Polowanie Seatha [3]

Drzwi.
Cóż. Przechodzenie przez drzwi nigdy nie jest pewnym profitem. Kto wie co znajduje się za drzwiami? Odpowiedź jest prosta.. Na pewno nie Dyunn.
Nie był więc nieostrożny, wolnym krokiem zbliżył się do drzwi i delikatnie dotknął klamkę. Na początek przysunął się uchem do drzwi i zaczął nasłuchiwać. Jeśli po drugiej stronie było cicho, mogło to oznaczać, że coś się tam czai, tylko nie daje znaku życia. W tej alternatywie Seath zamierzał wtargnąć do pomieszczenia z wolna i ostrożnie. A jeśli po drugiej stronie znajduje się jakiś głośny warkot? Cóż w tym wariancie zdecydowanie lepiej wtargnąć szybko, ale nie zbyt szybko, Dyunn w końcu zdecydowanie nie chce wypłoszyć stąd pokemonów, a jedynie wtargnąć na tyle szybko bądź wolno by w każdym wariancie być bezpiecznym.

Następny kot? Cóż, widocznie miał do nich szczęście.
Dyunn ostrożnie zbliżył się do mruczka i przysunął mu pod pyszczek nieco karmy.
- Witaj, masz ochotę coś zjeść - zapytał nieco drętwo, no ale taki już był, nic nie mógł z tym zrobić.
Następnie wstał obejrzał Meowth'a z każdej strony i pomyślał chwilę.
~ Hmm. To musi być ta druga odmiana. Typ mroczny? Coś w tym guście.
- Wiesz.. Na szlaku.. W sensie tam gdzie podróżuje, też jest ze mną Meowth. Nieco inny niż ty, też nieco inny niż większość jakby się nad tym zastanowić.. W każdym razie, może się dogadacie.
Po tych słowach dziewiętnastolatek wyciągnął 4 safariballe i spróbował pochwycić mrocznego kocura.

10 safariballi (4 rzucam)

53, 96 - zużyłeś dwa balle

Alolan Meowth bez wahania zaczął jeść ci z ręki, mrucząc nieco w przerwach pomiędzy połykaniem łakoci. Twoje słowa nie wywołały większej reakcji, chociaż byłeś pewien, że kot cię zrozumiał. Gdy skończył jeść rzuciłeś w pokemona safariballem, jednak ten uskoczył i spojrzał na ciebie z desaprobatą, niemo dając ci naganę. Jak to tak - łapać Meowtha zanim się umyje? Nie może przecież w takim stanie wejść do balla.
Poczekałeś więc aż skończy się szykować. Do drugiej kulki wszedł bez problemu.

- To było szybkie - mruknął.
Cóż. Chyba nie miał już tutaj nic do roboty. Ruszył więc dalej, rozglądając się po zamczysku.
Planował udać się w stronę czegoś w rodzaju lochów, bądź innych podziemi. Jeśli żyją tu pokemony mroczne, to raczej preferują życie w ciemnościach, a lochy będą najciemniejsze, prawda? Prawda?
Prawda czy nie prawda, decyzja zapadła, a Dyunn usilnie starał się odnaleźć jakiekolwiek schody w dół.
Po zamczysku starał się przechadzać uważnie, by niczego nie przegapić, a jednocześnie na tyle ostrożnie by nie wpakować się w kłopoty.

8 safariballi

Schody w dół? Są. Lochy? Nie do końca. Cóż... Nie można mieć wszystko. Dyunn postanowił więc udawać, że spiżarnia, którą odnalazł, jest najprawdziwszym lochem i bez zbędnego marudzenia zajrzał do środka...
Czego oczywiście szybko pożałował...
Choć w pierwszej chwili wcale nie zauważył zagrożenia, a tylko nieco pajęczyn, kurzu i kilka połamanych pólek... I... Piec? To kuchnia?
Najpierw nadszedł chłód, a następnie ciepło. Ciepło bólu rozlewającego się po jego policzku. Przez twarz Seatha przebiegł pełen wachlarz emocji, od zaskoczenia, przez strach i gniew, po coś podobnego do radości.
- Wojownik... - szepnął gdy kilka kropli jego krwi zderzyło się z posadzką.
Tutaj rozmowa nic by nie dała, na polu walki rzadko się rozmawia. Oczywiście Dyunn nie planował toczyć zażartego boju, chciał tylko przeprowadzić krótką dywersję (z ewentualnym profitem), choć głównym celem była oczywiście ucieczka.
Chłopak wyciągnął jednego safariball'a i cisnął w kierunku łasicy. Miał nadzieje, że nawet jeśli się nie złapie, to i tak Sneasel będzie na tyle zdezorientowany nagłym pojawieniem się kulistego przedmiotu, że Dyunn da radę szybko się ewakuować.

8 safariballi (jednym rzucam)

Plan się powiódł... Zawsze miał się powieść prawda? Taki był w ogóle plan?
Cóż.. Powiadają, że jeśli coś działa, to nie jest to głupie. Dezorientacja przeciwnika za pomocą szeptania losowych słów wpisana na listę broni masowego rażenia.
Chłopak kilkukrotnie podrzucił kulkę z łasicą w dłoni po czym - z wciąż nieco zdezorientowanym wyrazem twarzy - odłożył ją do torby i ponownie wspiął się po schodach. Kuchnia nie była tym czego szukał i nie pomogło nawet wmawianie sobie, że kuchnia to loch.. Jaka kuchnia jest niestety każdy widzi...  
Tym razem Seath nie szukał jednak lochu. Jak mawiała jego siostra: ''Jeśli czegoś szukasz to przestań tego szukać, wtedy samo wpadnie Ci w ręce.'' Zamierzał zastosować się do wspomnianej złotej myśli, więc zaczął otwierać losowe drzwi i wchodzić w losowe przejścia w nadziei, że znajdzie coś interesującego.

7 safariballi

Seath rzucił okiem na pokemona wesoło podskakującego na tronie. Nie wyglądał na ''Wojownika'' ( ͡° ͜ʖ ͡°), więc zdecydował się zostawić go w spokoju. Mimo wszystko - by nie popełnić gady - wysypał mu nieco karmy przed tronem, w ramach daru. Kto wie? Może ten stworek był tutaj kimś ważnym. W końcu przesiadywał na tronie. Seath od obsługi safari usłyszał kiedyś, że na różnych safari między pokemonami dochodzi do bardzo ciekawych sojuszy i czasem faktycznie wydają się one mieć swych liderów, frakcje i odziały. Nie niemożliwym było więc, by Inkay był tutejszym królem.
Po złożeniu ofiary chłopak wycofał się i ruszył dalej w poszukiwanie ciekawych miejsc. Najchętniej takich, w których mieszkają szczury.

86

Twoja dalsza wycieczka po zamku była już bez niespodzianek. Typowe opustoszałe pokoje, mroczne korytarze... Wtem wpadłeś na trop mniej przyjaznych okolic, zapewne nie przeznaczonych dla gości. Zejścia do lochów wciąż brak, ale czułeś, że jesteś blisko. Przy rozglądaiu się za schodami zostałeś zaskoczony przez czyjeś warknięcie. Obejrzałeś się prędko i zauważyłeś małego Deino. Smok prawdopodobnie cię nie widział, zważywszy na to ile ma włosów na głowie, ale na pewno słyszał. Spostrzegłś również tajemniczy kamienny przycisk wystający nieco ze ściany... niestety blisko ów mrocznego stworka. Ale może to nie przycisk, a tylko jakiś defekt z winy architekta.

7 safariballi

Chłopak usłyszał warknięcie i tak jak każdy rozsądny bywalec safari - natychmiast się odwrócił. Przed sobą ujrzał jakiegoś gada z czuprynką spod znaku ''Jestem martwy w środku.'' Sam gad nie był jednak na tyle interesujący jak to co znajdowało się za nim. Owe ''coś'' wyglądało jak przełącznik, a jak każdy szanujący się poszukiwacz przygód wie, przełączniki w starych zamkach prowadzą zazwyczaj do sekretnych pomieszczeń, lochów, najwyższych wież etc..
Seath od razu przeszedł do działania, spróbował znaleźć coś czym mógłby cisnąć, jeśli niczego takiego nie było w pobliżu, to zwyczajnie wysypał nieco karmy - tak by uderzając o posadzkę ziarenka wydały nieco dźwięku. Miał nadzieje, że smoczek podąży w kierunku, z którego nadejdzie odgłos, a on w tym czasie będzie mógł niezauważenie przemknąć ku przełącznikowi. Rzecz jasna, jeśli uda mu się - przypadkiem - znaleźć pod nogami coś wielkości kamienia, to Dyunn użyje tego czegoś do odwrócenia uwagi Deino, tak by nie marnotrawić karmy.

7 safariballi (5 rzucam)

Dyunn niewątpliwie miał dziś szczęście, najpierw szybkie zażegnanie kryzysu z łasicą, teraz perfekcyjnie wykonany plan. Czuł się niemalże jak w czepku urodzony!
Nie dał się jednak ponieść euforii. Nadal starał się trzymać emocje na wodzy, gdyby Deino nagle zdecydował się powrócić sytuacja mogłaby szybko się pogorszyć.
Wtem otworzyło się przed nim ukryte przejście. Jego szczęście podwoiło się gdy okazało się, że schody prowadzą w dół. Czyżby prowadziły do lochów? Czas się przekonać!
Wtem..
Coś błysnęło, coś zamiauczało.. zamiauczało? Następny Meowth?
Kotowaty ''zapalił światło'', a Seath ujrzał, że Meowth to raczej nie był. Co więcej, kot wyglądał nieźle rozeźlonego i nieco obolałego... a przy tym nadal był dość uroczy.
Dziewiętnastolatek postanowił działać szybko, usiadł na stopniach by mniej więcej zrównać się poziomem z kociakiem, a następnie zaczął mówić:
- Wybacz mi. Zupełnie Cię nie widziałem. Pewnie nie spodziewałeś się, że ktoś będzie tędy przechodził. Bo widzisz u góry jest ukryte przejście... - zaczął mówić do kota - eh, nieważne mam tu coś na zgodę.
Sięgnął do kieszeni by wyciągnąć nieco karmy i poczęstować płomiennego kota.  
Stworek wydawał się idealnym uzupełnieniem drużyny. Nintendo mógłby się od niego nauczyć nieco pewności siebie, a ognisty typ dość nieźle uzupełniał braki drużyny Dyunna.
Chłopak zdecydował się spróbować przekonać czarnego kota by ten dołączył do jego ekipy i był skłonny przeznaczyć do owego przekonywania, aż 5 safariballi.
Miał nadzieje, że nadepnięcie na czarnego kota nie przyniesie mu pecha.

Cóż... Sytuacja wydawała się dość pechowa.. Najpierw nadepnięcie, potem nieudane przeprosiny i próby przełamania pierwszych lodów, a na końcu seria pocisków z pokeballi, które z pewnością również nie wywarły najlepszego wrażenia na pokemonie.
Mimo wszystko Seath nie zamierzał odpuścić sobie tegoż stworka. Mimo iż początek ich znajomości był raczej pechowy, to Seath wciąż wierzył, że kot będzie w przyszłości dobrym kompanem - który z pewnością pomoże Nintendo w przełamaniu jego gałgaństwa, a może nawet nieco utemperuje nieco Kaiju - bo wydaje się mieć odpowiednio silny charakter.
Tak więc Litten - bo chyba taki to był gatunek, był już pewnym wyborem jeśli chodzi o to jakiego pokemona dziewiętnastolatek zabierze z tego safari. Dyunn wybrał już nawet imię - Fukitsu.
Oznaczało ono Pech i doskonale opisywało okoliczności w jakich się poznali.
Wolnym krokiem ruszył ku wyjściu z zamku raz na jakiś czas spoglądając na safariball ze złapanym kotem, zastanawiając się jak to wszystko się potoczy.