Polowanie Luxiana nr.1

Drzewo, drzewo, drzewo... o, a tu krzaczek! Krótko mówiąc widziałeś tylko typowy las.. nic specjalnego, przy sobie miałeś mase przysmaków do przekupywania pokemonów, oraz piętnaście safariballi do ich łapania.

-Ach! Jaki zapach panuje w tym lesie!- krzyknąłem.
Zacząłem przeszukiwać każdy krzaczek który widziałem, mogły tam znajdować się pokemony mojego ulubionego typu- robaczego. Tylko czy aby na pewno są tam? Nie przekonam się gdy nie sprawdzę.

Szukając natknąłeś się na nieruchomo siedzącego Nincadę. Pokemon sprawiał wrażenie śpiącego, jakby w ogóle cię nie widział.

Siadłem przy nim i oczekiwałem na jego pobudzenie, po chwili jednak wstałem i udałem się kawałek dalej, nie chciałem go wystraszyć.
-Jak się przebudzi będzie głodny- odezwał się mój wewnętrzny głos. A więc wyciągnąłem parę łakoci i tylko czekałem aż wstanie.

Pokemon dalej się nie ruszał... ale zaraz... może on się boi? Może leży tak bez ruchu i sądzi że go nie widzisz? Kiedyś gdzieś słyszałeś że te pokemony mogą się tak zachowywać... właściwie to faktycznie, jakbyś tak patrzył z daleka to byś go nie zauważył. Trzeba przyznać miał niezły kamuflaż... i cierpliwość.

Podchodzę do niego i wystawiam rękę z przysmakami.
-Nie bój się, przychodzę w dobrych celach, nie chcę Cię skrzywdzić.-powiedziałem.
-Jeśli chcesz mogę odejść, ja chcę tylko się zaprzyjaźnić.- uśmiechnąłem się do pokemona.

Stworek machnął lekko swoimi niby-skrzydełkami. Nie mógł odlecieć, to było jasne, latał dopiero po ewolucji... w każdym razie niepewnie chwycił jedzenie i zaczął konsumować. Miał tak dziwnie skonstruowane oczka że nie potrafiłeś ocenić gdzie patrzy... ale z drugiej strony zdawało się że na ciebie..

-Nie bój się, proszę Cię. Ja nie mógłbym cie skrzywdzić. Jedyne czego chce to twojego dobra, chce byś zawsze miał to czego pragniesz, aby wszystkie twe marzenia spełniły się, żeby twój brzuch był zawsze pełniutki. A właśnie!- Dosypuje mu troszkę łakoci.
-Jedz mały jedz, i rośnij na dużego i silnego! Szczerze polubiłem Cię.

Pokemon dalej jadł, ale teraz już wyraźnie obrócił głowę w twoją sronę, a do tego zamachał skrzydełkami, ale tak.. wesoło... taki robaczek ma pewnie problemy żeby wyrażać emocję, ale z jego zachowania można wywnioskować że najwyraźniej też Cię polubił.

-Może chciałbyś ze mną ruszyć w dalszą drogę, obiecuję że będę starał się Cię wychować na jak najlepszego, najzdrowszego, i najsilniejszego pokemona. Będę dawał Ci jeść bawił się z tobą. Przy mnie przeżyjesz największe przygody swojego życia!- Uśmiechnąłem się do niego i wyciągnąłem safariball jeśli zgodził się na złapanie łapię go i odchodzę w poszukiwaniu kolejnych pokemonów.

Pokemon zgodził się i skoczył sam w kierunku balla, zderzył się z nim i złapał. Gratuluję. (balle 14) Ruszyłeś na dalsze poszukiwania, na razie nic.

Wdrapuję się na drzewo i wypatruję ciemnego pokemona żuka, na nim najbardziej mi zależy, jednak każdy pokemon się liczy! Szukam wszystkich, od wurmplów, caterpie czy weedlów, po scythery i larwesty. Szukam ich, lub ich śladów. Pokemon który się świeci byłby jeszcze bardziej pożądany.

Niestety, po dobrym początku twoje szczęście ma chyba urlop, miejmy nadzieję że chwilowy, bo nie widzisz na razie żadnego pokemona... aż dziwne to. Ale nie ma co się martwić, jednego znalazłeś, znajdziesz i następne!

Szukam dalej, coraz to bardziej dokładnie, skoro szczęście wzięło urlop może wróci z shiny heracrossem? Oj marzenie! Dalej mimo wszystko szukam najmniejszego śladu pokemona, każdego, w końcu nie sztuką jest lubić dobre pokemony, słabe również są fajne. Liczę na to iż szczęście wróci do mnie.

I jest! Whirlipede! Chyba właśnie coś trenował, albo... nie wiem co. Po prostu taranował raz za razem krzak, tak jak to tylko te kulki potrafią.

-Nu nu nu! Nie ładnie, nie niszczymy przyrody młody, obowiązuje za to kara wiesz o tym! Masz za to wejść w tego o to balla!- Wyciągam safariball i pokazuje mu go.
-Wyjdziesz jak kara się skończy!- Po tych słowach rzucam w niego małą maszyną.

Pokemon ledwo wszedł, a już wyskoczył. Zmarnowałeś balla, a pokemon tylko przeturlał ci się pomiędzy szeroko rozstawionymi nogami i pomknął w las... (13 balli)

- Urg... Gnój...
Udawałem niewzruszonego i ruszyłem w dalsze poszukiwania stworków. Się nie iść wydrożonymi ścieszkami aby zwiększyć szanse spotkania dzikiego pokemona. Moja głowa kręciła się non-stop. Szukałem ich na ziemi, w powietrzu, na drzewach, w bujnych trawach, dosłownie wszędzie!

I nagle w trawach ujrzałeś puchatą kuleczkę jaką jest Venonat. Pokemon przypatrywał się tobie wielkimi patrzałkami bez najmniejszego skrępowania.

-O hej mały- przywitałem się i pogłaskałem małego pokemona.
-Chcesz może coś zjeść, wyglądasz na głodnego. - Wyciągnąłem do niego rękę z karmą.
-Jedz nie krępuj się, mówił Ci ktoś że masz piękne oczęta, takie duże. Mógłbym na nie patrzyć wieki.

Pokemon jakby lekko się zawstydził. Grzecznie odmówił karmy, ale wyraźnie się ciebie nie bał.

-Może chciałbyś ze mną podróżować? Będziemy razem patrzyć się na zachody i wschody słońca, razem będziemy chodzić na dyskoteki, będziemy jedli kolacje. Przeżyjemy super chwile! Tylko wejdź do tego pokeballa!- Wyciągnąłem safariball

Pokemon nie długo się zastanawiał, wskoczył do pokeballa! Zostało ci ich 12.

Yay! Podekscytowany ruszyłem dalej, muszę złapać jeszcze więcej silnych pokemonów, najlepiej takich które dawałyby sobie radę w pokazach koordynatorskich! Chce zdobyć wszystkie wstążki! Ale to nie temat na teraz! Muszę łapać pokemony, duuuużo pokemonów!

Niestety znowu nic nie widzisz, ani na drzewach, ani w trawach, ani nieba nie widzisz, korony drzewa zasłaniają... tak czy siak chwilowo zero pokemonów w polu widzenia.