Droga nr 8

Jest! Wolny! Nareszcie ludzi... mniej! Opuściłem bez żalu port w West Star i ruszyłem przed siebie niemal biegnąc. Po chwili zreflektowałem się, zatrzymałem i postawiłem Krabbyego na ziemi.
- W końcu możesz rozprostować nogi. - Powiedziałem z uśmiechem do pokemona i ruszyłem dalej przed siebie w kierunku mostu, który musiał być na tej drodze. Tam zamierzałem opuścić te trasę i zrobić sobie przystanek nad rzeką, a potem... potem się pomyśli co dalej.

Słońce nie było czymś wyjątkowym, w Hoenn taka pogoda to właściwie norma... przez pół dnia, bo przez drugie pół lało. Ciekawe czy i tu zacznie padać? Spojrzałem poza drogę na glebę, ale ta wyglądała jakby dawno nie doświadczyła wody. Chyba nie zacznie... w sumie dobrze. Lubię deszcz, ale moknąć już na początku drogi nie było by zbyt przyjemnie. A co do wody i wracając myślami do rzeki, jak już będziemy tam stać to może Krabby nauczył by się nowego ataku... tylko niech ja się zastanowię jakiego.

Tak więc usiadłem sobie przy brzegu i zacząłem się rozglądać... i przyglądać filarom mostu. Krabbyego chwilowo zostawiłem samego sobie, a ja wlazłem pod most bo jak by to miejsce się nie kojarzyło to był tu cień. A ja choć przyzwyczajony do temperatury, to jednak nie nawykłem długo siedzieć w pełnym słońcu. Zresztą mama nieraz powtarzała, że to niebezpieczne.
- I jak woda Krabby?

Relaks relaksem.. ale czas do pracy. Przyjrzałem się filarom mostu, jak głęboko one były. Chyba że któryś z nich był jeszcze w części lądowej tego podmościa (słowotwórstwo jest piękne!). Taki filar to dobry obiekt by potrenować pewien atak, który dobrze by Krabby znał. Innym moim pomysłem było drzewo... ale drzewa pewnie rosną gdzieś dalej, a jeśli dobrze pójdzie to przynajmniej chwilowo będziemy mogli jeszcze posiedzieć w cieniu i względnym chłodzie. Wilgotność, cień, a jednak wysoka temperatura. Do tego przyzwyczaiły mnie lasy deszczowe w domu i dlatego siedziało się tutaj naprawdę przyjemnie...

I nastał dzień dzisiejszy, jak mawiał klasyk! Nie zatrzymując się ani na chwilę nadal podążałem przed siebie. Nie śpieszyłem się jednak, bo chociaż chwilowo podążałem drogą, to w głowie odtwarzałem sobie obraz mapy. Na szczęście pamięć miałem całkiem dobrą, a więc... idąc dalej drogą niebawem minę rzekę. Rzeka to większe prawdopodobieństwo na pokemony wodne, a od nich raczej wolałbym się chwilowo trzymać z daleka. Oczywiście jest tam most, więc wodę spokojnie ominę, ale chodząc ubitymi ścieżkami zapewne nie znajdę ciekawych pokemonów, więc należało by zejść z drogi w tym miejscu i ruszyć na północ, gdzie rozciąga się otwarta i zwykle sucha przestrzeń. Tam być może spotkam coś ciekawego z czym będzie szansa się zmierzyć...
Więc najzwyczajniej w świecie zszedłem z drogi i ruszyłem na przełaj, na północ.

Jak pomyślałeś, tak zrobiłeś, a przynajmniej zacząłeś wcielać swój plan w życie. Krok za krokiem przemierzałeś Rajski półwysep. Krajobraz był dość zróżnicowany, z lewej strony, tuż za ścieżką, (od której nie oddaliłeś się jeszcze zanadto) spokojna tafla wód, z prawej niemalże bezkresne włości rajskiego półwyspu, a całkiem niedaleko, na wschodzie, jakaś rzeczka. Roślinności nie było zbyt wiele, ot jakiś krzak, wysuszona trawa, w końcu było tu bardzo gorąco, nic więc dziwnego że na Rajskim półwyspie bardzo często spotykane były Pokemony typu ognistego. Twój Chimchar mógłby całkiem nieźle się tutaj czuć.
Po dłuższej chwili w końcu dotarłeś do jakiegoś ciekawszego elementu, mianowicie do całkiem pokaźnego, (jak na okolicę), drzewa. Rosło sobie tak niby nic, pośród tego całego zaduchu.  
Sama obecność drzewa nie była jednak najdziwniejsza, na owym drzewie siedział mężczyzna. Po chwili uzmysłowiłeś sobie, że go znasz, jakiś czas toczył bardzo widowiskowy pojedynek w centrum walk. Jego Infernape zmierzył się z Poliwrath'em przeciwnika i mimo niekorzystnego typu - zwyciężył. Walkę oglądała niemała grupka, ten gość musiał być kimś znanym, chociaż nie wyglądał na takiego. Zwykły brodaty mężczyzna o nieco ciemniejszym kolorze skóry, ubrany również nie był jakoś specjalnie, zwykły t-shirt, dżinsy, sportowe buty. Mówili na niego.... Chyba Marcus. Coś Ci na pewno świtało..
Gdy zobaczył że się mu przyglądasz tylko pomachał, nie widziałeś wyrazu jego twarzy, skryty był on w cieniu, który roztaczało niezbyt potężne, acz godne drzewo.
(Piszesz na Rajskim Półwyspie.)

Rzeczywiście, skrelpowska mina czyniła Nebraskę dość ponurym pokemonem. Przynajmniej na zewnątrz, może w głębi serca jednak się cieszyła z tego pikniku? Kto tam wie.
Gdzieś na lewo znajdowało się morze, nieznacznie skryte za drzewami. Chyba nawet w jakichś lukach pomiędzy gałęziami widziałaś taflę wody? W końcu woda wydaje się mieć taki sam kolor jak niebo, które było bezchmurne.
Podróż wydawała się lekko dłużyć. Wariata przebranego za Duskull na szczęście nie spotkałaś i nie widziałaś. Zaraz, co to za promień słoneczny na prawo? Może ci się wydawało, ale po prawej, wśród drzew dojrzałaś chyba odbicie od jakiegoś szkła, jakby lusterka.
Skrelp chyba też zwróciła na to uwagę, obracając lekko głowę w tym kierunku. Nie widziałaś jednak żadnego ruchu. To chyba było przywidzenie... Po prostu dolne zwoje mózgu dały o sobie znać. Poszłaś dalej, ale wtedy znów dojrzałaś jakiś błysk.
Cholera, wygląda to jak wstęp do jakiegoś słabego horroru...

Skrelp przygotowała się do ataku. Najwidoczniej twoje słowa przekonały ją, że błyski promieni słonecznych nie są tylko przywidzeniem. Przez krótką chwilę nie było żadnego błysku, aż w końcu dojrzałaś błyśnięcie promienia słonecznego dalej. Pobiegłaś w tym kierunku, aż w końcu przechodząc przez gęstsze krzaki dojrzałaś źródło zainteresowania. Lusterko w czarnej ramce trzymane przez jakiegoś gościa w czarnym stroju. Przy jego prawym barku lewitował szary pokemon z maską wyglądającą jak czaszka. Do momentu wypowiedzenia przez ciebie słów nie zwrócili chyba specjalnej uwagi na twoje gwałtowne zbliżanie się.
Jednak po zadaniu pytania ubrany na czarno facet obrócił się. Zrobił to tak pokracznie, że peleryna którą na sobie nosił owinęła się wokół niego. Na twarzy miał tą samą maskę co towarzyszący mu pokemon. Poprawił pelerynę ruchem ręki, która wcześniej pod nią wpadła.
- Nazywają mnie cosplayerem, dziwakiem, wariatem, ewentualnie też pseudo-poetą, bo zwykle rymuje. Jednakże, moje imię to Mr. Dark. A to moja Duskull. - przedstawił się nieznajomy z lekkim ukłonem, lewą ręką wskazując swoją towarzyszkę. Jego głos kontrastował z tym uprzejmym przywitaniem się, bo był dziwnie zły. Może naoglądał się za dużo złoczyńców, zaczął ich naśladować i już mu taki głos został... kto tam rozumie wariatów patrzących na swoją twarz w lusterku mając maskę?

Mr. Dark schował w końcu lusterko do kieszeni i obrócił w przeciwnym kierunku. Wyciągnął ręce na boki i nieznacznie idąc przed siebie dał odpowiedź.
- Podróż prowadzę w kierunku Fogs City. Jednakże drogę zgubiłem podczas podróży lasem, który tutaj przemierzałem, aby unikać ludzi, którzy mnie rozumieć nie umieją. - nagle schował ręce i znów się obrócił błyskawicznie. Peleryna ponownie opatuliła się wokół niego, więc odepchnął ją ręką. W drugiej znów miał lusterko.
- Jak właściwie mnie znalazłaś, pani? - zadał teraz sam pytanie.
Duskull po prostu przyglądała się swojemu... właściwie to nie wiadomo jaka jest ich relacja... uznajmy go za właściciela. Przyglądała się swojemu właścicielowi, a przy zadaniu pytania spojrzała w twoim kierunku.
Skrelp uważnie obserwowała wariata z swoją tradycyjną miną. Patrząc na jej charakter, nie dziwne by było, gdyby gotów była na jakiś ewentualny atak, choć na razie Mr. Dark wydaje się po prostu nieszkodliwym dziwakiem.

Mr. Dark przeszedł obok ciebie w kierunku z którego przybyłaś.
- To niezwykłe, że znalazł się ktoś, kto nie zwymyślał tej maski kryjącej oblicze tajemne, którego zdradzać nie wolę. Albowiem oni mogą być wszędzie, szczególnie w tym lesie. Duskull, dostrzegasz coś? - obrócił się w kierunku swojego pokemona.
Duskull rozejrzała się, po czym zaprzeczyła. Najwidoczniej nie zauważyła żadnych osób/istot/czegoś tam, o których mówił tajemniczy przebieraniec. Zaczął więc kierować się po drodze, spoglądając raz jeszcze w lusterko. Duskull powoli przemieściła się obok ciebie by dołączyć do Mr. Darka. Skrelp obserwowała pokemona żałobę (Requiem Pokemon). Twarz twojego pokemona nie ułatwiała w określeniu emocji, ale wyglądała na dość niedobrze nastawioną do dziwnego gościa.
Podczas drogi nastąpiło pytanie o maskę.
- Wygodna jest, choć wolałbym jej nie nosić. Muszę jednak kryć się przed tymi, którzy technologię chcą zniszczyć. - odpowiedział na pytanie.

Mr. Dark zatrzymał się gdy zadałaś pytanie. Zrobił młynek ręką. Duskull znów rozejrzała się i gestem poinformowała, że nie dostrzega niczego podejrzanego.
- Zowią się oni... Team Earth. Nie wykluczam, że już zdołali trochę wykonać swojej pracy przeciw technologii, ale nie słyszałem o żadnym większym ich ataku. Podają się za tych, co chcą przywrócić ludzkości zjednoczenie z naturą. Jednakże, w rzeczywistości chcą z nas zrobić ludzkie Psyducki, by łatwiej nami rządzić. - wyjaśnił w przybliżeniu. - Więc nazwałbym ich... fanatyczną, złowrogą, wersją hipisów. - dodał, przypominając pierwsze z twoich pytań.
Po chwili znów ruszył razem z Duskull w drogę do Fogs City.
Nagle krzaki zaszeleściły. Mr. Dark zatrzymał się, a Duskull nieznacznie schyliła głowę.
- Czysto miało być, duchu żałobny! Cóż więc rusza się w krzakach? - zdumiał się. Krzaki chwilę szeleściły po czym...
Wyszedł niebieski pokemon z trawą na głowie... zwykły Oddish.
- Dobra, nieważne. - Mr. Dark powoli ruszył dalej, spoglądając w lusterko. Duskull jeszcze chwilę obserwowała się nawzajem z Oddish, po czym dołączyła do właściciela.

- Nie można ufać krzakom dzisiejszym. Jak ci tu nagle jakiś członek Team Earth nie wyskoczy to szczęścia dużo posiadasz. Albo to ja pecha do nich mam. - Mr. Dark powiedział swoim charakterystycznym szykiem zdań. Wyminęliście Oddisha, który gdy tylko poszliście zniknął znów w krzakach.
Mr. Dark na pytanie poprawił maskę, po czym biorąc lusterko przed twarz, niczym Hamlet czaszkę, zrobił młynek ręką, po czym począł recytować:
- Napadnięty, albo nienapadnięty, oto jest pytanie.
Kto idzie pewniej; ten kto podejrzliwie.
Stoi pod gradem złowrogich traw złoczyństwa.
Czy ten, kto stawia opór swemu strachowi.
Najwyżej w walce przegrywając.
Podejrzewając- Odpoczywając- i nic poza tym- i przyjąć,
że klęska uśmierza ból i strachy tysiąc liczące
Tych lęków które dostają się umysłowi
W spadku przeżyć. O tak, taka sytuacja
jest nieprzyjemna... - nagle Duskull zwróciła uwagę na wstrząsy krzewów, więc dziwak schował lusterko i przerwał tą przedziwną gadkę. Jego peleryna opatuliła się wokół ciała.
Nagle na drogę wyskoczyli dwaj ludzie ubrani w zielone płaszcze. Jeden był mężczyzną, z łysą głową, haczykowatym nosem i groźnym wzrokiem o brązowej barwie. Drugą była kobieta o blond-włosach z kolczykami przypominającymi liście. Obok mężczyzny pojawił się Oddish, ten sam którego spotkaliście wcale nie tak dawno temu, obok kobiety - żółwi starter z Sinnoh, Turtwig.
- Nareszcie cię mamy, Mr. Dark! - wykrzyknął mężczyzna bardzo silnym głosem.
- Oto są pogromcy technologii. Duskull, pokaż kto rządzi w tej okolicy. - nakazał Mr. Dark. Jego głos nagle wydał się znacznie zimniejszy. Nieznacznie zbliżył się do ciebie, odgarniając pelerynę i robiąc lekki ukłon.
- Czy mogę prosić o wsparcie, by szybciej się ich pozbyć? - jego głos znów wydał się przyjemniejszy.

- Mr. Dark, dajemy ci ostatnią szansę! Albo oddasz się w nasze ręce, albo pojmiemy cię siłą! - odezwał się ponownie mężczyzna, widocznie nie zwracając na ciebie uwagi do momentu wypuszczenia Cyanide.
- Więc ty z nim współpracujesz? Wygląda na to, że nie mamy wyboru. - w końcu swoje powiedziała kobieta. Turtwig i Oddish zbliżyli się.
- Dziękuję za asystencję, młoda damo. Czas spuścić łomot tej dwójce. Duskull, dajmy mały pokaz siły. - czułaś zmianę w głosie Mr. Darka. Wydawał się znacznie groźniejszy. I już nie mówił swoim własnym szykiem zdań. Jeżeli mówi normalnie, to już chyba robi się poważnie...
-
- Oddish, Absorb! - wydał rozkaz mężczyzna. Pokemon wystrzelił z ust mały czerwony promień, który Duskull jakby nigdy nic ominęła lekkim "odleceniem" w bok.
- Och, doprawdy. Duskull nie nabiera się na ten atak. Pokaż jak się atakuje. - Mr. Dark spojrzał w lusterko, a oczy Duskull zaświeciły się na fioletowo, wykonując Confuse Ray. Nagle Oddish zaczął się chwiać. Żałobny pokemon wykonał Leer, zmniejszając obronę zarówno Oddish jak i Turtwiga, po czym zbliżył się i rozrzucił ręce na boki, otaczając się cieniem. To chyba był Astonish... (-46).
- Oddish, wykonaj Acid! - pokemon nagle się przewrócił, zadając samemu sobie obrażenia. (-14) Konfuzja zadziałała.
-
Przejdźmy do Cyanide i Turtwiga.
- Turtwig, Withdraw! - nakazała kobieta. Żółw schował się do swojej skorupy, po chwili zaświecił na zielono i wyłonił się. Wtedy dostał Infestation (-60), który w kształcie maluteńkich czarnych kuleczek przylgnął do pokemona. Kobieta chyba nie przejęła się tym. A szkoda, bo powinna... Naprawienie utraconej obrony nie uchroniło żółwia przed obecnymi obrażeniami, bo na szczęście jest to atak specjalny.
- Tackle! - rozkazała kobieta. Przeciwnik zaatakował, jednak wtedy na ciele Venonata pojawił się niebieski blask i Turtwig zatrzymał się. Disable poskutkował.
- Tak pogrywasz? Razor Leaf! - wydała znów komendę. Pokemon wyrzucił w kierunku znajdującego się akurat Venonata szereg małych liści atakujących cel. Pokemon pechowo dał się zaskoczyć, obrywając tym ciosem, na szczęście bez krytycznych obrażeń, które są dość powszechne przy tym ataku. Odezwała się też odporność Venonata (-20).
Turtwig obrywa w wyniku działania Infestation. (-137)