Centrum Walk Pokemon!

Natural:
- Sloł... - pokemon powoli skinął głową i odwrócił się, rzecz jasna by przypadkiem, gdyby jednak się udało nie trafić Ciebie. Wciągnął powietrze i... wypluł trochę wody! Wyglądało to mniej więcej tak, jak ty byś wziął pełne usta wody, a potem wypluł ją przed siebie. Taki atak z pewnością nie zrobi nikomu krzywdy i nawet na ognistym pokemonie pewnie nie zrobi wrażenia, jednak to już krok w dobrą stronę!

Gdy znalazłem się wreszcie w centrum walk, rozejrzałem się. W końcu zauważyłem puste pole do walki i udałem się tam.
- No dobra, na trening będzie w sam raz. W końcu trzeba rosnąć w siłę. - powiedziałem, uważnie oglądając miejsce, na którym Fletchling miał trenować i pogłaskałem swojego startera po główce. Następnie uklęknąłem na jedno kolano i zacząłem zdejmować plecak, wcześniej pokazując skinieniem ręki Fletchlingowi, by zszedł na razie ze mnie, inaczej wywróciłby się przez schodzące mi z barku ramię plecaka. Wyjąłem z niego (plecaka) tarczę do rękawic bokserskich.
- No dobrze, chciałbym cię nauczyć ataku znanego jako Quick Attack. Jak sama nazwa mówi, polega on na osiągnięciu dużej prędkości i zaatakowaniu przeciwnika. Jest to bardzo skuteczny atak, przeciwnik w normalnych warunkach nie da rady go odbić lub ominąć. - wyjaśniłem Fletchlingowi swój plan. Następnie położyłem plecak obok, by mi nie zawadzał, ale też żebym miał na niego oko. Nie wstając z kolana, ustawiłem tarczę na wysokości klatki piersiowej, bardziej na bok, by podczas ataku Fletchlinga zminimalizować szansę na trafienie mnie zamiast celu.
- Na razie spróbuj po prostu zaatakować najszybciej jak potrafisz. Będę cię obserwował i podpowiadał, gdy zauważę jakieś błędy. - dodałem.

Postanowiłem na razie odłożyć tarczę do rękawic na bok.
- Fletchling, pierwsza rada: Najpierw powinieneś się wzbić w powietrze, potem dopiero się rozpędzać. Twoim atutem jest latanie, nie walka na lądzie. Powinieneś go wykorzystywać. Druga rada: Dla nabrania dobrej prędkości możesz cofnąć się na większą odległość, zawsze można też spróbować atakować bardziej z góry. Opadając w dół, będziesz zyskiwać jeszcze większą prędkość, a tej nigdy zanadto przy tym ataku. A więc, na razie spróbuj atakować jakiegoś wyimaginowanego przeciwnika, dopiero potem, gdy już będziesz w miarę umiał atakować, wypróbujemy to na jakimś celu. Tą tarczę zostawię raczej na inne treningi. To zbyt niebezpieczne używać jej do treningu ataków wykorzystujących całe ciało. - dałem mojemu starterowi kilka rad, po czym schowałem tarczę do plecaka. Przy okazji mam jakąś wiedzę na przyszłość. Człowiek w końcu uczy się na błędach. Ale wróćmy do treningu.
- Bardzo ważna jest wiara w swoje możliwości. Ja także wierzę w ciebie, więc nie jesteś w tej drodze sam. Opanowanie tego ataku będzie pierwszym krokiem do twojej wielkości. A ja cię poprowadzę, byś ją osiągnął. - spróbowałem zmotywować pokemona. To jedna z najważniejszych rzeczy, gdy chcesz nauczyć pokemona nowego ataku. Koncentruje wzrok najbardziej jak mogę i obserwuję Fletchlinga najbardziej jak mogę, bym mógł dać mu następne rady, które zbliżą go do poznania tego ataku.

Uśmiechnąłem się. Ten Fletchling naprawdę ma potencjał. Nie spodziewałem się, że Fletchling tak szybko przyswoi sobie podstawy tego ataku. Jeszcze bardziej mnie to jednak cieszy.
- Prawie perfekcyjnie, Fletchling. Spróbuj jeszcze bardziej wyrównać linię lotu. Jesteś tylko jeden krok sto... nóżką, do opanowania tego. - poinformowałem Fletchlinga. Wydało mi się jednak podejrzane, że tak szybko to opanowuje. Dlatego też nie przerywam obserwacji, czasem jednak przechylając głowę w bok, by spojrzeć na to pod innym kątem. Nie można za szybko się cieszyć. A ja ten błąd prawie popełniłem. Prawdopodobnie.

Założyłem plecak i podszedłem do Fletchlinga z jego pokeballem.
- Brawo, zrobiliśmy pierwszy krok ku twojej wielkości. Zasłużyłeś na odpoczynek. Chwilowo schowam cię do pokeballa. To będzie tylko krótka chwila i znów będziesz na wolności. - powiedziałem do mojego startera, przez chwilę nawet go oklaskiwałem dla otuchy, aż w końcu go schowałem. Wypuszczę go już nie długo. Ale najpierw udam się do Pokemon Center. Wyszedłem z sali i rozejrzałem się.
- Hm, tylko gdzie ono jest... - zapytałem siebie w myślach i zacząłem się rozglądać. W końcu ruszyłem najpierw drogą, którą dotarłem tutaj z portu. Jeśli nie było tutaj Pokemon Center, to ruszyłem na poszukiwania.

Nebraska jak najbardziej zgodziła się na trening. Wiedziałaś już dobrze, że bierze je na poważnie. 3 pola były zajęte przez innych trenerów z swoimi pokemonami. Na pewno jedna osoba trenowała z niebieskim żółwiem na dwóch nogach jakiś wodny atak, a jakaś trenerka rozmawiała z dwoma myszkami, różniącymi się tylko kolorem: Jedna czerwona z plusami na polikach, druga niebieska z minusami na polikach. Jeszcze inny, olbrzymi trener na czarno walczył z innym, niższym. Duży kierował pokemonem wyglądającym jak czarna kulka z otaczającą go fioletową aurą. Niższy trener wydawał z kolei rozkazy nie mierzącej nawet pół metra, zielonej kulce z spłaszczonym tyłem. Pokemon posiadał na górze coś na wzór żółtego piórka. Na plecach z kolei miał czarny kolor, kształtem przypominający diament z kart do pokera. Po zajęciu jednego z pól, można było zacząć trening. Skrelp stanęła na swoim ogonie i obserwowała cię normalnym wzrokiem. Czekała zapewne na więcej informacji o Camouflage. Zapewne wiedziała na czym polega ten atak, ale jeszcze nie podałaś szczegółów, jak to zrobić. Trening czas zacząć!!!

Trenerka zauważyła cię gdy się zbliżałaś, więc przerwała trening i spojrzała w twoim kierunku badawczo. Plusle i Minun także przerwały swoje próby nauki Helping Hand, skupiając się na tobie. Wysłuchała cię.
- Walka? W sumie to może faktycznie dobra metoda na trening... Jaki typ walki proponujesz? Mam łącznie trzy pokemony. - zainteresowała ją twoja propozycja. - Zaraz, gdzie moje maniery... Victoria Dawnboard, a ty? - przedstawiła się zaraz po poprzednim zdaniu, wystawiając dłoń. W międzyczasie Plusle i Minun postanowiły jeszcze raz spróbować ataku znanego jako Helping Hand. Ustawiły się przy sobie i zaczęły wiwatować*. Z ich ciał zaczęły wydobywać się elektryczne pioruny. Nagle obie wytworzyły w rękach kule z żółtymi iskrami. Nie zdołały jednak ich utrzymać. Helping Hand znowu się nie udał.
- Było bliżej niż zwykle. Tylko tak dalej. - zagrzała swoich podopiecznych (a może podopieczne? Nie znamy jeszcze ich płci.) Victoria. Najwidoczniej tuż przed walką próbowały ucieszyć trenerkę i opanować atak. Wprawdzie nie udało im się, ale z słów Victorii można wywnioskować, że zrobiły postęp. Nadal też nie wiadomo jaki jest jej trzeci pokemon. Reszty spółki spod "Snorche" jak nie było tak nie ma.

* - nie jestem pewny kontekstu, dlatego też daję tą informację, by edytować ewentualną pomyłkę.

- No, nie ulega wątpliwości, że trafiłyśmy do właściwego miejsca. Dzięki niech będą Almie! Dobrze, że ją spotkałyśmy.
Apash szczeknęła w jawnym proteście. "MY?" Pat. Cwaniara, zawsze znajdzie coś na swoją obronę. Teraz tylko ziewnęła ostentacyjnie i posłała mi triumfujące spojrzenie: "Wygrałam!"
Cóż, w kwestii wychowywania to by było na tyle.
- Niech ci będzie, nie mam zamiaru się teraz z tobą kłócić. Trening czeka. - To powiedziawszy, ruszyłam w stronę bramy, ale gdy się obejrzałam, okazało się, że Poochyena pozostała na swoim miejscu. No tak. Jak tylko poczuła słodki smak zwycięstwa, od razu wróciła jej hardość. - No chodź, nie możesz tu leżeć cały dzień.
Apash położyła głowę na ziemi i wyszczerzyła filuternie zęby. "Bo co mi zrobisz?" Westchnęłam tylko, chwyciłam szczenię i poniosłam w stronę bramy. Wychowanie zaczynamy oficjalnie od jutra.
Szukając pustego pola, tłumaczyłam Apash, na czym będzie polegać trening.
- Nauczymy cię dziś dwóch ataków. Na początek skupimy się na Bite. Głównie chodzi w tym ataku o wykorzystanie siły szczęk, ale samo ugryzienie to tylko połowa sukcesu. Efektywnie wykonany atak może wystraszyć przeciwnika na tyle, że nie będzie chciał cię zaatakować. A to może dać ci olbrzymią przewagę w walce. Musisz gryźć tak, by być jak najbardziej przerażającą.
Postawiłam Poochyenę na ziemi i zaczęłam gmerać w plecaku w poszukiwaniu czegoś, co by mogło posłużyć za cel ataku. Natrafiłam na pustą plastikową butelkę po wodzie. Nie jest to może wymarzony sprzęt do ćwiczeń, ale na początek powinno wystarczyć.