Polowanie Mee

Pierwsze co przeszło Mee przez myśl, to żeby sprawdziła głębokość jeziorka. Kto wie, może po zanurkowaniu i jego eksploracji znajdzie wyjście? Nie chciało jej się wracać - ani to fajne, ani klimatyczne. Szybko więc wskoczyła do nieruchomej tafli wody, przedwcześnie jednak biorąc głęboki wdech, i zanurkowała, mając nadzieję, że starczy jej powietrza do przepłynięcia do możliwego wyjścia, albo przynajmniej do obejrzenia sobie tego jeziorka przed tak ryzykownym przedsięwzięciem. Nie chcemy przecież, by ona tu utonęła, prawda?

Woda była ciepła i przyjemna - Mee musiała to przyznać. Płynęło się też całkiem przyzwoicie, ale jeziorko musiało być dość głębokie. Do tego wszystkiego nagle woda robiła się czarna jak wcześniejsze pomieszczenie. Nagle zauważyła ona przed sobą pokemona. Zajęło jej chwilkę obejrzenie go w tej całej czarnej wodzie - Malamar. Dobre i to, tym bardziej, że wyglądał na dość łatwego do złapania. Gdyby nie brakowało jej tlenu. I jeszcze do tego straciła chwilę przyglądając mu się. Nie wahając się, co byłoby pewnie tragiczne w skutkach. Szybko więc rzuciła w stronę kalmara safariballa, mając nadzieję że się złapie. Po czym - niezależnie od decyzji losu, musiała się szybko wynurzać zanim zabraknie jej powietrza.

Choć Mee mogła się pewnie rozglądnąć po podwodnej części zamku, to jednak nie interesowała się tak bardzo w pokemonach typu wodnego i mrocznego. Wychodząc więc z wody i przeklinając zimno, poszła w stronę jaskini, do której prowadziło wejście z zieloną poświatą. Przed tym jednak pamiętała by sprawdzić jaskinię w której obecnie się znajdowała, bo kto wie - może tu są też jakieś sekrety. Szkoda, że nie było tu niczego w co można było się wytrzeć - chłód był naprawdę nieznośny.
~~10 safariballi~~

Mee nie miała czasu na zabawę z tą rodzinką. Szybko więc sprzedała krokodylkom kopa z półobrotu i zaczęła biec przez piaskową jaskinię ile tylko sił miała w nogach, czasami tylko oglądając się za pokemonami. Wątpiła, że gdyby nawet planowała użyć na nich balle to by się złapali - musiałaby mieć niezwykłe szczęście. Uciekała więc, oh jak bardzo raniło to jej dumę. Miała jednak nadzieje, że zgubi dwa wkurzający pokemony i znajdzie nowe, ciekawsze okazy. W końcu ten zamek jest na tyle duży, że w końcu znajdzie to, czego szuka. Prawda? Prawda...?

Mee podeszła do Mightyen'y, jednak ani myśląc ją złapać. Po pierwsze to byłby zły chwyt próbując złapać kogoś tak bezbronnego, a po drugie... miała już London i miała nadzieje, że starczy jej balli na pokemony, które naprawdę chce posiadać. Przysiadła więc przy pokemonie i jak najbardziej niezręcznie próbowała jej pomóc przy porodzie. Oczywiście nie była to pomoc profesjonalna - dalece od takiej. Jednak dalej były to czyste części.
Po chwili Mee stwierdziła, że powinna iść dalej. Safariballi miała jeszcze dużo i przydałoby się je jakoś zapełnić. Przy okazji, nie ma co, dzień w strasznym zamczysku jest fajny, ale noc. Noc to coś innego.

Co może ona stracić? W końcu to jajko, nawet nie musi łapać szczeniaczka, tylko go ze sobą wziąć. Mee więc szybko zabrała jedno z jajek i skinęła głową Mightyenie. W końcu jednak trzeba iść dalej - komu w drogę temu czas. To mówiąc pod nosem Mee ruszyła przed siebie w poszukiwaniu nowych pokemonów i nowych wrażeń, bo kto wie, co skrywa to stare, opuszczone zamczysko.

O nie, nie, nie, NIE! Takiego czegoś nie będzie.
- Słuchaj no ty, jak jeszcze raz cię spotkam to nie ręczę za siebie. Taką ci zrobię akcję, że się nie popamiętasz. Więc lepiej żebyś mi się już nigdy nie pojawił. - powiedziała Mee z groźną miną drapieżnika w puszczy, po czym kopnęła powietrze tuż przed pokemonem i zaczęła biec przed siebie, mając nadzieję, że następny pokemon którego spotka nie będzie taki upierdliwy. Przy okazji analizowała swoją sytuacje - Malamar, Zorua, Tyranitar, Jajko Mightyeny i jeszcze 10 balli. Jak na razie idzie to zaskakująco dobrze.

Mee niemalże uroniła łezkę z dumy jaką czuła na widok pokemona, który się pojawił. Nie ważne, czy ona chcę ją wykończyć czy nie, uśmiechnęła się pięknym sadystycznym uśmieszkiem, czy to był raj.
W każdym razie Mee zaczęła powoli klaskać i gwizdnęła z podziwu, jaki odczuła na widok Weavile.
- Brawo, brawo. Ładne ruchy, świetna taktyka. Nie masz ochoty na jakieś głupoty, pokeprzekąski, czy coś innego. Chcesz pokonać - albo mnie albo jego. Albo wszystkich. Wiesz co, to nie istotne. Jak już wcześniej mówiłam, nie boję się. I cię złapie. Tak, to jest wyzwanie. Będę cię próbować złapać, aż mi się uda. - to mówiąc z pewnym, sadystycznym uśmieszkiem numer 5 z katalogu drugiego, Mee zamachnęła się i... rzuciła ballem prosto w pokemona. Była w pełnym przygotowaniu na wszelkie ataki z jej strony, gdyby rzut nie okazał się być szczęśliwy.

Najpierw rzut w głowę - bolący, ale z pewnością nie niebezpieczny. Za to niespodziewany chwila rozkojarzenia i Mee syknęła z bólu. Cóż, spodziewała się bólu, to na pewno. Znaczy się spodziewała jak nie uda się jej pokemona złapać. Szybko nie tracąc ani chwili więcej usiłowała kopnąć pokemona, tak przynajmniej, żeby znalazł się w wystarczającej odległości, by jej nie zabić. Następnie wycelowała w nią i rzuciła kolejnego pokeballa. Lepiej by się złapała bo jak nie to albo będzie miała kolejną krwawą ranę... albo gorzej.

Co to było? Magia, duchy? Kto wie, trzeba to sprawdzić. To zadanie tylko dla detektywa Mee! Szybko podeszła do wazy - no bo co? W końcu to może być jakiś pokemon! Oglądnęła więc ją, po czym zabrała się za zwiedzanie pokoju. Złoto, złoto, złoto... wcale nigdy tego metalu szlachetnego nie lubiła. Srebro również nie przyciągało jej oka. Co uwielbiała to platynę - biała, elegancka, droższa niż możesz sobie wyobrazić, prawdziwe białe złoto, tak podobne, a tak inne. Oglądnęła jeszcze wielki żyrandol. Ciekawe z jakich kamieni szlachetnych był wybudowany... Było tak dużo do pochłonięcia wzrokiem.

Uuuuu... tajemne przejście... to prawie jak w tych tanich horrorkach... albo tych filmach z Indiana Jonesem. I tak obie są fajne i wiadomo, że trzeba zawsze chować się w lodówkach, więc teraz zignorujmy moje gadanie bez ładu i składu i przejdźmy do Mee przeklinającej na żyrandol. Przejście było, ale trzeba przejść tak, by się nie pokaleczyć. Szczególnie że złamane szkło bywa ostre, a kamienie szlachetne - mogą być jeszcze bardziej niebezpiecznie. Ostrożnie więc przechodząc między zgliszczami żyrandolu Mee postanowiła iść dalej przed siebie, bo jak na razie łowy zdawały się być udane, jednak na tych paru pokemonach które złapała się one nie kończą.

Cóż, co komu szkodzi. Równie dobrze może Mee spróbować złapać i tego pokemona, mimo tego, że szukała jeszcze paru innych okazów. Mee bez żadnych ceregieli podeszła do kraba i zaproponowała mu przekąski. Gdy ten się zgodził, albo i nie zgodził rzuciła w niego ballem, mając nadzieję, że nie zmarnowała go. Jeśli się złapie, to dobrze, a wręcz wybornie, jeśli nie... cóż trudno - bywa i tak. Później musi pamiętać by zwiedzić jeszcze trochę to drugie dno. A następnie pewnie wróci przez dziurę w ścianie do sali tronowej, bo raczej nie zamierza nurkować raz jeszcze.
~~7 safariballi~~

No cóż, bywa. I tak nie był to aż tak ważny pokemon. Teraz jednak co do jaskini. Lepiej zbadać, niż później tego żałować. Mee więc wzięła się za wyjątkowo dokładne badanie ściany w jej wykonaniu - każdy zakamarek był starannie przez nią opukiwany i sprawdzany. Oczywiście, gdyby znalazła ona jakieś tajemne przejście, to nie wahając się weszła by w nieznane miejsce, zupełnie nie martwiąc się czy bojąc. Ale to była Mee - tego można było się spodziewać. Natomiast jeśliby takiego nie było to... cóż jak wcześniej powiedziane zostało - czym prędzej udałaby się z powrotem na górę i obejrzała bardziej dokładnie sale tronową. W końcu, ma tu jeszcze tyle czasu, że nie musi się martwić. Bardziej trzeba się martwić o coraz to prędzej znikające z jej posiadania balle.