Centrum Walk Pokemon!

Wraz z Yorokobim na swych dłoniach wszedł do Centrum Walki. Podczas drogi zdecydował, że najpierw jego podopieczny opanuje nową technikę, a ewentualnie potem, jeśli starczy Rattatcie sił, zorganizuje mu sparing. We wnętrzu budynku rozejrzał się za miejscem odpowiednio dużym, by mógł tam w spokoju przeprowadzić trening ze swym ulubieńcem. Postawił tam swego Rattatę i uklęknął przy nim, tak by pokemon musiał skupić wzrok na swym trenerze.
- Musimy być silniejsi, obydwoje o tym wiemy - zaczął. - Czego by cię tutaj nauczyć. Hmm. Może Gryzienie (Bite)? W ten sposób miałbyś jak działać przeciwko pokemonom duchom, a pewnie na jakieś się kiedyś natkniemy.
Odsunął się lekko od swego towarzysza, tak by ten miał dostatecznie dużo miejsca do treningu.
- Słuchaj, nie wiem dokładnie jak to działa, ale Gryzienie to cios typu ciemność, w takim razie zapewne sama siła szczęk nie wystarczy. Wydaje mi się, że musisz sięgnąć po swoją wewnętrzną energię by wywołać ten dodatkowy efekt.
Cały czas jego wzrok był w pełni skupiony na szczurku, wiedział, że Yorokobi lubi być w centrum uwagi, w takim razie zamierzał skupić się na nim w stu procentach, by trening był możliwie jak najlżejszy.
- Dobra. Spróbuj. Zobaczymy jak to wyjdzie. - Uważnie obserwował poczynania stworka, by móc potem udzielić mu jak najdokładniejszych dalszych instrukcji.

@Seath:
Nieco się zdziwiłeś, kiedy dotarłeś na miejsce i zamiast budynku zobaczyłeś otwartą przestrzeń, ograniczoną jedynie wysokimi na kilka metrów płotami i pozbawioną dachu. Tak czy inaczej wielki napis "Centrum Walk Pokemon" nie pozostawiał wątpliwości, że trafiłeś dokładnie tam gdzie chciałeś. Przekroczyłeś więc bramę i znalazłeś się na ścieżce która była dosyć długa, a z dwóch stron stały rzędy ogrodzonych prostokątnych pól walki. Zajrzałeś na pierwsze z brzegu... było pusto, więc chyba można, a więc to właśnie tutaj postanowiłeś potrenować. Za płotem który na oko miał ze cztery-pięć metrów toczył się właśnie pojedynek dwóch trenerów.
Zająłeś się wyjaśnieniami i Rattata skupił swoją uwagę na słuchaniu, z sąsiedniego pola walki dało się słyszeć łupnięcie i okrzyk radości, który zagłuszył jęk zawodu. Rattata zaś zaczął gryźć... powietrze. Bo nic lepszego do gryzienia tu nie było. Ciężko stwierdzić czy to coś by dało w bitwie...

Trochę niepewnie zaglądnęła do tego miejsca. Nie wiedziała, że jest tutaj jakieś wolne miejsce, ale ku jej zadowoleniu - było! Wszędzie dokoła unosił się kurz, ludzie i ich pokemony toczyły ze sobą bitwy, albo trenowali. Dziwna atmosfera. Dosyć.. Hałaśliwa. To miasto było serio okropne, dlatego dziewczyna postanowiła zająć wolne stanowisko i od razu przejść do rzeczy! Wypuściła z rąk Magneta, który zaraz rozprostował swoje śrubki.
- Dobra Magnet! Trzeba brać się do roboty! - oznajmiła z entuzjazmem. Zastanowiła się przez chwilę i przeszła do tłumaczeń.
- Chciałabym nauczyć cie Supersonic. To bardzo przydatny i prosty ruch. Wiem, że może się wydawać inaczej, ale sam zaraz się przekonasz. Musisz po prostu zacząć pocierać o swoje magnesy, nie ma niczego bardziej irytującego jak odgłos metalu pocierającego o metal i to jeszcze z hałasem. Musisz po prostu zacząć hałasować, najlepiej jak tylko ci się uda. Twoje magnesy z resztą, pewnie same zaczną jeszcze bardziej denerwować tym, że wzmogą się fale elektromagnetyczne, które mogą wywołać oszołomienie u przeciwnika!

@Lugia:
Pokemon oczywiście bez szemrania wysłuchał co masz do powiedzenia i zabrał się do treningu. Pocieranie magnesami o siebie jednak nie szło mu zbyt łatwo... a właściwie wcale nie szło, bo te odpychały się od siebie jak to czasem bywa. A Ci co uważali na fizyce nawet wiedzą dlaczego! Tak czy inaczej pokemon nie uważał na fizyce bo uparcie starał się przezwyciężyć pole magnetyczne które... jakby nie było wytwarzał sam. Taka walka z wiatrakami właściwie, a najgorsze, że nei produkuje żadnych dźwięków które mogą kogoś oszołomić!

Jak tak można! Popełnić typowy, niemal podręcznikowy błąd. Nic dziwnego. Nie była idealna jak Fletcher, więc ciągle się myliła, ale całe szczęście - szybko też starała się poprawić.
- Magnet, może.. Zamiast magnes o magnes, zacznij ocierać nimi o twoją metalową powłokę. To samo ze śrubami. Wykorzystaj każdy metalowy element, którym możesz ruszyć, żeby stworzyć denerwujący hałas. Takie wykonanie będzie chyba o wiele prostsze, tak mi się przynajmniej wydaje.. Ale wiem, że dasz sobie radę! - mówiła z nadzieją, że poprawi to jakoś osiągnięcia jej pupila. Jeśli uda mu się w miarę szybko zrozumieć co i jak, być może będzie miał jeszcze wystarczająco siły, żeby nauczyć się czegoś jeszcze. W końcu, musiał znać jeszcze jeden, podstawowy ruch! Co z niego byłby w końcu za Magnemite bez Thundershock!

@Lugia:
Pokemon zaczął więc pocierać wszystkim o wszystko, ale zgrzytanie było jednak dosyć ciche i z pewnością nie mogło podziałać. Gdzieś z sąsiedniego pola bitwy doleciał do was swąd spalenizny. Coś wybuchało, ludzie krzyczeli do swoich pokemonów, a i pokemony przecież wydawały swoje odgłosy i okrzyki bitewne. To wszystko pod względem akustycznym dosyć trafnie odwzorowywało bitwę... a dźwięk wytwarzany przez twojego Magneta ginął w tym zgiełku, co oznaczało że w pojedynku najpewniej też niewiele by dał.

// NAHHHH, dłużej nie pociągną, wracaj moja ukochana 1 osobo ;-;

Te odgłosy walki na coś się przydały. Przeszkadzały mi jak cholera, ale okazały się bardzo pomocne. Wiedziałam, że hałas jaki tworzy Magnet musiał zostać wzmocniony i chyba przyszedł mi do głowy jeden pomysł.
- Magnet, idzie ci bardzo dobrze. - zaczęłam. - Ale musisz skupić się na wzmocnieniu dźwięku. Myślę, że możesz do tego wykorzystać swoje fale elektromagnetyczne. Jeśli się postarasz i zaczniesz je wysyłać w tym samym czasie, w którym pocierasz o swoje metalowe ciało magnesami powinieneś wzmocnić dźwięk, a może i nawet stanie się to bardziej drażniące dla ucha. Postaraj się, wiem, że ci się to uda.

@Lugia:
Pokemon posłuchał i zaczął eksperymentować, jednak wyraźnie sprawiało mu trudność na raz wysyłać impulsy elektryczne i dbać by jego ciało zgrzytało. W końcu jednak się udało, choć nie dało to oczekiwanego efektu, zamiast tego twoja ruda czupryna podniosła się do góry od elektryczności, a po ciele pokemona przebiegły iskierki. Może to kwestia dopasowania innego natężenia fal elektrycznych, a może po prostu zły pomysł? Niełatwe jest życie trenera... nawet jeśli Ty nim nie jesteś. Teraz weź się tu i domyśl jak jest...

Przez chwilę serio się załamałam. Nie potrafiłam dobrze wytłumaczyć czegoś tak prostego! I nabawiłam się afro! Nie chcę afro! Ono jest okropne i ohydne! Ale, udawało mu się wypuścić elektryczność. Może podążyć w tym kierunku i zostawić dźwięk?
- Hej Magnet! Przestań zgrzytać! Zacznij wysyłać to pole magnetyczne z większą intensywnością! To będzie o wiele prostsze jak na pierwszy raz! Skup się, żeby było silniejsze i lepiej oddziaływało na twój cel.. Emm. MOJE WŁOSY! - stwierdziłam, obawiając się jak okropne afro mi jeszcze zrobi, ale... Jeśli dobrze się orientuję, w taki sposób nauczy się Thunder Wave. To chyba prostsze niż Supersonic, skoro dźwięk na razie się nie udawał. Może jak opanuje podstawy ze swoimi umiejętnościami elektromagnetycznymi to da radę też jakoś podrasować nimi dźwięk. W końcu na takiej samej.. No może podobnej zasadzie działają głośniki. Ale na razie.. Thunder Wave!

- Eh. Faktycznie, musisz mieć na czym trenować - mówiąc to rozejrzał się po swoim ekwipunku.
Aparat nie wchodził w grę. Nóż? Cóż, również nie. Klisze? Odpadły. Zrezygnowany Dyunn ściągnął swą koszulę, związał ze sobą rękawy, przełożył ją kilka razy przez samą siebie w taki sposób aby przypominała kulkę. Następnie położył ją na ziemi przed pokemonem.
- Dobra Yorokobi, skup się, zbierz tą całą energię mroku i ugryź to. - Instruował. - Nie obawiaj się, że zniszczysz. Masz ją zniszczyć. Od tego zależy twój trening, to jest teraz najważniejsze staruszku.
Zaczął zastanawiać się skąd miał tą koszulę, prawdopodobnie była to jedna z tych, które otrzymywał od swej matki niemal przy każdej okazji. Była wygodna, dlatego zdecydował się na podróż w niej. Mimo wszystko, pewne ofiary są konieczne, zwłaszcza gdy ofiarę ponosi jakiś bawełniany łach z wełny Mareepa. Jednocześnie szkoda jednak takiego marnotrawstwa tego jakże zacnego materiału.
Może jednak powinienem wybrać inne miejsce do treningu? - myślał. - Te hałasy z drugiej strony mogą lekko dezorientować Yorokobiego.

@Lugia:
Pokemon nieco zdezorientowany nagłą zmianą strategi skupił się tylko na elektryczności, a po twoich włosach zaczęły skakać iskierki. Znaczy nie widziałaś ich, ale czułaś że są przeładowane elektrycznością. W dodatku nie tylko one bo i ubrania... strasznie dziwne uczucie. Nagle zaskoczona odkryłaś, że jakoś ciężko się ruszyć... dobrze, że Magnet przestał bo zaraz by Cię sparaliżował! To oznacza, że nauczył się thunder wave (+1 sp. ataku!) Jednak chyba kolejny trening trzeba odroczyć, bo stworek aż musiał sobie przysiąść na ziemi, tak się zmachał biedaczek!

============================================
@Seath:
Pokemon spojrzał na koszulę iście morderczym wzrokiem i ugryzł ją. Potem drugi raz, trzeci, dziesiąty i tak dalej. Gryzł jak szalony, jak opętany niemal! Czyżby gdzieś głęboko w jego miejsko-szczurzym sercu krył się wojownik? Tak czy inaczej ani się spostrzegłeś, jak z koszuli pozostały tylko strzępy, a pokemon spojrzał na Ciebie wyraźnie dumny z siebie. Nauczył się bite! Jednak widać, że kondycja nie jak u młodzieniaszka i nieco się zmęczył. Szybko jednak przeniósł swoje ślepia na sąsiednie pole bitwy, gdzie mimo woli i Ty rzuciłeś okiem i zobaczyłeś gryzonia większego niż twój, walczącego z wyjątkowo dziwnym drzewem.

Trochę potrwało zanim ogarnęłam swoje włosy! Miałam wrażenie, że się kleją. Nic tylko ciągle miały zamiar stać, ale chyba nic na to nie poradzę. Po prostu.. Muszę poczekać, aż przestaną się elektryzować. Trzeba jednak przyznać, że byłam dumna ze swojego małego magnesu! Nie opanował Supersonic, ale nauczył się czegoś równie dobrego, więc to chyba dobrze. Poklepałam go po jego stalowej głowie i wzięłam na ręce.
- Należy ci się solidny odpoczynek. - odparłam, bawiąc się jedną z jego śrubek. Ciekawe jak to jest być takim magnesem, do którego przyklejają się śruby i inne dziwne rzeczy z metalu. To musi być ciekawe życie. Wyciągnęłam mapę i przyjrzałam się jej. Gdzie się udać? To prawdziwy dylemat. Ale szybko zrozumiałam, że skoro mam udać się do Frost Summit trzeba iść na wschód! A teraz najwygodniej będzie dostać się do.. Gold Beach. Czyli muszę iść.. Na drogę 1! No, i wszystko jasne. Czyli idę tam.
z.t

Był nieco zaskoczony widząc to co zostało z jego koszuli. Nie spodziewał się, iż w Yorokobim jest tyle zawziętości. Przez chwilę nic nie mówił, siedział na przeciwko swego pokemona wpatrzony w jego czerwone oczy, zastanawiał się czy to jeszcze jego Yorokobi, czy też jakaś zupełnie nowa istota. Po chwili jednak wyrwał się ze swego transu, nastąpiło to gdy zobaczył, że staruszek jest widocznie zmęczony.
- Dobrze się spisałeś - rzekł z lekkim uśmiechem na ustach.
Wtem razem skupili swe spojrzenia na pobliskim polu bitwy. Dyunn jedną ręką podniósł Rattate, drugą zaś chwycił za aparat. Zamierzał zrobić kilka zdjęć walczących pokemonów. Musiał pokazać swej siostrze również i takie obrazy, wszakże walki pokemon miały być istotną częścią jego podróży. Nie miał pojęcia czym jest pokemon drzewo, jednakże w gryzoniu poznał wyższą formę swego startera.
- Spójrz, jeśli będziemy trenować też będziesz taki - mówił do towarzysza.
Obserwował walkę, rzecz jasna skrycie kibicował Raticate'owi, byłoby źle gdyby wyższa forma Yorokobiego przegrała na jego oczach.

@Seath:
Obaj obserwowaliście walkę, która już zapewne chwilę trwała. Tak czy inaczej gryzoń chciał uderzyć swoim ogonem pokemona, który zapewne był typem trawiastym - ten jednak zdołał odsunąć się w porę do tyłu. Następnie zaś posłał w kierunku szczura imponujący promień i już wydawało się, że ten dostał atakiem który niewątpliwie posiadał dużą siłę, jednak nie! Pokemon znikł, by po chwili pojawić się dosłownie spod ziemi za plecami rywala! "Ice Wind!" usłyszałeś i zobaczyłeś jak ewolucyjna forma twojego startera dmucha z pyszczka śniegiem, to wyraźnie zabolało przeciwnika który padł na ziemię, a tobie wyszła świetna fotografia. Dziwne poke-drzewo powędrowało do balla, a jego trenerka rzuciła kilka słów zwycięzcy i opuściła pole bitwy. Trener gryzonia z kolei odpowiedziawszy tamtej podszedł do swojego pokemona i pogłaskał go po głowie.
- Ra... - sapnął twój stworek, będąc wyraźnie pod wrażeniem tego co zobaczył. Zwłaszcza, że trwało to dosłownie chwilkę bo pojedynek był bardzo dynamiczny.

- Wow. - Wyrwało mu się. Był autentycznie pod wrażeniem tego co zobaczył.
W przeciwieństwie do swojej siostry nigdy specjalnie nie interesował się walkami pokemon, nie miał pojęcia, że mogą być one tak widowiskowe. Nie tylko on zresztą był pod wrażeniem, Yorokobi także wydawał się wielce poruszony tym co zobaczył. Dyunn zdecydował się na coś, co niegdyś nie przeszłoby mu nawet przez myśl, postanowił podejść do tamtego trenera i poradzić się. Gość wytrenował świetnego Raticate'a z pewnością mógłby dać mu jakąś dobrą radę w kwestii treningu. Chwycił więc swego Rattatę oburącz i ruszył na sąsiednie pole. Jeśli trener Raticate'a nie opuścił jeszcze tamtego miejsca, zaczął mówić.
- Witam. Jestem Dyunn, Dyunn Seath, może i jestem trochę na to stary, ale jestem początkującym trenerem. Widziałem jak twój Raticate rozgromił tamtego trawiastego, może mógłbyś dać jakieś rady mi i Yorokobiemu? - wypowiadając imię gryzonia wskazał palcem na jego pyszczek. - Chcemy zmierzyć się z wszystkimi liderami tego regionu, obiecaliśmy to komuś.
Mówiąc to wszystko dziewiętnastolatek czuł się nieco nieswój, nigdy nie prosił innych o pomoc, zawsze starał się rozwiązywać swoje problemy samodzielnie, był wtedy jednak głupcem. Teraz to wiedział, nigdy nie powinno się być samotnym tam, gdzie ktoś inny może ci udzielić pomocy. Przypomniał sobie zdjęcie, które zrobił chwilę temu to, na którym Raticate wykańcza przeciwnika.
Pomoc tego trenera może okazać się nieoceniona w kwestii treningu Yorokobiego - pomyślał.

@Seath:
Złapałeś owego trenera w przejściu pomiędzy polami bitwy i z miejsca wygłosiłeś cały swój monolog w którym zdążyłeś się przedstawić, oraz poprosić o pomoc.
- Cóż Dyunn... po prawdzie to nie mam wiele czasu, ale z reguły nie odmawiam pomocy trenerom którzy mają ze sobą gryzonie, więc mogę Ci udzielić odpowiedzi na kilka pytań. A tak w ogóle jestem Archie. - Mówiąc to dobrze zbudowany szatyn przyjrzał się Rattacie, który z kolei przyglądał się jemu. Raticate był już najwyraźniej w pokeballu, ponieważ nigdzie go nie widziałeś.
- Ciut stary twój pokemon jak na startera. Zwykle początkujący trenerzy dostają młodsze okazy, łatwiejsze w treningu... - stwierdził, ale właściwie nie byłeś pewny czy mówił do siebie czy do Ciebie.

- Otrzymałem go szmat czasu temu - przyznał. - trochę nam zeszło z zaczęciem treningu.
Archie? Czy to czasem nie ktoś znany? Wydawało mu się, że jego siostra coś kiedyś o nim mówiła, nie był tym wtedy zbyt zainteresowany, więc zwyczajnie nie zapamiętał szczegółów. W każdym razie nie było to teraz zbyt istotne. Miał przed sobą silnego trenera, to czy jest sławny czy nie pozostawało sprawą drugorzędną.
- W każdym razie jeśli się spieszysz to będę się streszczał - zaczął. -  Znasz jakieś niezłe miejsce do treningu? Nie chodzi mi o zwykłe centrum takie jak to, pytam o jakąś trasę, miejsce gdzie moglibyśmy się udać, by powrocie tutaj być dość silni by zmierzyć się choć z pierwszym liderem.
Pomysł czerpał ze starych filmów, gdzie mistrz wysyłał swego ucznia na ciężką przeprawę, po powrocie z której uczeń zyskiwał siłę, która wcześniej była mu obca. Oczywiście nie liczył na cud, nie miał też zbyt sprecyzowanego celu podróży, wiedział, że trening w mieście na dłuższą metę stanie się nużący i nie może tu wiecznie przebywać. Wymagająca, aczkolwiek możliwa do pokonania przez laika trasa, była dokładnie tym czego w tej chwili szukał.

@Seath:
- Jakieś ciekawe miejsce powiadasz... - Archie zamyślił się. - To dosyć daleko stąd, ale warto się tam udać. Równina trzech jezior to świetne miejsce. Kręci się tam sporo pokemonów i czasem można spotkać innego trenera, bo podróżują tamtędy niemal wszyscy odchodząc z Rajskiego Półwyspu. Aby się tam dostać najlepiej byś udał się drogą nr. 1 do Gold Beach, następnie drogą nr. 2 dotrzesz na pogranicze dżungli i Rajskiego półwyspu. Tam droga skręca ostro na południe, w stronę kolejnego miasta i dżungli. Ty jednak musisz z niej zejść i podróżować wzdłuż granicy dżungli, a kiedy dotrzesz do brzegu oceanu udać się wzdłuż plaży na północ. W pewnym momencie powinieneś ujrzeć wielkie jezioro... wtedy już będziesz na miejscu. A teraz wybacz, ale umówiłem się z przyjacielem. Obyśmy się spotkali kiedy już stoczysz wiele walk! - Brązowooki uśmiechnął się i ruszył do wyjścia, zostawiając Cię samemu sobie.

Huh. Równina trzech jezior? - myślał. - Niech będzie, to jakiś pomysł.
Słuchał Archiego uważnie, starał się zapamiętać drogę. Pi razy drzwi kojarzył mapę regionu, więc potrafił mniej więcej ustalić położenie miast. Najpierw miał udać się do Gold Beach, w drogę zamierzał wyruszyć jeszcze dzisiaj, właściwie to nawet zaraz. W prawdzie przydałaby mu się nowa koszula, ale to nie sprawa życia i śmierci, sprawi sobie ją w Golden Beach, póki co nie zamierzał marnować czasu. Póki był dzień, zamierzał maszerować.
- Dzięki! - Rzucił do Archiego na odchodne.
Zastanawiał się jakie stworzenia spotka w owej Równinie trzech jezior. Spodziewał się typów wodnych, które bądź co bądź nie najlepiej mu się kojarzyły, nie miał jednak zamiaru ich odrzucać. Znał kilka gatunków pokemonów wodnych, które naprawdę by go interesowały, na przykład Kingdra - potężny wodny smok. Przez chwilę trwał tak, wyobrażając sobie pokemony różnych kształtów, które mógłby spotkać będąc już na miejscu. Naprawdę wczuł się w to całe trenerowanie.
- No nic. Yorokobi, odpocznij trochę. - Rzekł wyciągając pokeball w stronę szczurka.
Opuścił teren treningowy kierując się w stronę wyjścia z miasta, tak by dotrzeć na drogę numer 1.
Z/T

Pokemon przytaknął, że rozumie... ale chyba nie do końca zrozumiał. Mimo to jednak postanowił spróbować, ale jakoś nie potrafił wydobyć z siebie ni krzty grama wody. Zdecydowanie miałeś rację, mimo że to podstawowy atak, to raczej nie będzie zbyt prosty do opanowania dla twojego pokemona...

Slowpoke popatrzył przed siebie chwilę... może się koncentrował? A może kombinował jak to zrobić z tą wodą... w końcu chyba spróbował wypluć chociaż najmniejszą jej dawkę, ale wypluł tylko trochę śliny. Chyba nie o to chodziło. Spróbował ponownie, ale wyszło mu to samo. Slowpoke wyglądał na mocno niepocieszonego z efektów jego prób...