Polowanie Lettie [2]

Znów tutaj jestem. Poprzednia wyprawa przyniosła kilka mrożących krew w żyłach momentów z pewnym niesympatycznym stworzeniem w roli głównej, jednak potrzeba znacznie więcej, by mnie zniechęcić. A zatem polowanie czas zacząć.
Na widok łuny światła odruchowo skierowałam się w jej stronę, jednak zatrzymałam się wpół kroku. Po chwili wahania dokonałam zwrotu o 180 stopni i zdecydowanie wkroczyłam w lewą odnogę korytarza. Mrocznych stworów najlepiej szukać właśnie w mroku.
-------------
10 Balli

Przystanęłam na chwilę, by popodziwiać wysiłki niedźwiadka. W tym małym puchatym ciałku niewątpliwie mieszkał duch prawdziwego wojownika.
- Imponujące - powiedziałam szczerze. Uklękłam obok i przybierając ton profesjonalisty, dodałam: - Wydaje mi się jednak, że jeszcze lepszy efekt osiągnąłbyś, gdybyś zmienił taktykę. Zamiast szybko boksować ścianę, spróbuj uderzyć raz, w zamian za to wkładając w ten cios całą swoją siłę. O tak.
Ajjjjjhhh... Demonstracja ciosu zdecydowanie nie była dobrym pomysłem. Heroicznie powstrzymałam napływające do oczu łzy i żałośnie spróbowałam zatuszować grymas bólu uśmiechem. Nie mogłam przecież pozwolić, by Pancham uznał mnie za mięczaka.
- Widzisz, jestem trenerem Pokemonów. Jeśli chcesz, mogę zabrać cię ze sobą i pomóc rozwijać ci twoje umiejętności. Na pewno znajdzie się wielu przeciwników chcących się z tobą zmierzyć w pojedynku.

Rzucam 2 Safariballe
-------------
9/8 Safariballi

Troska Panchama kompletnie mnie rozczuliła. Wytrwały bokser i czuły opiekun w jednym. Byłby naprawdę miłym towarzyszem podróży... I zarazem świetną przeciwwagą dla destrukcyjnego Spiritomba.
Byłam niemal zdecydowana wyjść i zabrać pandę ze sobą, ale szkoda by było kończyć przygodę w miejscu, gdzie dopiero się zaczęła. Ostatecznie nic nie stało na przeszkodzie, aby przynajmniej zwiedzić dalszą część zamku i zapoznać się z innymi lokatorami.

Hmmm... Czy to ta sama sala, w której ostatnio spotkałam psotną Poochyenę? Jeśli tak, ktoś od tego czasu musiał tu być i uprzątnąć bałagan. Wszystkie zbroje stały w nienagannym szeregu, nieruchome jak na warcie. Uznałam, że przydałby się w tym miejscu jakiś żywy element dla rozweselenia tej grobowej atmosfery, dlatego bez dłuższego namysłu położyłam niewielką kupkę karmy na środku korytarza, a następnie zaczęłam pojedynczo rozkładać na ziemi przysmaki na kształt ścieżki prowadzącej za jedną ze zbroi. Cicho przykucnęłam w jej cieniu i spokojnie czekałam, aż jakiś łasuch sam do mnie przyjdzie po śladach.

Po dłuższym oczekiwaniu w bezruchu postanowiłam zmienić taktykę. Zniszczyłam kupkę karmy na rzecz rozciągnięcia szlaku aż pod najbliższe odchodzące od korytarza drzwi. Upewniłam się, że są uchylone w wystarczającym stopniu i wróciłam na swój posterunek.

-------
9 Safariballi (tradycyjnie... wypalaj moje zapominalstwo gorącym żelazem)

Uśmiech momentalnie wykwitł na mojej twarzy. Taki sam pies na karmę, jak moja Apash. Psiak sprawiał bardzo sympatyczne wrażenie, więc gdy postępując za tropem dotarł pod moją zbroję, bez obaw wyciągnęłam dłoń z przysmakami w stronę żarłoka.
- Masz ochotę na jeszcze trochę? - zagadnęłam. - A może chciałbyś się ze mną stąd zabrać? Lubię takie ładne wilczury jak ty. Mam Poochyenę, co prawda jest trochę humorzasta, ale myślę, że dalibyście radę się ze sobą dogadać. Trenuję mroczne Pokemony, więc jeśli chciałbyś stać się w przyszłości silniejszy, mogę ci w tym pomóc.

Używam 3 Balle
---------------
8-6 Safariballi

Cóż, ten tutaj osobnik chyba nie należał do szczególnie walecznych przedstawicieli swojego typu. Chociaż kto wie, co się kryje pod tym pozornym rozleniwieniem. Może w czasie walki ujawni swój mroczno-ognisty temperament? Jakkolwiek by nie było, poczułam do niego sporą sympatię; cóż poradzić, że mam słabość do psiaków?
Stałam chwilę bezradna pośrodku ciemnego korytarza, ważąc w dłoniach dwa Pokeballe ze schwytanymi Pokemonami. Strasznie żałowałam, że nie mogę zabrać ich obu, ale reguły Safari były jasno określone. Spojrzałam na rząd zbroi, jakbym oczekiwała z ich strony jakiejś podpowiedzi. Jednak jedyną odpowiedzią było stalowe milczenie.
W końcu z ciężkim sercem zrezygnowałam z zabrania uroczo puchatej, boksującej ściany pandy. Miałam tylko nadzieję, że nie będzie mu przykro z tego powodu...