Polowanie Kateriny nr.1

Gdy tylko twój balon wylądował, poczułaś jeszcze mocniejszy wiatr we włosach. Z każdej strony dochodziły głosy ptaków i trzepot ich skrzydeł. Pióra to i już ci się pod nogami walały! Dostałaś Zestaw do Wspinaczki, 15 Safariibalii i masę przekąsek. Gdy tylko zerknęłaś w dół, zobaczyłaś wielką przepaść. Nie było widać ziemi! A i tak część jaka mogła być ziemią została zasłonięta przez chmury, puszyste chmury wyglądające jak bita śmietana!

Przeliczyłam jeszcze raz Safariiballe, zestaw przekąsek oraz najważniejsze - czy sprzęt do wspinaczki jest sprawny. W końcu po raz pierwszy przyjdzie mi się zmierzyć z takim wyzwaniem.
- Tutaj jest pięknie. - szepnęłam, wydawało się, że białe chmury można wręcz zjeść. Zaczęłam rozglądać się dookoła, a jeśli nie uda mi się niczego dostrzec próbuję wspiąć się odrobinę wyżej.

Kulek nie brakowało, smakołyków też. Zestaw był sprawny. Jednym słowem wszystko w porządku i to jak najlepszym.
Rozejrzałaś się. W pierwszej chwili nie zobaczyłaś niczego co skupiłoby twoją uwagę.. Gdy nagle.. Pierwszy kandydat do złapania. W twoim kierunku leciał pokemon gołąb z liczbą Pi w nazwie. Mianowicie Pidove. Maluch nie zdążył wyhamować i wpadł na ciebie.. Gorsze. O mało nie spadliście ze skalnego podestu, na którym stałaś! On to jeszcze by poleciał. Ty jednak to co innego. Co prawda, widziałaś, że dokoła ciągle krążyły specyficznie oznakowane Latające Pokemony, mające chronić takich jak ty. Jednak i tak spadanie nie jest czymś miłym.
Gołąb, odkleił się od ciebie i stanął na kamiennym podłożu. Popatrzył na ciebie.

-Aaaaaa! - krzyknęłam i szybko zamknęłam buzię na kłódkę. Głupia! Jeszcze wystraszę pokemona i co wtedy zrobię? Zreflektowałam się i przybrałam "miluśną pozycję". To znaczy, że na mojej twarzy pojawił się przepiękny uśmiech, który stanowił za znak przyciągający pokemony. Rzuciłam Pidove troszkę smakołyków, mając nadzieję, że mu zasmakuję. Następnie rzucam w niego pokeballa.

~14~

Gołąb zaczął wesoło skakać dokoła jedzonka. Zaraz zaczął je dziobać, i powoli zjadać. W końcu przestał z powolnym jedzeniem i zaczął się wręcz napychać! Ty w tym czasie rzuciłaś kulkę. Jeden.. Dwa.. Pyk. Gołąbek złapany! Będzie na obiad! Ależ oczywiście, takaż dama z dobrego domu raczej nie będzie jadła byle pospolitego gołębia, i to jeszcze takiego, którego prędzej przeznaczy się na sprzedaż czy do drużyny. W każdym razie, zainteresowanie darmowym jedzeniem wzrosło. Pojawiło się więcej gołębi z liczbą Pi w nazwie. Gorsze jednak, że wszystkie miały wyraz twarzy "Daj jeść!"

Jak to jest, że zawsze przy malutkim szczęściu wszystko odwraca się o 360 stopni? Przy łapaniu pokemona wszystko szło pięknie, aż do teraz. Czy te ptaszki nie są karmione, czy coś? Przecież taka chmara to przestraszyć człowieka na zawał potrafi! Zbyt wiele nie myśląc rzuciłam jedną garść w chmury, aby przynajmniej jakaś część Pidove po nie poleciała, drugą garstkę jedzonko rzuciłam tym, które zostały. Na końcu wzięłam nogi za pas i biegnę przed siebie ile tchu w płucach. W razie końca drogi ponownie wspinam się troszkę wyżej i poszukuję pokemonów.

Biegając robiłaś straszliwy hałas, wszystkie pokemony żyjące w tej części safarii pokryły się w swoich gniazdach, dodatkowo zakrywały się dodatkowymi liśćmi. Wiadomo, oś tam było widać, ale gdy tylko zbliżałaś się do ich gniazda uciekały nie wiadomo dokąd. Ale jedno było pewne, miejsce gdzie wylądowały było odpowiednio daleko abyś nie miała szans ich zauważyć. Przy okazji jeden z nich nafajdał Ci na buta. Nie było to spełnienie twoich marzeń, ale przynajmniej miałaś szansę dotknąć GNA pokemona żyjącego w tym regionie. Chociaż ja wolałbym użyć ściereczki, no ale cóż, twój wybór, ja nie wnikam.

Zgubiłam ich? Zgubiłam?! Najróżniejsze myśli krążyły w mojej głowie. Nie chciałabym tutaj spaść. Zatrzymałam się. Nienawidziłam latania, ani nawet samej myśli o tym. Mimo tego zdecydowałam się tutaj przyjść, przezwyciężyć strach. Przecież jakby spadła to pokemony mnie złapią...prawda?
Ciężko oddychałam.. Kondycja nie ta. Trzeba będzie trochę poćwiczyć. Obrzydlistwo na mojej nodze odebrały mi resztki optymizmu. Mimo tego rozglądałam się dalej. Może jakieś pokemon chce znaleźć trenera i to on mnie znajdzie? Teraz szłam spokojnie, dokładnie przyglądając się okolicy.

Gdy nachyliłaś się ze zmęczenia punkt ciężkości twojego ciała zmienił swe położenie. Nagle zaczęłaś się delikatnie zsuwać, powoli ale stopniowo spadałaś coraz to niżej. Aż w końcu zaczęłaś turlać się na sam dół. Zemdlałaś, a gdy otworzyłaś swe oczy na szczycie jednego z klifów ujrzałaś scythera. Teraz tylko tam wejść, no chyba że dasz radę wrzucić safariball do niego. A może nie chcesz go łapać i wolisz zostać na dole? Jednak ja nie radzę. W miejscu gdzie teraz przebywasz nie ma nawet śladu żadnego pokemona. A Scyther może trochę kosztować. Ale jak to powiedział kiedyś sławny człowiek "róbta co chceta"!

- Że wut? - szepnęłam, nie wiedząc zbytnio co się stało. Pomacałam głowę. Wszystko na miejscu. Sprawdziłam czy nie jestem ranna. Następnie podniosłam swoją łepetynę ku górze. Miałam szczęście, że nic strasznego mi się nie stało. Poprawiłam sprzęt wspinaczkowy i powolutku przesuwałam się do góry. Zmęczona rzuciłam Scytherowi troszkę jedzonka.
- Hej. - uśmiechnęłam się. - przebyłam do ciebie dość długą drogę. - po czym szybko rzuciłam pokeball, modląc się, aby się złapał.

Pokeball wchłonął w siebie pokemona i zaczęły się nerwowe chwile. Te parę sekund trwało tak długo jak godziny, ba dni! Ale w końcu machina błysnęła czerwonym światełkiem po raz ostatni i wydała charakterystyczny dźwięk, pokemon się złapał! Odetchnęłaś z ulgą, w dodatku mogłaś chwilkę odpocząć, nie znaczy to że miałabyś chwilowo zaprzestać łapania pokemonów, na pewno są jakieś sposoby łapania pokemonów z ukrycia. Tylko jakie, masz jeszcze dużo czasu na przemyślenia.

- Yay! - szepnęłam radośnie, nie popełniając tego samego błędu jak przedtem. W końcu nie chcę wystraszyć pokemonów! Zmęczona usiadłam po turecku w miejscu, gdzie byłam raczej pewna, że nie spadnę. Rozsypałam w tym samym czasie karmę wokół siebie i rozglądałam się, czy jakiś pokemon się na nią skusi.

~13~

Siedziałaś tak dłuższą chwilę. Krew płynęła leniwie, a ciało zaczynało drętwieć, do tego z braku ruchu organizm z wolna stygł i zaczynało ci być zimno, ale... czekanie się opłaciło. W końcu przylacił do ciebie niewielki owad z gatunku: Ledyba.

Bez namysłu sięgnęłam do paska i rzuciłam Safariballem w pokemona. Nie miałam nawet siły, aby z nim porozmawiać, czy też podrzucić mu jakieś przekąski. Zamiast tego wstałam i rozprostowałam kości. Jeśli pokemon się złapał to biorę go i idę dalej, jeśli nie ma go w kulce to nic z tego sobie nie robiąc wspinam się wyżej.


~12~

Ledyba odczekała w ballu ledwie do pierwszego "piknięcia" potem wyskoczyła z niego i czym prędzej odleciała... cóż, bywa i tak.

Z pomocą zestawu wspinaczkowego pnę się na wyższe "piętro". Chwilę odpoczywam i wypatruje pokemonów, przedtem rozsypując przed sobą troszkę przysmaków, by ich więcej zbawić.

Twoje smakołyki zadziałały, pokemon zjawił się, wylądował szybko i znów wleciał w górę. Zauważyłaś że jest to swanna. Chyba czegoś szuka, a przynajmniej to tak wygląda, cała karma zjedzona. Możesz dać więcej.

Nasypałam na dłoń trochę karmy i poczekałam, aż pokemon do mnie podleci, gdy to zrobi mówię:
- Witam mała, chciałabyś zostać moim pokemonem? - jeśli stwierdzę, że jest mi przychylna to dotykam ją safariballem.

Pokemon zleciał po karmę, gdy zjadł uśmiechnął się do Ciebie po twoich słowach, przyłożyłaś ball, a ten wyszedł z niego, pokazał Ci że nie może iść do twojej drużyny, ma małe i musi się nimi opiekować, mógł zrobić to wcześniej, teraz straciłaś ball.

Smutna i jednocześnie wkurzona ruszyłam przed siebie, po raz kolejny upatrując latających stworków. W dłoni wciąż trzymała przysmaki i w momencie, w którym zauważę pokemona wyciągam rękę z jedzonkiem i rzucam pokeballa.

~11~

Tymczasem spotykasz kolejnego pokemona, jest nim mothim, pomylił twoje ciuchy z kolorowym kwiatkiem, może safariball będzie przypominał mu jungle? Nie wiadomo, jednak mogłoby to pomóc w złapaniu go.

- Hejo. - powiedziałam i zaczęłam kręcić się wokół pokemona. Chciałam mu dać poczucie bycie w dżungli. Jeśli nie odstraszyłam swoim tańcem pokemona, rzucam w niego ballem.

~10~

Nie odstraszyłaś go, pokemon zaczął tańczyć z tobą taniec deszczu i rozpadało się, rzuciłaś w niego ballem, a ten wszedł do niego aby nie zmoknąć, masz kolejnego pokemona gratulacje! Ale teraz będzie ciężej, skały są śliskie, wspinaczka będzie trudna.

- Było super. Teraz będzie ciężej. - spięłam wszystkie dostępne mięśnie i zaczęłam wspinać się na wyższe partie gór. Wciąż rozglądałam się za pokemonami.

Spadłaś, miałaś jednak szczęście, wylądowałaś na grzbiecie dragonite. Tak tego samego o którym myślisz; pseudo-legendarnego pokemona z Kanto, grzecznie podrzucił Cię na górę i uśmiechnął się.