Polowanie Gosi [4]

Wiem, że właściwie nie ma różnicy między samcami i samicami tego gatunku, ale uznajmy, że widać to po oczach. Rzęsy czy coś. XD

Radość w powodu uwolnienia nogi nie trwała długo, bo grawitacja chciała zrobić swoje. Asekurowałam się rękami i skończyło się na dziwnym mostku. Nowa poza na pokazy.
Powoli się wyprostowałam, utrzymując równowagę na jednej nodze i dobywając kalosza z uczuciem satysfakcji. Gotowa do dalszej podróży, postanowiłam nie zwlekać dalej. Bagno na pewno skrywało przede mną jeszcze wiele tajemnic. Na swojej drodze nie zauważyłam nic niezwykłego, jednakże coś usłyszałam! Kontynuowałam wędrówkę, w zamyśleniu ścierając błoto z dłoni. Za wiele to nie dawało, ale nie martwiłam się tym. Natomiast martwiłam się o źródło złowrogiego dźwięku. Cóż to mogło być? Chyba było bliżej i bliżej...
Zaledwie za zakrętem czekała na mnie odpowiedź. Ah, latający meteoryt, Koffing. Ale wydziela jakiś dziwny dym... W sumie... sam jest dosyć nietypowy. Okazało się też, że buczenie dochodzi właśnie z unoszącej się toksycznej kuli i brzmi bardziej jak płacz. Zaniepokojona rozejrzałam się po okolicy. Nikogo innego tu nie ma, co się mogło stać? Smutny Koffing? To już całkiem nietypowe. Jedyną rzeczą jaka przychodziła mi na myśl było to, że lewitująca skałka może mieć trudności z racji bycia odmiennej barwy. Ale takie domysły wynikały z mojej wiedzy na temat shiny - często odrzucane przez dzikich pobratymców w obawie, że swoim błyskiem przyciągną drapieżników. Ale jacy drapieżnicy mogą być tu na bagnach? No właśnie, trujące pokemony raczej nie mogą szkodzić sobie nawzajem, pewnie nie ma tu nie wiadomo jakiej konkurencji. A może wręcz przeciwnie? Zaczynał mi się robić mętlik w głowie, a naprawdę chciałam rozwiązać tę zagadkę.
- Przepraszam? - Kiedy Koffing się odwrócił zobaczyłam w jego oczach prawdziwe nieszczęście i... rzęski?
- Ow. Masz jakieś problemy?... Niczym się nie przejmuj, jesteś piękna i sobie poradzisz. -
- Czy ktoś cię skrzywdził, czy jakieś nieszczęście spowodowane pechem? - W końcu musiałam się zapytać. Chcę poznać problemy trujących pokemonów, czy coś w tym dziwnego?
...
No, trochę. Psychologiem nie jestem. Ale wciąż.

(10-15 min później, jeśli się tak da xD)

Ostatnie kilkanaście minut spędziłam próbując pocieszyć Koffing i zrozumieć jej sytuację. Źle było oglądać smutnego przedstawiciela zawsze roześmianego gatunku. Zaczęłam też się mimowolnie zastanawiać, czy jeśli umiałaby walczyć, to lepiej stawiłaby czoło trudnościom losu.
- Koffing, nie chciałabyś nauczyć się więcej ataków? Stać się na tyle silną, żeby zawalczyć o własne szczęście? Tutaj i teraz nie mam czasu na więcej niż jeden trening, ale jeśli zgodziłabyś się ze mną podróżować, zdobyłabyś doświadczenie i pewność siebie. - Gdzieś z tyłu głowy przemknęła mi informacja o niebezpiecznych wyziewach Koffingów - trujących, łatwopalnych i wybuchowych. Ale wiedziałam, że dobrze prowadzony pokemon dowolnego gatunku nie jest zagrożeniem dla innych.

- - -
8-0 safariballi (używam od 1 do 9 balli)

22 – złapana bez problemów
Kiedy zaczęłaś mówić, Koffing umilkła na chwilę, spoglądając na Ciebie żałośliwie spod wilgotnych rzęs. Po słowach: „Jesteś piękna”, kula wybuchła nową falą szlochu i rzuciła Ci się w ramiona. Przez dobre dziesięć minut próbowałaś pocieszyć Koffing i jednocześnie starałaś się ze wszystkich sił, by nie udusić się wśród kłębów różowego dymu, które samiczka wyrzucała z siebie razem ze swoimi żalami. Ciężko było stwierdzić, o co jej chodzi, bo jedyne dźwięki, które słyszałaś przez cały czas, który Koffing spędziła z twarzą wtuloną w Twoje ramię, to: „Koffing… koff…” systematycznie przerywane nowymi falami buczenia i pochlipywaniem.
W końcu… wydawało się, że samiczka się uspokoiła, w każdym razie już dobre pół minuty spędziła w absolutnej ciszy, nadal w Ciebie wtulona. Od czasu do czasu z jej wnętrza wyleciała różowa chmurka dławiącego gazu. Wtedy wyszłaś ze swoją propozycją. Koffing oderwała się gwałtownie od mokrego od płaczu ramienia, spojrzała na Ciebie, spojrzenie jej zmętniało… O nie, nowa fala łez? Zaraz, zaraz – czy to…?
Na okrągłą twarz Pokemona zaczął powoli wpełzać uśmiech, z początku nieśmiały, potem coraz szerszy i szerszy. W końcu zyskała taki wyraz, jaki powinien mieć każdy szczęśliwy, normalny Koffing. Choć oczywiście ta Koffing nigdy nie będzie wyglądać jak inni przedstawiciele jej gatunku. W końcu jest wyjątkowa.
Słowem, Koffing złapana. Brawo.