Polowanie Cristy

Ciemno wszędzie, głucho wszędzie, co to będzie, co to będzie? W elektrowni było ciemno, nie dziwne, w końcu od dawna nie ma tu prądu... w każdym razie taka jest teoria, bo przyszłaś tu zdobyć stworka elektrycznego. Dobrze, że dostałaś latarkę przy wejściu, bo pewnie już byś się dawno zabiła potykając o kable walające się po podłodze. Przed tobą korytarz i kilka drzwi po obu jego stronach... a w torbie skitrane 10 safariballi.

Przyszedł czas by zwiększyć elektryczną stronę armii Cristy! Nie ma niczego lepszego jak szybki, elektryczny pokemon, albo taki sam tylko wyjątkowo silny i wytrzymały. Nawet jeśli miała już swój mały cel i jedno było pewne. Bez Rotoma się stąd nie ruszy, a jak już go znajdzie będzie męczyć, aż złapie. To, taka typowa dla niej pewność. Dlatego też uważnie rozglądała się w każdy zakamarek, starając się nie używać latarki aż za często. To w końcu duch! Jeszcze go wystraszy czy coś.
Dobrze, że Magnet nie był razem z nią. Pewnie znów by się do czegoś przyczepił, uruchomił i jak nic byłaby to jakimś cudem prasa hydrauliczna!

Chodząc i zaglądając w różne zakamarki w pierwszej chwili nawet nie zauważyłaś, że ktoś Cię obserwuje. Zorientowałaś się dopiero gdy w końcu na chwilę włączyłaś latarkę i... zobaczyłaś małego pokemona, który zareagował wycofaniem się kilka kroków do tyłu i pokazaniem niewielkich, ale jednak zawsze groźnych zębów!

Shinx! Nie było niczego słodszego wśród pso-kotowatych pokemonowych stworów tego świata! Gdyby nie to, że ustaliła sobie złapać Rotoma, pewnie już zaczęłaby przekonywać tego słodziaka do współpracy. Jednak, trzeba trzymać się ustaleń.
Okrążyła spokojnie elektryka posyłając mu uśmiech i mówiąc "Nic ci nie zrobię", by zostawić go w spokoju i pognać w jakimś innym, ciekawszym kierunku, w którym miała nadzieję coś znaleźć. Coś, co było oczywiście duchem, ale i elektrykiem. Trzeba zwracać uwagę na sprzęty! Może już opętał kosiarkę, albo lodówkę!

Uśmiechając się do pokemona nie zauważyłaś kabli i wyrżnęłaś na ziemię. Na szczęście poza kablami nie było tu żadnych przedmiotów o które mogłabyś się poobijać, więc nic wielkiego się nie stało, ale nerwy Shinxa nie wytrzymały i pokemon zwiał. Znowu jesteś sama w opuszczonej elektrowni... a może to tylko złudzenie i jednak ktoś Cię obserwuje?

Nieostrożność to w sumie je drugie imię! Inaczej nie skończyła by z wybuchającym mechanizmem w rękach i nie miała by blizny po bliskim spotkaniu z rurą. Starą rurą. To nic miłego, mówię wam.
Zimna, stalowa podłoga nie był miłym zjawiskiem, ale lepsze to niż kolejne rury, albo prasa hydrauliczna, czy inne badziewie. A może by z tej perspektywy czegoś poszukać?
Czołgając się odpaliła latarkę i zaglądała w te niżej położone zakamarki. Kto jej zabroni?

Czołgając się znalazłaś starą metalową szafę, zamkniętą, ale przy samej podłodze drzwi były przerdzewiałe na wylot. Zajrzałaś do środka z latarką i od razu się cofnęłaś, bo coś mało nie odgryzło Ci nosa! Z dziury w drzwiach szafy głowę wystawił pies... znowu szczerząc kły.

Psy! Co te słodkie pupilki aż tak pchają się w ręce Cristy? Electrike to jeden z tych bardziej pospolitych elektrycznych stworzeń, ale też i z tego względu był bardzo wyjątkowy. Nie da się ukryć, że to jeden z tych stworzeń, które bardzo chciałaby dorwać, ledwo się powstrzymała od tego, ale cóż. Ma do złapania coś innego i chociaż nie wiadomo ile miałaby szukać, znajdzie!
Ostrożnie wstała i wycofała się do tyłu. Może za jakimiś drzwiami będzie coś ciekawego?

Pokemon widząc że się cofasz sam wrócił do siebie. Ty zaś spokojnie weszłaś do ciemnego pomieszczenia... w którym nie wiadomo co jest. Wypadało by użyć latarki aby się dowiedzieć, bo po ciemku naprawdę nic nie było tu widać.

Nic nie widać. Żadnej lampki. Więc nie ma tu żadnego elektrycznego urządzenia, które by działało. To pocieszenie. Zapaliła więc latarkę rozglądając się uważnie po wnętrzu, może gdzieś tutaj będzie ciekawy pokemon elektryczny? Oczywiście, każdy wie co ma na myśli mówiąc ciekawy, ale sama możliwość spotkania się z tymi pięknymi stworami to już dla niej coś co wymaga upamiętnienia specjalną szufladką w głowie.

Po zapaleniu latarki zdziwiona odkryłaś, że to... biuro. I owszem była tu lampa, na suficie, oraz lampka na biurku. Nie było jednak włącznika tej pierwszej na ścianie, a jedynie wystające ze ściany kable. W tej drugiej zaś żarówka była zbita, więc również do niczego się nie nadawała. Okna zaś były zamalowane czarną farbą i stąd ta ciemność... no i na pierwszy rzut oka nie było widać pokemonów.

To, że na pierwszy rzut oka nic nie ma, nie znaczy, że nie ma wcale! Jako życiowa optymistka (tak tak bardzo..) - coś tu musi być. Zaczęłam przeczesywać każdy kawałek biura w poszukiwaniu pokemona. W takim miejscu... Tutaj gdzieś musiał się skitrać Rotom. Nie ma bata! Jaki inny pokemon przesiadywał by w biurze? Chociaż bardzo możliwe, że żaden.. Ale, ja tutaj nadal mam nadzieję!

Na nic nadzieja i poszukiwania. Dowiedziałaś się tyle, że wszystkie meble są puste, a niektóre wręcz się rozpadają (biedne krzesło...). Na nic też męczenie wiatraka który stał w koncie, nie był on żadnym pokemonem. To samo zresztą komputer ze zbitym monitorem i wymontowanym twardym dyskiem stojący na biurku. Absolutnie nic godnego uwagi tu nie było! A może jednak?

Nie nie. Tutaj coś musi być. To zbyt.. Podejrzane. Przeglądną wszystko jeszcze raz i to jeszcze dokładniej z latarką i bez niej. Na wszelki wypadek. Coś.. Przynajmniej kartka z napisem "Tutaj nic do cholery nie ma!" by się przydała. Jeśli serio nic, a nic nie uda mi się znaleźć, to cóż.. Pójdę szukać za innymi drzwiami.

Jednak znalazłaś! Pod szafą w której kiedyś musiały być dokumenty, a dziś były połamane regały coś wypatrzyłaś. Szafa była lekka więc po prostu ją przewróciłaś, a tam siedział... dziwny... placek? Ale taki z oczami... trochę jak ryba... w sumie ciężko to nazwać. Sama oceń:

No cóż.. Nie był to jakiś super pokemon.. Szczerze mówiąc, nigdy nie przepadałam za tym.. Czymś. Stunfisk? Jakoś tak? Jakkolwiek się nazywał, zostawiłam go w spokoju i wyszłam z tego pomieszczenia i udałam się poszperać w jakimś innym. Może tam będzie Rotom? Kto wie.. Moje szczęście i tak mnie nie lubi!

Wyszłaś z biura i twoim oczom ukazał się przerośnięty pokeball, który nie wyglądał na przyjaznego. Chociaż może tylko tak wygląda... w sumie to w ogóle żyje?! No... skoro Magnet żyje, to może on też... przynajmniej w pewnym sensie. Bo życie z punktu widzenia biologii to to raczej nie jest.

Nope. Nope. Nope. Nope, i jeszcze raz nope. Złapać, to?! PRZECIEŻ TO MI W POKEBALLU WYBUCHNIE! I to jeszcze jest pokeball. Fajny pokemon, racja, ale nie. Nie chcę wybuchów, nie jestem terrorystką. Chcę jedynie ducha, który będzie kradł sprzęty elektroniczne i pomoże mi z ogarnięciem tych, które będę miała do naprawy czy co innego. Dlatego właśnie ominęłam go tak szerokim łukiem jak nigdy i zajrzałam w pierwsze lepsze drzwi, byle by mi na twarzy nie wybuchł, bo to się źle skończy.

SŁODKI. Tak najprościej można określić to myszowate stworzenie, ale nie! Ta tępa dzida była uparta i nie brała niczego co jej pod nos podstawili! Zostawiła stworkowi trochę jedzonka i poszła dalej szukać po tych pierdzielonych korytarzach, gdzieś tutaj w końcu musi być Rotom! Tylko on jej w głowie, ale co poradzić. Miała bzika na punkcie tego pokemona i to w sumie nikogo nie dziwi. Kogo by w końcu mogło dziwić? Szukała dokładniej niż kiedykolwiek ktoś mógł szukać.

Nope. Nie. To jest za słodkie, znowu! Nie tego chciała Crista. Chciała strasznego ducha, nie uroczego wiewióra, który patrzył na nią takim wzorkiem jakby miał ją zjeść... Tylko tym wzorkiem. Och nie. Zostawiła mu trochę jedzenia i spierdzieliła ile się szybko dało, żeby znaleźć to czego szukała. Może tu siedzieć pół roku, i tak nie wyjdzie bez Rotoma. Chyba, że jej się super poszczęści i znajdzie coś Shiny.. Ale nie. To ma przecież pecha i wepchało się w młodości na ostre rury... Ta. Pewnie będzie szukać jeszcze pół roku.