Polowanie Mee

-Auć! - krzyknęła Mee, jeszcze bardziej rozbudzając skałę, która była tak naprawdę pokemonem. Już miała na nią nakrzyczeć, jak zwykle na obiekt nieżywy, ale widząc, że kamień się porusza odskoczyła zaskoczona widokiem.
Spiritomb. Bardzo silny pokemon - typ wręcz idealny i Ghost, i Dark. Niby idealny nabytek do jej teamu... ale czy da się złapać? Oto było pytanie, bo nie wyglądał na zbyt przyjaznego.
- Okej, okej. Moja wina. - powiedziała Mee, niezbyt chętnie podnosząc ręce w koślawym geście przeprosin dla pokemona - Wiesz, ciekawy z ciebie pokemon. Wyglądasz na silnego, lubię takie. Chciałbyś być w moim teamie? - spytała. Nie wiedziała zbytnio jak zareaguje pokemon, ale się też tym nie przejmowała, co ma być to będzie. Znaczy się, jeśli ją tak upokorzy jak Sandile to przywali. Czymkolwiek. Ale to inna sprawa. Powoli wyciągnęła ręka z safariballem w stronę pokemona.
~6 safariballi~

- No wiesz co? Ty nie miły idioto! Wyłaź stamtąd jeśli się śmiesz stanąć przede mną! - pewnie Mee brzmiałaby dziecinnie, gdyby nie ten charakterystyczny ostry ton głosu. Był on taki... dziwny. Nie do wyobrażenia. Jakby ktoś nagle pomyślał, że to dobry pomysł skrzyżować gorąc lawy wulkanicznej i chłód syberyjski. Ale nie tak, by był on pośrodku, a by był równocześnie ciepły i zimny jak obie rzeczy.
- Jeśli nie wyjdziesz to...! - to mówiąc, a raczej krzycząc w tym niezwykłym ostrym tonie, jak jakąś groźbę Mee rzuciła w pokemona safariball. Nie obchodziło ją, czy pok po nieudanej próbie ją zaatakuje, czy dalej będzie miał ją głęboko gdzieś, jedyne co się teraz liczyło to rzut i cel. Nawet jeśli nieudany, to Mee nie zamierzała się poddawać.
~~5 safariballi~

Cóż, nie ma co, tego stworzenia raczej nie złapie. A że pozostało jej tylko 5 safariballi to lepiej je spożytkować mądrze niż na takie błahostki. Tak więc Mee, przeklinając wesoło pod nosem ruszyła w dalszą wędrówkę. Gdzie? Gdzieś... nie miało to większego znaczenia. Głowa ją bolała przez głupi kamień, a przecież ma jeszcze tyle poków do złapania - szczerze, to nawet miała swoje faworyty. Ale kto powiedział że je spotka, co dopiero, że uda się jej je złapać. Trzeba iść dalej - hen przed siebie i powoli kończyć to safari.

Mee popatrzyła chwilkę na pokemona, po czym bezceremonialnie odwróciła się od niego. Niestety, trzeba powiedzieć, że była ona osobą okrutną, choć po wcześniejszych wydarzeniach mogło to wyglądać trochę inaczej. Może była taka, bo tak naprawdę nie wiedziała co robić. Pokemon był już złapany - nie wypuści go ot, tak. To samo tyczy się ze złapaniem Inkaya. Nie będzie się to opłacać - nie ma zysku. Bez zysku nie ma pieniędzy, a bez pieniędzy może być w życiu trudno. Ktoś powiedział, że pieniądze to nie wszystko, ale to bzdura. Za pieniądze możesz mieć wszystko, choć brzmi to niezwykle okrutnie, jednak jest to prawdziwe. Podobnie jak życie. Co z tego, że będziesz chciał je napisane inaczej, co z tego, że będziesz miał ochotę zapomnieć swojej przeszłości. Życie to parszywy drań. A Mee uważała się za coś podobnego.
Szła powoli dalej, nie zwracając uwagi na mniejszego pokemona. Jej twarz dziwnie pozbawiona jej zwykłego, złego wyrazu twarzy, ale też nie mająca ani grama współczucia.

Tak jak wcześniej zostało powiedziane - świat nie ma litości, tak jak ten maluch nie miał litości dla niej. Krokodyl, jak Krokodyl - istniała duża szansa, że albo dalej leżał nieprzytomny albo wyszedł już z tamtej komnaty. Jak nie, to się po prostu przez niego przebiegnie, żaden problem. Jednak trzeba przyznać, że ostatnio Mee ma cały czas bliskie spotkania ze śmiercią i nie wie, czy uważać to za jakiś pech, czy może szczęście. I tak na razie nie ma to znaczenia, bo Mee jak zawsze była zła i to zła okropnie. Ruszyła na przód pewnym krokiem, tupiąc przy tym niesłychanie. Coraz bardziej pokemony tu zaczynały ją wkurzać, jak zawsze zresztą... ale jednak co za dużo to niezdrowo. Oczywiście na razie są to tylko przekleństwa i drobne kopy... ale jednak lepiej żeby pokemony nie ryzykowały zbytnio jej wkurzając. To tylko troska o ich dobro.
Bo zła Mee jest wybawieniem przy Mee naprawdę wkurzonej.
A jeszcze jest gorsza Mee.
O wiele gorsza.

Jeden Zorua jest fajny. Dwa to już tłok. Kurczę, czemu tyle powtórek? Cóż, nie ma co, jak bardzo lubi te pokemony, nie ma zamiaru łapać kolejnego. Ale, ponieważ los lubił grać na jej nerwach, dodała do pokemona jeszcze na odchodne:
- N.a.w.e.t n.i.e. p.r.ó.b.u.j - tonem niczym góra lodowa zatapiająca Tytanik i popatrzyła się na pokemona wzrokiem godnym bazyliszka. Z nadzieją, że to podziała i nie będzie musiała się bardziej denerwować ruszyła przed siebie, przeklinając pod nosem na swoją łydkę i wkurzający katar. Jeśli wróci ze safari z gorączką to lepiej niech jej zapłacą odszkodowanie, bo jak nie... Lepiej nie mówić co tutaj zostało pomyślane, bo takie szczegółowe i drastyczne opisy nie powinny być czytane przez kogokolwiek. Lepiej to pozostawić w strefie "stanie się coś niedobrego".

- Nawet o tym nie myśl. Już dość mam tych wszystkich ataków pokemonów skierowanych na mnie. Wiesz, może wreszcie przestaniecie się tak rzucać? Bo już parę razy prawie umarłam. A czy ja cię zraniłam? Nie, więc lepiej przestań. - powiedziała, w jej głosie dalej przeważał chłód i zupełnie dziwne opanowanie nad tą wulkaniczną lawą. Tak, ona była tam gdzieś obecna, ale o wiele słabsza.
Mee następnie podeszła do pokemona i zaczęła oglądać jego ranę. Była duża to prawda. I raczej pokemon ją zabije, jeśli czegoś nie zrobi. Wydarła więc kawałek materiału ze swojego stroju, który i tak był już podarty, po czym zaczęła opatrywać rannego pokemona.
- Nie wierć się. Mogę ci dać nawet poke przysmaki jak skończę. Tylko że nie mam naklejki "wzorowy pacjent". - to mówiąc położyła na ziemi balla, od tak. Jeśli pokemon chce to wejdzie. Jeśli nie to trudno.
~~4 safariballe~~

Cóż, nie pozostało tu nic do roboty - Mee więc ruszyła się dalej. W końcu ma jeszcze dużo pokemonów do złapania... specyficznych pokemonów. Do tego, zamek sam się nie zwiedzi, prawda? Nie czekając więc ani chwili dużej z pełnym satysfakcji uśmieszkiem (oczywiście sadystycznym nr. 9) ruszyła przed siebie. Zostało jej w końcu tylko 4 balle, musi je spożytkować w odpowiedni sposób.

Nie czekając zbyt długo, Mee rzuciła balla na ptaka. W końcu - po co zbyt długie powitania i próby przekonania ptaka, który pewnie nawet się spłoszy na jej widok. Oczywiście, nie było to jeszcze to, czego ona szukała, ale dalej coś. W końcu ma już pewne trio, które zamierza stąd zabrać, więc nie jest tak źle. Jednak i tak planowała zostawić co najmniej dwa balle na ostatniego pokemona, którego zamierza znaleźć. Nie martwiąc się jednak tym, czekała na werdykt Losu, który miał zaraz paść. Czy pokeball zaświeci się zieloną barwą, czy może ozdobi go czerwień, a ptaszysko ucieknie, hen, w dal!
~~3 safariballe~~

W Mee coś strzeliło - w podobnej manierze, jak coś strzela w szkatułce z muzyką gdy ta się psuje. Ale nie zwykle psuje. Przez chwilę, wydaje ci się, że już w ogóle nie będzie działać, gdy w końcu się naprawia. Wygląda całkowicie normalnie, ale gdy próbujesz ją włączyć, muzyka zaczyna grać, lecz nie ta sama. Inna. Brzmi ona przerażająco, bo wiesz że brzmi ona źle. Nie tak jak powinna. W końcu szkatułka przestaje być dziecinną zabawką a staje się koszmarem.
W taki to też sposób coś strzyknęło w Mee. Na chwilę, gdy szkło na nią padło zatrzymała się i jakby... wyłączyła. Przez chwilę, wydawało się że się zepsuła... albo że zaraz wybuchnie gniewem. Później jednak jak gdyby wróciła do siebie i ruszyła dalej, wyglądając tak samo jak zwykle. Ale coś było dziwnego - czemu nie przeklinała pod nosem? Czemu szła tak... spokojnie, jakby się zresetowała, jakby nic się nie stało. Ale przecież wygląda tak normalnie... jak szkatułka. Póki się jej nie włączy.

Światło, światło, światło. Kto powiedział, że żeby trzymać mrok mrokiem nie wolno go zapalać, przecież można zapalić go na tyle wątle, żeby mroku na większą skalę nie mącił, a na tyle mocno, by się na czymś nie przewrócić i nie zabić. Tak więc zrobiła Mee, z poważną miną i aurą wokół siebie tak dziwną, ale jednocześnie tak straszną, że ktoś mógłby spokojnie pomyśleć, że jest ona duchem. W końcu zaschnięta krew też nie pomagała. Innymi słowy - nie wyglądała zachęcająco.

Mee próbowała przystosować swoje oczy do ciemności, ale momentalnie stwierdziła, że nie jest to najlepszy pomysł. Co więc zrobiła? Zapaliła kolejny płomyczek, tym razem trochę jaśniejszy niż wcześniejszy i możliwie silniejszy. Te oczy, tak samo jak ten wiatr ją intrygowały - ale jak powiedziano, to mogły być równocześnie zwidy. Ten zamek pewnie był pełen tajemnic, tych odkrytych i tych nie odkrytych - jednak co najważniejsze, był on też pełen niebezpieczeństw. Jednak Mee w tym dziwny stadium w jakim była, tym bardzo niestabilnym stadium należałoby dodać, nie przejmowała się tym w ogóle. Była bliska śmierci tyle razy... za dużo razy, by teraz się poddać. Albo coś innego ją tak ciągnęło dalej, kto wie. Teraz była niezwykle tajemnicza, twarz skryta w ciemności, oświetlana jedynie przez drobne światło.