było się tu zgubić, więc wzięłam Apash na ręce i trzymając ją mocno w ramionach, przeciskałam się przez tłum. Czułam się tak, jakby całe miasto skupiło się właśnie tutaj, w tej jednej uliczce.
I na dodatek ten obcy mężczyzna wraz z jego bluzką w palemki. Choć próbowałam kluczyć i zmieszać się z tłumem, dziwnym trafem cały czas dreptał za mną. Jego obecność stawała się uciążliwa nie tylko dlatego, że mnie śledził, ale przede wszystkim tym samym uniemożliwiał mi odsapnięcie od tłumu przez zniknięcie w bocznych uliczkach. Uznałby to z pewnością za "podejrzane" i już na pewno by się nie odczepił.
Miałam już serdecznie dość tego wszystkiego, chciałam jak najszybciej stad uciec. W końcu złapałam za ramię pierwszego lepszego przechodnia i zapytałam:
- Przepraszam bardzo, gdzie tutaj znajdę sklep survivalowy?

Apash dzielnie poszczekiwała w twoich ramionach gdy jakiś człowiek zbliżył się do was za bardzo, bądź po prostu jeśli wilczyca miała taki kaprys. Najwidoczniej chciała w ten sposób wywalczyć dla Ciebie więcej przestrzeni, jednakże w tym hałasie nie na wiele się to zdało.
Zaczepiłaś jednego przechodniów:
- Sklep survivalowy? Bardzo mi przykro ale mieszkam tutaj dopiero od 2 miesięcy.
No cóż. Nie poszło.
Po chwili ktoś chwycił cię za rękę i wyprowadził z tłumu w kierunku pobocza. Był to jakiś starszy pan, łysy z długą siwą brodą, chodzący o lasce, ubrany w koszulę w ananasy i wściekle zielone szorty. Co ciekawe, Poochyena w ogóle na niego nie reagowała. Może myślała, że to już martwe jest?
Już chciałaś pytać staruszka czego chce, gdy zobaczyłaś, że wskazuje palcem na jakiś szyld.
"Surwiwal" głosił napis. Na wystawie leżała cała kolekcja różnej maści przyrządów scyzoryki, namioty, noże, maczety, ba.. nawet kilofy. Cen nie było. To pewnie wewnątrz.
Co do śledzącego Cię mężczyzny, to nadal za tobą podążał, siedział sobie po drugiej stronie ulicy na ławeczce, skoro nie zorientował się jeszcze, że wiesz o byciu śledzoną, to chyba nie był zbyt rozgarnięty. Tym lepiej.

(Jeśli wchodzisz to odpis tutaj.)
+ Zapoznaj się z 1 postem w temacie, bo to opis sklepu. :V