Polowanie Emolgi

Trafiłeś na safarii w którym znajdują się pokemony 55 różnych gatunków. Od najsłabszych typu slowpoke, do bardzo silnych takich jak metagross.

(Gdybyś mógł, to przy każdym zużytym ballu pisz w nawiasie stan w sensie ile ich posiadam ;x)
Kumara rozejrzał się dookoła, nigdy nie był na księżycu, nawet nie wiedział czego się spodziewać. Było tutaj niezwykle cicho, nawet gdy próbował coś powiedzieć, ciężko mu było odszukać dźwięk wydobywany z jego gardła. Zrobił kilka kroków na przód, w końcu przylazł tu po to by złapać jakieś pokemony, nie może tak bezczynnie stać.

Gdy zrobiłeś pierwszy krok wiedziałeś już co Cie czeka. Dużo mniejsza grawitacja i zwiększona ilość azotu w powietrzu utrudniały Ci polowanie, gdy podniosłeś nieco głowę zauważyłeś lecącego w twoim kierunku natu.

Wyrzuciłeś pokeball który nie trafił w pokemona, miałeś jednak szczęście że jest on tak głupi że pomyślał iż jest to gigantyczne ziarenko i dziobem aktywował mechanizm. Safariball spadał powoli na glebę, gdy zawadził o charakterystyczny księżycowy piach ujrzałeś że pokemon się złapał!
(14 ball)

Jeśli raz poszło gładko to i raz musi być ciężej. Powoli robiłeś kroki, nie byłeś przyzwyczajony do tak słabej grawitacji, zobaczyłeś w oddali xatu, ale nie miałeś sił go dogonić. Pokemon uciekł Ci z zasięgu wzroku.

- Cholera! - jęknął pod nosem próbując biec, lecz marnie mu to wychodziło. Potknął się o własne nogi i powolnym ruchem upadł twarzą prosto w kupkę księżycowego piachu. Podniósł się, otrzepał twarz, a następnie ruszył przed siebie. Wiedział, że im więcej złapie tym więcej zarobi, tak czy siak pobyt tutaj się mu opłacał.

Opłacał się, wszystko co jest za darmo się opłaca, no oprócz wpier**lu. Chociaż jeśli napastnik złamałby Ci kończynę dostałbyś odszkodowanie! A w pokemonach gdy wyruszysz na pseudo księżyc spotykasz często mime juniora. O właśnie go zobaczyłeś!

Bóg jaki prowadzić cie ma drogą podboju świata chyba chce ci pomóc. Mały Mim złapał się bez żadnych przeszkód. Nawet prze zchwilę nie próbował uciec z kulki.

Jack podniósł kolejną zdobycz. Był z siebie dumny, wcześniej jeszcze nie złapał 2 pokemonów w tak krótkim czasie, wiedział jednak, że to nie koniec jego polowania i może pobić swój rekord. Wszystko zależy od szczęścia. Dalej powoli kroczył po księżycowym pustkowiu. Typ psychiczny to jeden z jego ulubionych, w sumie to sam trener powinien udać się do psychiatryka.

(13 balli)

Spacerowałeś sobie po "księżycu", a twój czujny wzrok wyłapywał wszelkie istoty poruszające się i nie wyglądające jak skała. Tym jednak razem nie wyłapał niczego co mogłoby go na sobie skupić. Nie widziałeś ani jakiś żółtych psów, ani skaczących na sprężynach świń czy nawet lisa z ogonem jakby przeciętym tasakiem..

Pokemon jakiego zobaczyłeś po długiej przerwie na pewno nie był tym z rodziny "Ditto mnie pokona nie używając transformacji", no i przy okazji był to wyewoluowany pokemon. Mianowicie Slowking. Popatrzył na ciebie swoimi mądrymi oczami i zastanawiał co taki ktoś jak ty tu robi.

Jack popatrzył na Slowkinga, byłby to niezły okaz gdyby udało mu się go złapać. Rzucił kilka przysmaków w różnych kierunkach, tak by zdezorientować pokemona. Następnie cisnął z przekonaniem kolejny Safari Ball licząc na kolejne zwycięstwo. Na pewno zasiliłby swoją armię taką zdobyczą. Kolejna potężna broń na jego rozkazach!

(12 balli)

Pokemon przyglądał się smakołykom myśląc, od którego zacząć. Wtedy to właśnie ty, rzuciłeś Kulkę. Pik.. Pik.. Pokemon wydostał się, jedna z tego co widziałeś nie miał zamiaru zwiewać jedynie dalej zastanawiał się, który przysmak zjeść, aż w końcu chwycił ten na lewo od niego i zaczął powolnie jeść.

Kumara poirytowany zachowaniem Slowkinga wyrzucił kolejny pokeball. Nie mógł mu odpuścić. Do trzech razy sztuka, jeżeli nie tym razem to spróbuje ponownie, chyba ze stwór ucieknie. Nie każdemu udaje się spotkać tak potężny okaz na safari. Jeżeli nie wcieliłby go do swojej armii to na pewno sprzedałby za korzystną cenę.

(11 balli)

No jak tak można! Stwór ponownie się wyrwał. Ale i ponownie nie uciekł. Chwycił po kolejną z przynęt, tym razem tą po jego prawej, i zaczął zajadać, patrząc co chwila na ciebie tym dociekliwym spojrzeniem. Tak jakby chciał wiedzieć, czy masz cierpliwość by rzucać w niego dalej.

Kumara stwierdził, że ten rzut będzie ostatni. Cisnął Safari Ballem w pokemona zajętego wcinaniem przynęt, a następnie odwrócił się i powoli szedł w innym kierunku, nie mógł tracić czasu na jakiegoś tam Slowkinga, on mu całej armii nie zastąpi. Podbijanie świata to ciężki... yy... zawód? Trzeba do niego cierpliwości, ale i potężnych oddziałów do zarządzania. Jeden osobnik nie będzie tak silny jak trzy inne.

(10 balli)

Los chyba postanowił być dla ciebie łaskawy. W końcu.. Po chyba trzecim już rzucie, pokemon w koronie z muszli złapał się, razem ze swoim brzuchem wypchanym przynętami.
Ruszyłeś przed siebie, jednak niczego nie dojrzałeś.

Los chyba wystawia cie na próbę cierpliwości ponownie nie zsyłając żadnego okazu do armii. Nawet najmniejszego stwora, który mógłby stać się twoją nową bronią. Choć i tak miałeś już kilka nowych, jednak co z tego skoro ich jest tu więcej! Tylko wredne nie chcą wystawić nosa.

Trochę nieciekawie. Czyżby bóg, który uprzednio prowadził cie przez Safarii zrezygnował? Ponownie na twej drodze nie pojawił się, żadne stwór! Żaden pokemon! Żadne kieszonkowy zwierzak, jaki byłby zdolny do wskoczenie w kulkę zwaną Safari Balem! Jakeż tak można.