Droga nr 1

Przybył tutaj z West Star, przemierzając drogę dość spokojnym, z lekka wolnym krokiem. 
- Ziew. - Szedł lekko po skosie, coraz to bardziej podsuwając się do tutejszej plaży i tym samym ziewając siarczyście. Ciężko ukryć zmęczenie po ostatnich wydarzeniach, w które życie mężczyzny było dość bogate. Raz to złodziejaszki, a innym razem zwyczajni głupcy, przeciętni trenerzy pragnący wrażeń i wyzywający kogo popadnie - aby tylko był trenerem. Reno do takich nie należał, nie wyzywał przypadkowych ludzi i na ogół nie paliło mu się do pojedynków Pokemon. Nie był to typowy przykład z książki, jednak dawał z siebie wszystko na swój własny sposób i wciąż parł do przodu, rozwijając się jako trener, ale też i jako specjalista od pokemonów. Już nawet nie tylko stworzeń typu wodnego, ale całego ogółu. To miało spore znaczenie, zważając na to, że większość swojego życia poświęcił jedynie na wodniki. Z teraźniejszą, bardziej otwartą postawą było mu łatwiej o rozwijanie się, jednak wciąż nie ukrywał swojego zamiłowania do stworzeń wodolubnych i to właśnie z nich chciałby komponować swoją przyszłą drużynę. Możliwe i to właśnie dlatego po części, nieświadomie, zdecydował się właśnie na miejsce. Na mieście nie jedno słyszał. Ciekawe stworzenia mówili, raj dla trenera. Ciągle zastanawiał się, ile w tym prawdy i nieco powątpiewał w te informacje. Jego popyt do wody jednak ostatecznie popchnął go ostatecznie od obadania tego miejsca, uznając też, że będzie miał okazję się popluskać w wodzie i co najważniejsze - dobrze się bawić. Taka odskocznia od intensywnej przeprawy, pozbawionej czasu na bezsensowne przystanki, jest jak najbardziej dobrą opcją, chyba.
- Haha, woda! - Podwinął nieco nogawki i szybko wskoczył do plażowej, przybrzeżnej wody skacząc, chlupiąc i robiąc co tylko jego dusza zapragnie.
- Na co czekasz Shin, wskakuj do mnie! - Zaganiał swojego startera do przyłączenia się, bo ten też niewątpliwie był wymęczony przypiekającym słońcem. Cieplutka, lecz zarazem chłodna woda, muszelki, piękne kamyki i jeszcze więcej innych atrakcji - z tego wszystkiego aż można zapomnieć o swoim pierwotnym celu, który był powodem przybycia młodzieńca właśnie w to miejsce..

Po odpis zapraszam TUTAJ.

A więc to tędy dotrę do Gold Beach.. Ciekawe. Zwykła, wybrukowana droga. Cóż chcieć więcej. Najprostszy możliwy sposób. Ciekawe tylko jak ta droga się potoczy. Będzie spokojnie, agresywnie, może jeszcze coś innego? Kto wie! Kto wie! Na pewno nie ja! Za to nie mogę się doczekać. Ciągle tylko siedziałam w domu w warsztacie, a teraz mogę zrobić w końcu coś innego i ciekawego! Z Magnetem! Może pierwsza walka? O! O! A może dziki pokemon? Ach.. Nie mogę się doczekać. Jestem tak podekscytowana jak nigdy! Pierwszy raz zostawiona sama sobie i bez brata.. Dobra. To będzie ciężkie. Ale jeśli uda mi się dotrzeć do Frost Summit, będzie ze mnie dumny jak nikt inny! Tak! Tak! Tak!

Podekscytowana do granic absurdu przemierzałaś drogę na której było spokojnie jak nigdy. Minęłaś grupkę turystów, których jednak nawet nie zaczepiałaś bo nie wyglądali w najmniejszym stopniu na trenerów. Jeden tylko strzelił ukradkiem fotę twojemu Magnesowi. Tak czy inaczej oni szli w kierunku z którego Ty przyszłaś, a Ty szłaś tam skąd oni przybyli... znaczy się najpewniej przybyli, bo 100% pewności mieć oczywiście nie można. Słońce świeciło, Ty się pociłaś bo było dobrze powyżej 30 stopni jak nic, chmur nie stwierdzono, a jedyne pokemony jakie widać to latające wysoko nadmorskie poke-ptactwo.

Nieco oszołomiony rozejrzał się po drodze. Cóż nie do końca taki był plan,ale przecież w następnym mieście też musi być to centrum walk czy jakoś tak. Niezrażony ruszył przed siebie polnym krokiem odkładając ralts na ziemie by ta mogła mu towarzyszyć w podróży nie szedł za szybko bo nie chciał przemęczać swojej towarzyszki. P za tym szukał ludźmi z którymi mógł by zawrzeć znajomość,ale nie walczyć ,bo aktualnie nie za bardzo mógł.

@Patryk:
Ruszyłeś drogą przed siebie, była ładna pogoda, wiał delikatny wiatr, poke-ptactwo wysoko w powietrzu nieustannie skrzeczało. Minąłeś grupkę turystów nie wyglądających na trenerów, jeden z nich zrobił zdjęcie Ralts. Oni szli do West Star, a Ty... w sumie nie byłeś pewny gdzie kończy się ta droga. Ale chyba najlepszy sposób to to sprawdzić?

Niewiele myśląc kontynuowałem podróż przyśpieszając nieco rozglądając się za końcem scieżki.
Atena jak co przygotuj się na trening.- Powiedziałem spokojnie do niej patrząc czy nadąża za moim tępem

@Patryk:
Końca drogi nie było widać, minąłeś z pomocą mostu rzekę i maszerowałeś dalej. Twojej towarzyszce zdaje się odpowiadało narzucone tempo. Było już popołudnie, ale słońcu daleko było do horyzontu, na podróż nieco za gorąco, ale tutaj to chyba norma. Albo przynajmniej norma o tej porze roku, więc nie ma co narzekać. Lepiej tak, niż jakby było 20 na minusie... a więc reasumując dobra pogoda na podróż.

Droga wzdłuż plaży.. Znowu woda.. - pomyślał po raz kolejny wyobrażając sobie czerwone smugi pływające po powierzchni ciemnej wody.
Chciał odwieść od siebie te ponure myśli, potrzebował towarzystwa, Yorokobi najprawdopodobniej uciął sobie drzemkę we wnętrzu pokeball'a, ale... kto inny z pewnością z chęcią pobiegałby trochę na wolności.
- Akuma, chodź podreptaj sobię trochę - rzucił do sępika. - Tylko nie sprawiaj nikomu problemów.
Ruszył przed siebie upewniając się czy Akuma podąża za nim. Jeśli nie, zamierzał wziąć ją na ręce. Miał nadzieję, że tym razem ta nie upierdzieli go w dłoń, jak to zrobiła podczas ich pierwszego spotkania. Nadal miał delikatną bliznę na palcu, dziób miała silny. Możliwe, że już teraz ptak był nieco silniejszy od jego szczurka, chociaż tamten na pewno bił Akumę na głowę w doświadczeniu. Może nie w wojennym doświadczeniu, ale na pewno w życiowym, a chyba ten doświadczenia typ liczył się najbardziej spośród wszystkich jego form. Przez chwilę zastanawiał się czy nie iść bosymi stopami po wodzie, by zaznać trochę orzeźwienia, odrzucił jednak ten pomysł, to również mogłoby przywołać nieprzyjemne skojarzenia. Szedł przed siebie, ze swym nowym pokemonem na rękach, bądź przy nodze w zależności od kaprysów małej samiczki. Idąc rozglądał się, jeśli zauważy coś interesującego zamierzał to zbadać.

@Seath:
A więc ruszyłeś sobie w drogę po tej drodze. Najlepiej było by patrzeć na północ, tam nie było wody, a tylko łagodne wzniesienie terenu z krzakami i drzewami rozrzuconymi rzadko i chaotycznie. Kojarząc obraz z mapy gdzieś tam daleko musiało być pasmo wulkaniczne, nie ono jednak miało być teraz twoim celem. Demoniczna sępica posłusznie dreptała u twego boku, podczas gdy słońce świeciło niemiłosiernie... ale czy Vulaby, albo przynajmniej jego ewolucyjna forma nie występują na pustyni? Właściwie nie byłeś tego pewny, ale jedno jest pewne - twojej samiczce słońce zdawało się nie przeszkadzać...

===============================================
Nanori:
Ruszyłaś prostą jak z procy strzelił drogą. Kilkanaście metrów przed tobą w tym samym kierunku podążał inny człowiek, ale nie byłaś pewna czy to on, czy jednak ona. Z budowy ciała przypominał raczej faceta, ale miał... albo miała naprawdę długie, czarne włosy. A widząc tą osobę tylko od pleców łatwo się pomylić. Obok tego osobnika dreptał niewielki pokemon, trochę w kształcie jaja, z niewielkimi nóżkami i skrzydełkami, które chyba nie były zdolne poderwać go do lotu.

- Eh.. Akuma, Dobrze tak chyba nie zwracać uwagi na słońce? Co? - przekornie mówił do pokemona.
Jego Vulaby nie był raczej zbyt rozmowny, było to nieco irytujące, iż maluch wszystko olewa, nie można było jednak zaprzeczyć, że miało to również swój pewien urok. Drepcząc po piasku raz po raz marzył o tym by przenieść się właśnie tam, na te zielone wzniesienia na północy. Nawet jeśli drzewa rozrzucone były tak niezbyt gęsto, to z pewnością miło byłoby pod jednym takim usiąść. Nie miał jednak na to czasu, parł przed siebie zdeterminowany, by jeszcze dzisiaj dotrzeć do Golden Beach... albo przynajmniej odkryć coś ciekawego. Cóż, gdyby noc zastała go na szlaku, byłoby nieco nieprzyjemnie spać gdzieś pod przysłowiowym krzakiem, zwłaszcza, że śpiwora ze sobą nie miał. Korzystając z okazji, że nie miał obecnie lepszego zajęcia złapał za aparat i zrobił kilka zdjęć wzgórzom, które wydawały mu się całkiem miłe dla oka, po chwili namysłu zdecydował się sfotografować również i plażę.
Czego się nie robi dla siostry - pomyślał.

Seath:
Pokemon coś tam mruknął w odpowiedzi, a Ty zabrałeś się za robienie zdjęć i wtedy usłyszałeś "hej, poczekaj!". Chwilę później, kiedy właśnie zrobiłeś fotkę plaży stała obok Ciebie obca dziewczyna

Nanori:
Osobnik przed Tobą zatrzymał się i zaczął robić zdjęcia, nie było więc trudno go dogonić...

Odwrócił się, tuż za nim szła jakaś ruda dziewczyna. Czego mogła chcieć? Nie miał pojęcia. W każdym razie nie miała raczej złych zamiarów, przywitała się..
O czym ja myślę? Nie mogę podejrzewać każdego o bycie bandziorem, to zwykła dziewczyna - pomyślał.
Wziął Akumę na ręce i zbliżył się do dziewczyny.
- Cześć - mruknął tylko.
Wyglądała na trenerkę, może chciała się zmierzyć? To by było mu nawet na rękę prawdę powiedziawszy, Rattata musiał trenować.
- Masz do mnie jakąś sprawę? - spytał, starał się brzmieć przyjaźnie, jednakże stare przyzwyczajenia nie do końca pozwoliły mu na to.

- Dyunn, Dyunn Seath - przedstawił się. - Tak, jestem trenerem.
W międzyczasie cofnął swoją Akumę do pokeball'a. Nie chciał by się zniecierpliwiła, wydawała mu się dostatecznie silna na obecny etap podróży, więc do walki wybrał Rattatę. Wypuścił go z pokeballa.
- Proponuję pojedynek 1 na 1. Bez przedmiotów leczących. - Zaproponował. - Co ty na to?
Miał nadzieję, że Yorokobii zdążył już wypocząć po treningu.

- W porządku, u mnie będzie walczył ten szczurek - wskazał na Yorokobiego. - Zaczynaj więc.
Podniósł Yorokobiego i przeniósł go kawałek dalej, tak by i trenerzy i pokemony stały oddalone od siebie w odpowiedniej odległości.
- Yorokobi, nasza pierwsza walka, mam nadzieje, że dasz z siebie wszystko - rzekł chcąc zmotywować pokemona do walki.
Liczył na wygraną, gdyby przegrał musiałbym zawrócić do poke-center, nie chciał podróżować z rannym pokemonem, nawet jeśli byłby w pokeball'u.
Zobaczymy czy ten pojedynek będzie chodź w 1/4 tak efektywny jak tamten Archiego. - pomyślał, choć nie spodziewał się cudów.

Jeśli jego pokemon zostanie sparaliżowany może być nieciekawie. Mimo wszystko to nie będzie koniec świata, siła jego ataków przynajmniej wzrośnie, o ile da radę je wykonać.
- Dobra. Yorokobi zacznij od Tail Whip, może to trochę rozkojarzy twojego przeciwnika i osłabi jego defensywę. Potem atakuj na przemian Tackle i Bite po 2 razy każdym, uważaj na błyskawicy tej Emolgi, jeśli cię sparaliżuje może być nieciekawie. - instruował swego pokemona, Tackle powinno być bardziej efektywne, jednak Bite ma szansę przerwać atak przeciwnika, kazał więc pokemonowi stosować obydwa.
Mimo iż walka się jeszcze nie zaczęła już czuł ten dreszczyk emocji, już chyba wiedział co czuła jego siostra oglądając te wszystkie transmisję z mistrzostw.

@Seath i Nanori:
A więc zaczął się pierwszy pojedynek, zarówno dla was jak i dla waszych pokemonów! To szczur szybciej odnalazł się na polu bitwy i pomachał ogonem, jednak już chwilę później dostał porządnie thunder shock (65). Szybko się jednak otrząsnął i uderzył tackle, jednak Emolga wykonała dobry unik i znów uderzyła thunder shock. Tym razem jednak pokemon Dyunna był w ruchu i nie udało się go trafić. Mimo to Emolga szybko przeszła do kolejnego ataku, szybkiego ataku, którym już trafiła bezbłędnie (39)! Rattata jednak odpowiedział skutecznym bite (70), niestety pech chciał, że udany atak spowodował paraliż u szczura. Tym samym jednak została aktywowana jego umiejętność. Spróbował zaatakować tackle, ale paraliż skutecznie temu zapobiegł, a Rattata znów dostał elektrycznym atakiem (65)! Kolejny atak szczura również spalił na panewce, za to Emolga nie miała najmniejszych problemów by uderzyć raz jeszcze thunder schock (65)...

WALKA!:

Sytuacja nie prezentowała się zbyt kolorowo, teraz by to wygrać Rattata musiałby mieć sporo szczęścia, musiałby przezwyciężać paraliż i zadawać jak najwięcej obrażeń. Był to wyścig z czasem. sparaliżowany Rattata powinien atakować skuteczniej, więc Dyunn zdecydował, że trzeba porzucić wszelką bardziej skomplikowaną strategię i skupić na prostej sile Yorokobiego.
- Yorokobi zacznij od jednego Bite, może uda ci się w ten sposób powstrzymać jeden atak, następnie wykonaj serię czterech tackle. - Instruował swego podopiecznego. - Pamiętaj by unikać błyskawic.
Przynajmniej teraz gdy jest sparaliżowany nie musimy martwić się o kolejny - pomyślał gorzko.
Nadal mogli to wygrać, wszystko zależy od tego jak często paraliż uniemożliwi Rattacię atak. Dyunn wciąż nie tracił nadziei.